♥ °.•°.• บ้านแห่งความรัก S.H.E. VOL.2 ♥ °.•°.•

*ตอนที่หนึ่ง*

เช้าอันสดใสเกิดขึ้นอีกครั้ง
ฉันมาถึง โ ร ง เ รี ย น แล้ววววคร๊า ~~
เอ ว่าแต่ว่าวันนี้ จะมีอะไรเกิดขึ้นบ้างน๊า แน่นอน ฉันเพิ่งจะได้เข้ามาเรียนที่นี่ล่ะ อิอิ เป็นเด็กใหม่น่ะ ~~
ฉันเดินมองโรงเรียนอย่างเพลินๆ ในตอนนั้นเองโดยที่ฉันไม่ได้ระวังอะไรเลย
"ระวัง !!"
ตุ๊บ !!
อ๊ากกกกกกกกกกกกก!! เจ็บๆๆ แถม เ ปี ย ก อีกต่างหาก แง๊ๆๆ T[]T นี่มัน? อะไรเนี่ย !! ลูกบาสของคร๊ายยยยยยยยยย~ ทำไมมาโพล่ตรงนี้ ~~ T^T
ฉัน หยิบลูกบาสขึ้นมา สภาพของฉันมันเต็มไปด้วยโคลนที่อยู่ข้างๆสนามกีฬา ลูกบาสมันควรจะอยู่ในโรงยิมไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมมาอยู่ตรงเน๊ ~~>[]< แถมมันยังทำให้ฉันต้องล้มลงตรงนี้เพราะโดนกระแทกจากมันด้วย อ๊ากกก !! ของใครเนี่ย !! -*-
" เป็นอะไรไหม ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"
เสียงทุ่มต่ำที่ดังขึ้น พร้อมกับมือหนาๆที่ยื่นมาตรงหน้าของฉัน เป็นเหตุให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอย่างโกรธเคือง แน่ล่ะ ใครจะไม่โกรธ!! … เปียก เปื้อน ในวันเรียนวันแรกนี้นะ อ๊ากกก !!
“แกจะไปสนใจทำไมหว้า...ก็เดินไม่ดูทางเองนี่ ..”
แต่ในขณะที่ฉันกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปมองนั้น อีกเสียงหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะเดินมาพร้อมกับคนที่ยื่นมือมาที่ฉัน พุดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แบบว่า ฉันไม่ต้องเงยหน้ามองก็รู้ว่าหมอนั่นกำลังยิ้มเยาะฉัน !! และฉันก็รู้ดี ว่าเป็นเสียงของใคร!!
“ซงซึง !!”
“โอ้....ยัยกระต่ายนี้เอง หึหึ” และรอยยิ้มเยาะเย้ยนั่นผุดขึ้นที่ใบหน้าคุ้นตากวนอารมณ์นั้นจริงๆ หมอนั่น!! -*-
ในขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยปากขึ้นต่อว่า ต่อขานกับอี่ตาบ้านั่น เสียงทุ่มต่ำที่เหมือนฉันลืมไปชั่วขณะก็ดังขึ้นมาเบาๆ
“รู้จักเธอด้วยเหรอว่ะ ?”
ฉันจึงเฉสายตาหันไปมองเจ้าของเสียงนั้น................. สภาพของฉันค่ะ ตัวเปียก เต็มไปด้วยโคลน และหน้าตอนนี้ อ้าปากค้างงงงงงง 0[]0!!
แม่เจ้า!!! นี่มันคนดังในโรงเรียนนี้ !! ใช่ต้องใช่แน่ๆ หน้าหล่อๆ แบบนี้ ท่าทางแบบนี้ !! คนที่ฉันนน คนที่ฉันนนนน....อ๊ากกกกก~~ (แล้วมันคืออะไรล่ะเนี่ย =_=^)
เขาคือคนที่ฉันนนน~ (ฉัน?) คนที่ทำให้ฉัน ~ (ถ้าขืนเธอยังพล่ามอีกนิดนะ นารุ! =_=*) คนที่ทำให้ฉันพยายามสอบเข้าโรงเรียนนี้ไงล่ะ และตอนนี้เขายืนอยู่ตรงหน้าฉัน เขายิ้มให้ฉัน เขายืนอยู่หน้าฉัน !!! ย๊ากกกกกส์ ไม่ไหวแล้วววว จาเป็นลม อ๊ากกก ~~ (พอๆ เลิกพล่ามเข้าเรื่องได้แล้ว ยัยนารุ !!)
เขามายืนอยู่ตรงหน้าฉันจริงๆนะ 0[]0!! เขาคือโอวอนบินจริงๆ >__< อ๊ากกกก~~ (.........-*-)
“เอ่อ...เป็นอะไรรึเปล่าครับ ^^” เสียงทุ่มๆ กับรอยยิ้ม ~~~ อ๊ากกก ~~0[]0!!
“เอ่อ.......เป็นอะไรรึเปล่าครับ...?” อ๊ากกก รีอีกรอบก็สุดยอดดดด~~~T^T
“นี่ !!.. ยัยกระต่ายหื่น !-*- เธอจะยืนน้ำลายยืดแบบนั้นไปถึงไหนห๊ะ !!” เสียงอีกครั้ง ~~ เอ้ย !! เมื่อกี้ไม่ใช่เสียง โอวอนบินนี่ !! แต่มันคือ... ซงซึง !!
หน๊อยยย!! อี่ตานี่ บังอาจว่าฉันเรอะ !! ใครหื่นย่ะ !! ฉันมองหน้าซึงอย่างเอาเรื่อง -*-
“ผมว่า คุณ เอ่อ..ไปถอดเสื้อออกดีกว่าไหมครับ แบบว่ามันเลอะมากเลยอ่ะครับ เอ่อ ผม..ผมขอโทษอีกครั้งจริงๆนครับ ..”
เสียงทุ่มๆนั้นก็ทำให้ฉันหยุดทันที >///< อ๊ายยย !! ยกโทษให้ ยกโทษให้ตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้วล่ะ โอ ~~ >.,<
.
.
.
ว่าแล้วฉันก็ขอตัวมาเปลี่ยนเสื้อผ้า อาจารย์ บอกว่า ให้เข้ามาเปลี่ยนในห้องนี้ (น่าจะเป็นห้องเปลี่ยนชุดพละของหญิง*)พร้อมทั้งยังเอาเสื้อพละของท่านมาให้ด้วย ส่วนเรื่องลูกบาส แน่นอนมันคือลูกบาสของท่านโอ ~~อ๊ายยยย >.,< (ไม่โกรธแล้วเหรอ?)ไม่โกรธอ่ะ โดนอีกก็ได้ กีสสส อยากได้ลูกบาสนั้นไว้เป็นที่ระลึกจัง 5555+ เอ =_= ว่าแต่ว่า ซงซึงรู้จักกับ โอด้วยเหรอ? ช่างเถอะๆ ไว้ค่อยไปถามอี่ตานั่นแล้วกัน ถ้าสนิทกัน...เราก็มีลุ้นน่ะสิ 555+ (เธอจิ้นถึงไหนเนี่ย =0= )แม้ๆ ก็มันรู้สึกว่าโชคเข้าข้างอิอิ จาให้อิตาซึงเป็นพ่อสื่อให้ซะเลย >.,< อ่ะจริงสิ เปลี่ยนเสื้อๆ 555+ แล้วในขณะที่ฉันกำลังจะถอดเสื้ออยู่นั้น ฉันก็หันไปเห็นหน้าต่างของห้องมันเปิดอยู่...=_=^ แย่ล่ะ ถ้าใครมาเห็นฉันในสภาพนี้ ~~ มีหวังเรื่องคงกระฉ่อน...เด็กใหม่ที่มีพุงอันล้นหลามมม~~ T^T ปิดๆ ปิดก่อนดีกว่า ...
ฉันจึงเดินเข้าไปที่หน้าต่าง และเอื้อมมือที่จะดึงปิดมัน (ฉันยังคงใส่เสื้อผ้าอยู่นะเพื่อนๆ ยังไม่ได้ถอดออกน๊า 555+)
0_0!!
นั่น !!
พระเจ้า !! ..... 0[]0!!
สายตาของฉันที่ดันมองออกไปนอกหน้าต่างในขณะนั้น !! ไม่จริง!! สิ่งที่ฉันเห็น !!
นั่นมัน จูบ !! จูบแน่ๆ !! แล้วคนที่อยู่ตรงนั้น สองคนที่กอดกันอยู่ตรงต้นไม้นั่น !!
ไม่นะ !! ไม่ใช่วอนใช่ไหม? ทุกคนบอกฉันที ว่าสิ่งที่ฉันเห็นมันไม่ใช่ความจริง !!
ทำไมมาเรียนวันแรกถึงเกิดแต่เรื่องร้ายๆกับฉันล่ะ ไม่จริง.......
“เธอนี่มันก็ ... ยังคงเหมือนเดิมนะ”
เสียงนั้นทำฉันสะดุ้งจากพภวังค์ ฉันหันไปช้าๆตามเสียงนั้น หมอนั่น อีกแล้วสินะ ..ฉันอยากจะต่อว่ากลับ แต่ทำไมฉันถึงได้แต่นิ่งๆนะ ภาพที่เห็น...ทำไมถึงทำให้หัวใจฉันร้าวขนาดนี้ ฉันแอบหลงรักเขามานานตั้งแต่ได้เห็นเขาในทุกๆที่ ที่ฉันพยายามจะไปเจอเขา สัญญากับตัวเอง ว่าสักวันต้องได้ยืนอยู่ต่อหน้าเขาได้คุยกับเขา และ ต้องได้บอกรักเขา สักครั้ง ... แต่ทำไม ในเมื่อคิดว่าฝันกำลังจะเป็นจริงแล้วแท้ๆ ฉันกลับมาเห็นแบบนี้...เห็นแบบนี้........
“ทำไมนายถึงไม่บอกฉัน!” ฉันพูดขึ้นในที่สุด น้ำตาฉันคงไหลอาบแก้มแน่ๆ และอี่ตาบ้าที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ก็คงจะหัวเราะเยาะฉัน แต่ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าแทบจะยืนไม่ไหวแล้ว แม้แต่เสียงที่พูดออกไป ยังแทบไม่มีเลย
“ฉัน..............” ซงซึง ได้แต่นิ่ง.... เขาเองก็ตกใจกับน้ำตาของเธอ..แม้เขาจะรู้ว่า ถ้าวันหนึ่งเธอได้รู้ความจริง เธอต้องเป็นแบบนี้ แต่เขา ก็ยังคงรู้สึกใจหายอยู่ดี เขาเดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น ยกแขนขึ้นเหมือนกับจะดึงคนที่กำลังก้มหน้าร้องไห้อยู่ตรงนั้นเข้ามา กอดไว้ แต่แล้วเขาก็เก็บมันกลับมา
“ทำไมซงซึง...ทำไมนายไม่บอกฉัน !! ห๊ะ !! ทำไม !!” ฉันเริ่มควบคุมตัวเองไม่ไหว ยกมือขึ้นทุบไปที่ตัวสูงๆของซงซึง น้ำหูน้ำตาไหลพราก เจ็บ..เจ็บ จังเลย ที่เห็นคนที่แอบรักมานานยืนกอดจูบกับคนอื่นแบบนี้ ทำไมฟ้าต้องกลั่นแกล้งฉัน ทำไมต้องเป็นแบบนี้ !!
“หยุดนะ หยุดได้แล้ว!!!” มือหนาๆของคนตัวสูงกุมมือของเธอไว้ในที่สุด หญิงสาวนิ่ง น้ำตายังคงไหล จ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาที่ทั้งเศร้าทั้งเจ็บปวด หัวใจของชายหนุ่มหล่นวูบลง เธอคงไม่รู้สินะ ว่าฉันเอง ก็เจ็บไม่ได้แตกต่างจากเธอเลยเลยซักนิด


*ตอนที่สอง*


เจ็บ...เจ็บยังไม่หายเลย T^T ภาพนั้นยังคงตามหลอกหลอนฉัน
ทำไมนะ ทำไมกัน ฮือๆ
"นารุ มาช่วยพ่อจัดของหน่อยลูกเดี๋ยวจะได้ออกไปตกปลากัน ฮ่าฮ่า"
เสียงหัวเราะอามรณ์ดีนั่นคือเสียงของพ่อฉันล่ะ
ฉันละสายตาจากการมองเม่อไปที่ท้องน้ำสีครามกว้างใหญ่ของทะเลที่กำลังมองอยู่ เดินเข้าไปหาพ่อ และช่วยพ่อจัดของตามที่บอก ก็พวกเหยื่อตกปลานั่นล่ะ
ตอนนี้ฉันกับพ่ออยู่ที่ชายหาด น้ำทะเลสีคราม ลมทะเลที่พัดมาหาฉัน ลมทะเล ช่วยพัดพาเอาความรู้สึกเสียใจของฉันไปบ้างได้ไหมนะ
ในที่สุด ฉันก้ช่วยพ่อจัดของเสร็จ ตอนนี้พ่อขึ้นเรือไปกับคุณลงแล้ว ออ.. ตอนนี้ฉันกับพ่ออยู่ที่บ้านของคุณลงที่อยู่ติดกับทะเล ท่านทั้งสองเคยเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กๆน่ะ ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ไปโรงเรียนล่ะวันนี้ ทั้งที่เพิ่งเปิดเรียนเมื่อวานใช่ไหม? ไม่รู้เหมือนกัน จู่ๆ ผอ. โรงเรียนก็ประกาศบอกว่าให้เด็กใหม่หยุดได้หนึ่งอาทิตย์เพราะจะปรับปรุงห้องเรียนชั่วคราว
ฉันไม่ไปตกปลากับพ่อ คิดว่าถ้าปล่อยให้ท่านสองคนอยู่ด้วยกันคุยกันแบบลุกผู้ชายจะมีความสุขมากกว่าว่าไหม? นานๆได้เจอกันทีด้วย
ฉันลุกขึ้นยืนพร้อมกับปัดทรายออกจากกระโปรง ไม่นั่งตรงนี้ดีกว่า มันรู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้ ภาพที่เห็น เขา กอดจูบ กับคนรักของเขาคอยแต่ย้อนเข้ามาซ้ำเติมในความรู้สึกของฉัน โอวอนบิน เขามีแฟนแล้วสินะ...

ไม่ไม่!! เลิกคิดฟุ้งซ่านได้แล้วยัยนารุ ><!! มันมีแต่จะทำให้เธอเจ็บแปลบจะคิดไปอีกทำไม ยัยบ้า!! ><
ฉันปัดความคิดบ้าๆของฉันออกไปจากสมอง พร้อมกับหันกลับไปเพื่อที่จะกลับไปที่บ้านของคุณลง ในตอนนั้นเองสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ตุบ!! พลั่ก!!

"โอ๊ยย!!"

"เจ็บบบบ ~~ T^T"

อะไร เนี่ย ~~ T__T\ ฉันกุมขมับที่ปวดตุบๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น รู้สึกเหมือนฉันจะไปชนกับอะไรซักอย่าง จะว่าไปแล้วเมื่อกี้เหมือนได้ยินเสียงคนร้อง โอ๊ย ชน..ชนเหรอ? 0_0++

"เจ็บ......"

หา!!! 0[]0!!

ละ...ละ...เลือดดดดดดดดดด!!!

อ๊ากก กกส์ เลือดดดดดดดด!!!! 0[]0++!!! ทำไงดีๆๆๆ เลือดอ่ะเลือด นี่ฉันชนคนจนเลือดออกเลยเหรอ กริ๊ดดดดดด~~ ทำไมรอยช้ำเขามันเยอะอย่างนั้นอ่า ตัวฉันเป็นครกหินเหรอเนี่ย !! หรือทุเรียน หล่นทีเดียวเลือดท่วมตัว อ๊ากกก~~ >[]<

"นี่ = = จะยืนอ้าปากค้างอย่างนั้นอีกนานไหม? ช่วยบ้างก็ได้นะครับ "

เสียง ทุ่มต่ำที่เหมือนเพิ่งจะแตกหนุ่มดังขึ้น ทำฉันหยุดกึก หันไปมองเจ้าของเสียงอย่างเต็มตา ตามตัวเขาและหน้าเขาช้ำไปหมด ไม่เหมือนรอยแผลที่ชนกันเลยซักนิด แต่มันเหมือนรอยแผลที่ไปทะเลาะกับใครมามากกว่า แถมเหมือนว่าจะเจ็บมากๆเลยอีกด้วย ท่าทางสาหัสน่าดู

"ช่วยพยุงผมที ... พี่สาว "

เจ้าของเสียงพูดขึ้นอีกครั้ง ฉันทำอะไรไม่ถูก ทำไงดี ช่วยดีไหม? เป็นคนดีเปล่าอ่ะ พ่อจ๋า ลูกทำไงดี T T
ในขณะที่ฉันหันไปหันมาอยู่ด้วยความที่ว่าทำอะไรไม่ถูก แขนของฉันก็ถูกกระชากลงไปหาเจ้าของแรงนั้น 0[]0!! ว๊ากกก ~

ตุบ!

>[]<++ เจ็บ !!

"ยังไม่เลิกกลัวผมอีกเหรอ? ^^ พี่นารุ หึหึ "

0.0!! หา..เมื่อกี้ หูฝาดไหม? ใครบอกทีอ่ะ ได้ยินคนเรียกชื่อฉัน
ไม่จริง เขารู้จักฉัน !!
จะว่าไปแล้ว....หน้าเขาก็คุ้นๆมากนะ มองใกล้ๆ หน้าหวานๆ ผมที่ยาวระต้นคอ แม้จะมีปาดแผลอยู่ แต่ก็มองออกว่า...หล่ออออ อ๊า ~ ไม่จริง คนนี้หล่อมากอ่ะ ว่าแต่เรียกเราว่าพี่สาว !! เป็นน้องเราเหรอ? 0.0!!
ทำไมเรานึกไม่ออกเลยอ่า >[]<!! ยัยนารุ นี่แกจะกระทบกระเทือนไปถึงน๋ายยยยยยยยยยยยยย~~~
"จะจ้องผมอีกนานไหม? ^^ บางทีจ้องใกล้ๆแบบนี้ มันทำให้เกิดความรู้สึก...... อยากจูบ ^^"
จูบ?
.
.
0[]o!! หา !!
"อ๊ากกกก !! ปล่อยนะ !! ไอ้บ้า > < "
ฉันดิ้นๆ ออกจากการกอดของเด็กนั่นทันที ที่สมองเรียบเรียงความคิดได้ แน่ล่ะเขาต้องกอดฉันอยู่และแน่นมาก ก็เขาดึงฉันล้มลงไปทับตัวเขาอีกครั้งนี่นา แง๊ๆ แต่ทำไมอ้อมกอดของเด็กบ้านี่มันเหนียวขนาดนี้เนี่ย!! T^T
ในขณะที่ฉันกำลังดิ้นๆอยู่นั้น เด็กนั่นก็ทำสีหน้าแบบว่าหงุดหงิดเล็กน้อย สงสัยจะเพราะเจ็บบาลแผลเดิมที่มีอยู่ ยิ่งฉันเห็นแบบนั้น ฉันก็ยิ่งดิ้นแรงขึ้น เอาสิ ทนได้ทนไป จะเอาให้กระอักตายเลย ฮึ่ย -*- ปล่อยช้านนนนนนนนนนน >[]< อ๊ากกก !!
พรึบ!!
หะ หา !! 0.0!
"จาดิ้นไปไหน หืม ? ^^"
แม่เจ้า !! จากที่ฉันอยู่ด้านบนตัวเขา ตอนนี้ ฉัน กลับถูกเขากดร่างของฉันไว้ข้างใต้อย่างรวดเร็ว และเขาก็เลื่อนหน้าเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ ไม่นะ !! ไม่ๆๆๆ อย่านะ อย่าทำแบบนี้ แง๊ๆ นายเป็นใครฉันยังไม่รู้ ไม่จริงใช่ไหม? นี่ฉันต้องมาเสียจูบแรก (แค่จูบแรกรึเปล่าหรือมีอย่างอื่นด้วยที่จะตามที่หลัง)อ๊ากกก !! อย่าพาฉันจิ้นนะ ม่ายยยยยยยยยยยยยย พ่อจ๋า !!! > []<
"ดิ้นแรงอย่างนี้ แสดงว่าตอบตกลงใช่ไหม? อื่ม..... งั้นไม่แกรงใจล่ะ ^^"
ม่ายยยยยยยยยยยยย ไม่น๊า ~~ >[]< !!
"ไอ้มิน !!! นั่นแกจะทำอะไรหะ 0[]0!!"
เจ้าของเสียงที่คุณหู ร้องดังมาแต่ไกล เมื่อสายตาปรับภาพลางๆที่มองเห็นตรงหน้าได้ชัด นั้นมันลูกชายตัวดีของเขา กับนู๋นารุลูกของเพื่อนเขา แล้วนั้น ไอ้ลูกบ้าของเขามันกำลังจะทำอะไรนู๋นารุ!!!
ทันทีที่เสียงแห่งพระเจ้าดังขึ้น ร่างที่อยู่บนตัวของเธอก็ถูกกระชากขึ้นไปทันที ก่อนที่เขาจะฝากริมฝีปากไว้ที่แก้มเนียนของเธอ ชายผู้เป็นพ่อบีบแขนของลูกชายอย่างไม่แยแสว่าจะโดนบาดแผลตรงไหนของลูก แล้วจ้องมองไปที่ใบหน้าของลุกชายด้วยสายตาตำหนิ
"เจ็บนะครับพ่อ > < "
"แกกำลังทำอะไร นู๋นารุ หา !!"
ในตอนนั้นร่างของหญิงสาวก็ถูกพยุงให้ลุกขึ้นมาเช่นกัน ด้วยสองมือของคนที่มีอายุอีกคน
"เด็กเขาอาจแกล้งกันเล่นก็ได้น่า ว่าแต่ว่านั้น ไปโดนอะไรมาน่ะ เจ้ามิน ไม่ได้เห็นตั้งนานโตขึ้นเป็นกองเลยนะ โอววว หล่อเหมือนพ่อแฮะ 5555+"
"แกล้งที่ไหน แกก็เห็นกับตาว่าลูกของฉันมันกำลังทำอะไรนารุอยู่ -*- ไอ้มิน แกกำลังทำอะไร บอกมา ว่าไง !! แล้วนี่ไป ตีกับใครเขามาอีก ชอบมีเรื่องนักใช่ไหม? ห๊ะ!! ไอ้ลูกบ้า !! อยากตายใช่ไหม? ดี!! "
ว่าแล้วร่างสูงของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของ มินฮวาน ก็หันคว้างหาอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะ ก้มลงไปหยิบเศษกิ่งไม้ กิ่งใหญ่ที่หล่นอยู่แถวนั้นขึ้นมา โดยที่ไม่ต้องให้ตั้งตัว เขาฟาดมันลงที่ตัวของลูกชายเขาทัน

"โอ๊ย !!~ พ่อ ผมไม่ได้ทำอะไรนะ พ่อเจ็บ โอ๊ย !! พอแล้ว พอแล้ว พ่อ > <"
"ฉันบอกแกแล้วใช่ไหม!! ทำไมยังทำอีก ห๊า !! "
"โอ๊ย !! พ่อ พ่อพอเถอะน่า ผมโตแล้วนะ >[]< !!"
"โตบ้าอะไร ! -*- อย่างนี้ต้องตีให้ตาย เมื่อไหร่แกจะเป็นคนดีกับเขาซักทีห๊ะ !! ไอ้ลูกเวร !!"

แทนที่สีหน้าของเด็กหนุ่มจะโกรธเคืองผู้เป็นพ่อ กลับหัวเราะกับท่าทางหงุดหงิดของผู้เป็นพ่อซะนั่น
"5555+"
นั่นคือเสียงของพ่อฉัน ฉันเงยหน้ามองไปที่พ่อด้วยความอึ้ง ลูกสาวกำลังถูกทำร้ายกลับไม่โกรธเคืองซักนิด ยังพูดแก้ตัวให้คนที่กำลังจะทำร้ายลูกตัวเองอีก =[]=
เดี๋ยว !! 0.0
เมื่อกี้คุณลุงเรียกหมอนั่นว่าลูก !! ลูกคุณลุง !!
.
.
.
ไม่จริงน่ะ ...ถ้าอย่างนั้น เด็กหนุ่มคนนี้ก็คือ ไอ้เด็กหน้าหวานนั่น !! ปีศาจในคราบเทวดานั้น! ไอ้ปีศาจจอมแกล้งนั้น !!
ไม่จริง!! ถ้าเขาคือ มินฮวาน ที่ฉันรู้จัก !! ไม่นะ !! สถานะ ที่ฉัน แสนเกลียด กำลังจะเกิดขึ้นอีกแล้วใช่ไหม? !!!!!
ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (สงสารอินารุx2 จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าต้องอยู่ที่นี่อีกเป็นอาทิตย์ แถม ... เรื่องราวเก่าๆที่เคยเกิดขึ้นตอนเด็ก กำลังจะกลับมาเกิดขึ้นอีกครั้ง เพราะเขา !! ปีศาจหน้าหวาน มินนี่ 5555+)

จ้า...จะรอติดตามน๊ะ

นารุเป็นงัยบ้างสบายดีช้ายมะ..

คิดถึงจังเลย ไม่ได้ติดต่อนารุเลย แต่พี่ก็ยังคงคิดถึงนารุน๊ะ...

---------------------------------------

พี่จะรอผลงานของนารุน๊ะ แม้จะแอบน้อยใจที่ไม่พาเจ๊จินมาหาพี่ก็เถอะ แต่เอาอย่างอื่นมาฝากพี่ก็รับได้จ้า..

“อ๊ากกกกกกก!!”

“สมน้ำหน้า -*- ฮึ !”

ฉันแกล้งกดมือลงไปแรงๆ อีกครั้ง ตอนนี้ฉันกำลังนั่งทำแผลให้มินฮวาน เจ้าชายปีศาจ ที่ตอนนี้มีบาดแผลอยู่เต็มตัวลูกชายของคุณลุงอย่างที่เคยบอกไปแล้ว
ให้ตายสิ!ไปกัดกับหมาที่ไหนมาเนี่ย! -*-
ไม่ อยากเชื่อก็ต้องเชื่อล่ะ เท่าที่จำได้ตอนนั้นฉันน่าจะอายุ 10ขวบ มาเที่ยวที่นี่ เขาอายุ 8 ขวบแต่ไปมีเรื่องกับลูกของป้าข้างบ้านที่รวยมากๆ แล้วตอนนี้ คุณลุงบอกว่าย้ายไปแล้ว เหลือเอาไว้แต่บ้านพักตากอากาศที่สร้างขึ้นทับหลังเดิมเท่านั้น ซึ้งนานๆ ลูกชายของป้าจะมาที่นี่ที เห็นคุณลุงบอกว่า มาทีไรเห็นเล่นดนตรีตลอดเลย
แต่ว่าก็ว่าเถอะ ... ทำไมฉันถึงจำนายปีศาจมินฮวานไม่ได้เลยนะ =_=^ นี่สมองฉันมันขี้เรื่อยหรือว่า โค-ตจะขี้เรื่อยกันเนี่ย T.T

“พี่... สวยขึ้นนะ ^^”

เสียงพูดนั้นทำฉันสะดุดความคิดทั้งหมดหายไป หันมามองหน้าเจ้าของเสียงทันที ทำไมจู่ๆที่ฉันหันมาสบตากับปีศาจแล้ว หน้าฉันมันร้อนๆ =///=

“พูดบ้าอะไรของนาย ?”

ฉันละสายตาจากเขาหันไปสนใจกับการทำแผลต่อ....ทำไมใจสั่นๆนะ ฉัน!! > <

“ทำไมถึงจำผมไม่ได้ล่ะ ? ผมไม่เหมือนเดิมเลยเหรอ? แต่ทำไมผมถึงจำพี่ได้นะ?”

เสียงของเขายังคงพูดขึ้นมาเรื่อยๆ ใจของฉันยิ่งสั่นมากขึ้นไปอีกเมื่อคิดว่าเขาจ้องมองฉันตลอดเวลาที่ถามฉันมา .....

ปีศาจ ท่องไว้ เขาคือปีศาจ ที่จะแกล้งเธอทุกเมื่อเขาต้องการ !!

“โอ๊ยย!! >[]< นี่คิดจะฆ่ากันให้ตายเลยใช่ไหม?ฮ่ะ -*-”

“แค่นี้ทำเป็นร้อง เด็กจริงๆ เลย เสร็จแล้วย่ะ =_=^ ชิล์ ฉันไปล่ะ ”

แผลเดิมยังไม่ทันหาย ก็มีแผลใหม่มาอีกแล้ว =_= *

จริงๆแล้วฉันตั้งใจกดแผลแรงๆน่ะแหละ หึหึ ทำไงได้ ก็มันหมั่นใส้นี่ ทำเป็นอวดเก่งไปมีเรื่องกับโน้นคนนี้ เป็นไงล่ะ แผลเต็มตัวไปหมด ! -*-
ตอน นี้คุณลุงบอกว่าจะไปบ้านตากอากาศของคุณป้าข้างๆด้วย(ย้างๆ แต่ก้ไม่ได้ติดกันะทุกคน*) เห็นแกบอกว่าลูกชายของคุณป้ามา ท่านจะแวะไปทักทายถามไถ่สุขภาพของคุณป้าซะหน่อย พ่อของฉันก็เลยตามไปด้วยคน เห็นบอกว่าพวกท่านก็พอจะสนิทๆกันอยู่ ที่บ้านหลังนี้เลยเหลือฉันกับมินฮวานแค่สองคน หึ .. อยากมาแกล้งฉันสะสม ความแค้นตั้งแต่เด็กขอเอาคืนบ้างซักนิดก็ยังดี 555+ อู้ววว~~ >3< มีความสุข ~~

พรึบ!!

0.0!!

“จะไปไหน ”

ยัง ไม่ทันที่ฉันจะลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่ง ฉันก็ถูกคว้าแขนดึงลงมาทันทีด้วยมือหนาของเขา ทำให้ตัวของฉันล้มทับลงไปที่ตัวของเขาทันที 0.0+ ทำไมรู้สึกเหมือนร่างกายเขาใหญ่ขึ้นไปหมดทุกส่วน เมื่อก่อนเขาออกจะตัวเล็กกว่าฉัน

“ฉันจะเอาของไปเก็บ ทำบ้าอะไรของนาย ปล่อยฉันนะ > < !” ฉันพยายามสะบัดมือออกจาการเกาะกุมของเขา

“จะบอกให้รู้ว่าไม่ใช่เด็กแล้วไง หึหึ.”

สิ้น เสียงนั้น เขาก็หมุนตัวขึ้นมาอยู่บนตัวฉัน แน่ล่ะ ตัวของฉันต้องอยู่ใต้ร่างสูงของเขา เขาสูงกว่าฉันแล้วตอนนี้ ไม่อยากเชื่อเลย ! หลังที่ถูกทาบติดกับโซฟา ตัวเขาที่คร่อมอยู่ข้างบน ทำไงดี ทำไมฉันถึงไม่มีแรงที่จะขยับอะไรเลย >[]<!!

“นี่มันเจ็บนะ ไอ้บ้า !! นายจะทำอะไรของนายน่ะ ”

ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากปีศาจ มีเพียงรอยยิ้มที่ฉันรู้สึกเยือกเย็นจนน่ากลัว

“จะทำอะไร 0 0 นี่ มินฮวาน ปล่อยฉันนะ !!”

“ หึหึ. ”

ไม่จริง เขาคงไม่คิดที่จะทำกับฉันเหมือนเมื่อเช้าใช่ไหม? อย่านะ !! ไอ้เด็กบ้า ปีศาจ !! อย่าโน้มหน้าลงมา !!! >[]< ไม่!!!
แรง ของคนที่อยู่ข้างใต้พยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลังเพื่อที่จะเอาตัวรอดออกไปจาก การเกาะกุมของเขา แต่นั่นล่ะมันเป็นความพยายามที่ไร้ซึ้งความหมาย เมื่อเขาไม่คิดที่จะปล่อยเธอ ใช่ เมื่อก่อนเขาตัวเล็กกว่าเธอ ทำได้แค่เงยหน้าขึ้นมองเธอและแกล้งเธอแบบเด็กๆ แต่ตอนนี้เขาโตแล้ว เขาสูงกว่าเธอ แรงเยอะกว่าเธอ ทำไมล่ะ ? ทำไมเธอถึงยังคงเห็นว่าเขาเป็น”เด็ก”อยู่เสมอ!!

ความ คิดที่เหมือนจะน้อยใจ ส่งผลให้มินฮวานไม่สนใจการขัดขืนของนารุ เขาโน้มหน้าลงไปหาร่างเล็กกว่าเขาที่กำลังหลับตานิ่งตัวสั่นหวั่นกลัวอยู่ ข้างใต้ตัวเขา ไม่ว่ายังไง เขาจะทำให้เธอรู้ว่า เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว โตพอที่จะปกป้องเธอ ไม่ใช่ให้เธอคอยมาปกป้องเหมือนเมื่อก่อน โตพอที่จะเป็นแฟนของเธอได้!!

ก๊อกๆ!!

“นารุ ป่ะป๊ากลับมาแล้วลูก ~~”

0.0!~ พ่อ !! พ่อ >[]< พ่อ ช่วยหนูด้วย !!

“หึ...รอดตัวไปนะ...พี่สาว..แต่อย่าคิด ว่าจะรอดตลอดไป ^^”

เสียงที่เหมือนจงใจกดให้ต่ำลงดังขึ้นข้างหูฉัน ก่อนที่เจ้าของเสียงจะละจากการกอดกด ฉัน แล้วหมุนร่างตัวเองลงไปนั่งทอดกายอยู่บนโซฟาตัวยาวอีกครั้ง ฉันรีบเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว วิ่งไปที่ประตูบ้านเพื่อเปิดมันออก > < แง๊ๆ ทำไมพ่อถึงชอบทิ้งให้ฉันอยู่กับปีศาจเรื่อยเลยนะ
ฮือ ~~ พ่อบ้า!!

“ว่าไง ยัยกระต่ายหื่น ^^”

0.0!! หา !!

0[]0 !!

“ซงซึง!!”

“อื่มหืม ? ^^”

“อ้าว หนูนารุรู้จักกับซงเขาด้วยเหรอลูก ตอนเด็กๆลุงก็ไม่เคยแนะนำนี่นา เท่าที่จำได้ หรือคนแก่จะความจำเสื่อมซะแล้ว 555+”

“เด็กเดี๋ยวนี้ เขามีอะไรที่เราอึ้งๆเสมอแหละเพื่อน 555+”

ไม่จริง...ซงซึง หมอนี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย! แล้ว ทำไม เขาถึงมากับพ่อ คุณลุง ?

“เอา ล่ะๆ ซงน้อยเข้าไปในบ้านลุงก่อน เห็นบอกว่า แม้บ้านขอลาพักร้อนใช่ป่ะ งั้นวันนี้ มากินข้าวที่บ้านของลุง 555 นานๆมีเด็กๆมาอยู่ในบ้านเยอะๆแบบนี้มีความสุขดี อยู่กับไอ้ลุกชายบ้าแค่สองคนแล้วทะเลาะกับมันทุกที -*- ออ..จริงสิ วันนี้ลุงสองคนมีปลาตัวใหญ่มาด้วยนะ เดี๋ยวเราเอาไปเผากัน ปลาเผาๆๆ 555 ”

พ่อ ของมินฮวานพูดพร้อมกับตบใหล่ของซงซึง และก็พาซงซึงเข้ามาในบ้านของท่าน ฉันได้แต่มองอย่าอึ้งๆ ซงซึง อยู่ที่นี่...เขาคือ...ลูกของคุณป้า!! หา!! เรื่องจริงเหรอ? ทำไมฉันไม่เคยรู้!!

“เอ๋ออยู่เหมือนเคยนะ หึหึ”

ใช่.. ฉันต้องเอ๋อแน่ๆ ที่อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น (มีเรื่องบังเอิญเกิดขึ้นเสมอนะนารุ ถ้าคนเขียนคิดไม่ออก 55+ ) ว่าแต่ว่า เมื่อกี้ฉันว่าตัวเอง เอ๋อ? หา ไม่สิ !! อี่ตาบ้านั่นเป็นคนว่าฉัน !!

“นี่นาย!! -*- ”

“เพิ่งรู้สึกตัว ฮ่ะฮ่ะ เอาฉายาใหม่ว่ายัยเอ๋อดีไหม? 555+”

หน๊อยยย!! -*- ทำไม ทำไมวันนี้ฉันถึงเจอแต่คนที่สุดแสนจะไม่อยากเจอไปอีกเลยตลอดชีวิตนี้นะ ไอ้คนกวนประสาท!! เกลียดนายที่สุด ฮึ่ย!!! >[]<
.
.
.
แล้ว เวลาอาหารค่ำที่ฉันรู้สึกว่ามันมีแต่ความอึดอัดก็สิ้นสุดลง อึดอัดมาก ~~ T ^ T คิดดูไหม? เหมือนกับมีออร่าอะไรซักอย่างถูกปล่อยออกมาจากคนสองคน ปะทะกัน อย่างมองไม่เห็น ก็ตั้งแต่มินฮวานเห็นหน้าซงซึง ก็รู้สึกเหมือน เขาเงียบมาก มากจนผิดปกติ ส่วนอี่ตา ซงซึง เอาแต่ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ฉันรู้สึกเยือกเย็น...T^T อยากกลับบ้านง่ะ งือๆ
ฉันออกมาเดินเล่นข้างนอก...อยู่ในบ้านแล้วมันอึดอัดนี่นา~~ T.T

“นี่..นารุ”

0.0!! ชื่อของฉัน แต่ว่าเสียงที่เรียกมัน...ไม่จริง นั่นเสียงของ ซงซึง!! หมอนั่นนี่นะเรียกชื่อของฉัน!

“นารุ..” หูฝาดชัวร์ อย่างซงซึง อ่ะนะ ไม่เคยเรียกชื่อฉันหรอก หึหึ =_=

“ยัยกระต่ายหื่น ยัยเอ๋อ !! -*-” อันนี้ถึงจะใช่ ฮ่าฮ่า แต่เดี๋ยว! นั่นหมอนั่น ด่าฉันอีกแล้วอ่ะ >[]<!!

“ทำไม ถึงชอบตั้งฉายาให้ฉันนักห๊ะ -*-” ฉันกลับไปจ้องหน้าเขาทันที เอ่อแบบ เงยหน้าขึ้นจ้องมากกว่า T T ก็ฉันตัวเล็กกว่าหมอนั่นอ่ะ อยู่แค่ไหล่เอง งือๆ T^T

“ก็เรียกชื่อแล้วไม่หันมานี่ = =”

“ใครจะไปรู้ว่านายเรียกฉันล่ะย่ะ ก็นายไม่เคยเรียกชื่อฉันเลยนี่ -*- ฉันก็ไม่หันไปสิ นึกว่าหูฝาดซะอีก”

“ถึงได้เรียก ว่ากระต่ายหืน เอ๋อไง ^^”

“ไอ้ !!! อ่ะ นี่ !! 0[]0++ จะพาฉันไปไหน !” ฉันตั้งใจจะด่าตาบ้านั่น แต่กลายเป็นว่าตัวฉันถูกเขาดึงแขนลากไปทันที อ๊ากกกก ไอ้บ้าซึง จะพาตัวฉันไปไหนเนี่ย ปล่อยฉันน๊า !!!
.
.
ณ. บ้านตากอากาศของซงซึง (ลูกชายของคุณป้านะเคอะ !)

แอ่กๆ >,.< ++ เหนื่อยๆ ในที่สุด อี่ตาบ้า ซงซึงก็ยอมหยุดซะที

“มีเรื่องอยากให้เธอช่วยน่ะ ” ยังไม่ทันที่ฉันจะหันไปต่อว่าเขา เขาก็พุดในสิ่งที่ทำฉันตะลึงค้างไปห้าวิ.....หา!!

“อย่างนายเนี่ยนะ มาขอความช่วยเหลือจากฉัน !!”

“-*- แล้วยังไง จะช่วยไหมฮ่ะ !”

“อ๊า กก นี่ !! >[]< ฉันเจ็บนะ !!” เขาดึงฉันเข้าไปใกล้ทันที พร้อมออกแรงบีบข้อมือของฉันที่เขากำลังกุมอยู่ เจ็บ... ทำไมคนที่ฉันรู้จักถึงชอบใช้กำลังกันจังนะ T T

“จะช่วยฉันไหม?” สายตานิ่งๆที่เขาจ้องมาที่ฉัน ทำฉันนิ่งไปหลายวิทีนี้ ... สายตาของซงซึง เวลาที่จ้องใครทีไร คนๆนั้นก็เหมือนกับตกอยู่ในภวังค์ และรู้ตัวว่า ถ้าไม่ทำตามสิ่งที่เขาพุด จะต้องเกิดอะไรที่ไม่คาดคิดแน่..และฉัน ไม่ได้อยากจะให้เกิดกับฉัน !! อี่ตานี้ เคยซัดรุ่นพี่จนนอนยอดข้าวต้มมาแล้ว แม้ฉันจะเกลียดอี่ตานี่แค่ไหน แต่ก็ไม่ไหวหรอกที่จะเอาหนังหน้าบางๆของฉัน (บาง...หรือหนา...- - ) ไปรับหมัดของเขา

“ให้ช่วยอะไร บอกกันดีๆก็ได้นี่ >.,<”

“ถอดเสื้อ ” อื่ม ก็แค่ถอดเสื้อ0.0!! หา!

“ว่าไงนะ!!0[]0”

“คิดบ้าอะไรของเธอ ฉันแค่อยากจะรู้ว่าชุดนี้มันจะเหมาะไหม?...... ถ้าฉันจะซื้อให้ใครซักคน?”

0.0+ ฉันยื่นมือไปรับมันมาจากมือของเขาอย่างงงๆ แต่แล้วเขาก็บอกว่า ห้ามงง และห้ามถาม ไปใส่มาซะ หรือจะให้เขาเป็นคนใส่ให้ ! ด้วยเหตุนั้นค่ะ อินารุก็เลยรีบวิ่งเข้าไปใส่ในห้องของอิตานั้นทันที ส่วนเขารออยู่ด้านนอก

“เสร็จยัง?”

“เดี๋ยวสิ! -*-” อ่า..ไอ้ชิบบ้านี่มันรูดยากจริงวุ้ย -*- ทำไมมันต้องไปอยู่ข้างหลังด้วยเนี่ย !

“เร็วๆหน่อยไม่ได้รึไง อืดอาดจริงๆเลย ”

หน๊อย..ใครอืดอาดย่ะ ฉันรูดชิบไม่ได้ก็มันอยู่ข้างหลังเข้าใจกันบ้างไหม? ไอ้บ้า ซื้อมาไม่ได้ดูเลยรึไง ว่าคนใส่เข้าจะลำบากแค่ไหน ถ้าไม่มีคนใส่ให้อ่ะ >[]<

“ฉันรูดซิบไม่ได้อ่ะ !” ในที่สุดฉันก็ตะโกนออกไป T T

“ตกลงเธอเป็นหมูหรือกระต่ายกันแน่ฮ๊ะ ?” นั่นว่าแล้วไง ไอ้บ้าซงต้องตอบกลับมาแบบนี้ ฮึ่ย ++ -*-

ในขณะที่ฉันกำลังคิดต่อว่าเขาอยู่นั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาทันที 0[]0++ หา!!

“มานี่จะรูดให้ ... ”

“นี่!! นายเข้ามาทำไม ออกไปนะ ฉันรูดเองได้ !!”

“ช้าเกินไปแล้วหันมา !”

“ไม่ !!” เรื่องอะไรล่ะ ก็ข้างหลังของฉัน ฉันไม่เคยให้ใครเห็นเลยนะ แล้วอีกอย่าง เขาเป็นผู้ชายด้วย !!

ฉันบอกว่าไม่พล่างถอยออกมาจากตรงที่ซงยืนอยู่ ดีนะที่สวมชุดเข้าไปแล้ว ไอ้บ้า!! ทำไมไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษบ้างเลย >[]<

“ฉันบอกว่าจะรูดให้ จะถอยไปไหน ”

“ฉันก็บอกนายแล้วว่าฉันทำเองได้ อ๊ะ! นี่!!”

ยัง ไม่ทันได้ตั้งตัวร่างของฉันก็ถูกดึงปลิวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาทันที 0.0!! และรวดเร็วเขาเอื้อมมือไปที่ข้างหลังฉันพร้อมกับดึงซิบที่ฉันพยายามรูดมัน ขึ้นอยู่นาน ให้เข้าที่อย่างง่ายดาย

อึ้งไปสิบวิ.....

“ปะ ปล่อยฉันได้แล้ว ! > <” ฉันรู้สึกตัวในที่สุด พยายามที่จะดันตัวเขาทันที แต่นั่นเหมือนเขากลับออกแรงในการกอดฉันให้แน่นขึ้นอีก 0.0!!

“นี่!! ซงซึง !! 0.0”

“นิ่งๆได้ไหม?” เขาพูดขึ้นเบาๆ เสียงพูดนั้นทำฉันอึ้งไปอีก หมอนี่พูดจาอ่อนโยนแบบนี้เป็นด้วยเหรอ?

ซงซึง จ้องมองไปที่ดวงตาสวยที่อยู่ตรงหน้า เธอช่างเหมาะกับชุดนี้ ชุดสีขาว เขาคิดไม่ผิดที่จะซื้อให้เธอ ทำไมเขาถึงหักห้ามใจไม่ได้นะ อยากจะจูบเธอเหลือเกิน ความคิดเหมือนหลุดลอย เมื่อชายหนุ่มยกมือขึ้นจับที่หน้าของเธอแล้วก้มลงไปหาริมฝีปากปากนั้น กับอารมณ์ความปรารถณาที่ไม่อาจควบคุม

“พอแค่นั้นล่ะ!!”

แต่ยังไม่ทันที่จะได้สัมผัสริมฝีปากบางนั้นได้ เสียงหนึ่งก็ทำให้ทั้งสองหลุดจากภวังค์นั้นไป

“มะ มิน มินฮวาน ..”

ฉันตั้งสติได้ รีบผลักซึงออกไปทันที ...มะ..เมื่อกี้...ฉันกับซงซึงกำลัง...กำลังจะจูบกันงั้นเหรอ? มะ ไม่จริง…

“เห็น หายไปจากบ้าน ไม่คิดว่าจะกำลังมีความสุขอยู่ที่นี่ หึ ขอโทษทีนะ ที่เข้ามาขัดจังหวะ ถึงในบ้านและในห้องนอน! แต่ยัยนี่ ได้เวลากลับบ้านแล้ว !!”
สิ้นเสียงนั้นของเขา มินฮวานก็ก้าวเข้ามาลากแขนของฉันออกไปจากห้องของซงซึงทันที มือของเขา บีบข้อมือของฉันแน่นและแรงมาก ในแบบที่ฉันไม่คาดคิดว่า เขา เจ้าชายปีศาจที่ฉันเคยเอาตัวเองบังไว้ตอนเด็กๆจะแรงเยอะมากมายขนาดนี้

“นี่ !! ปล่อยฉันนะมินฮวาน!! ฉันเจ็บ!!” ฉันพูดขึ้นในที่สุด เพราะทนแรงที่เขาบีบมันไม่ไหว ไหนเขาจะดึงฉันมาจากบ้านตากอากาศของซงซึงก็แทบจะไม่ต่างจากการลากมาเลยซัก นิดอีก เจ็บนะ..ฉันเริ่มจะร้องไห้แล้วด้วย T^T

“แค่นี้ก็ร้องไห้รึไง ทำไม! ผมแตะต้องพี่ไม่ได้เลยใช่ไหม? รังเกียจผมมากเหรอห๊ะ!!”

“พุดบ้าอะไรของนายฮะ อย่าทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจจะได้ไหม? ซึงเขาก็แค่ !!!”

ยัง ไม่ทันที่ฉันจะได้พุดในสิ่งที่คิดจบ ร่างของฉันก็ถูกเขาเหวี่ยงกดลงตรงพื้นหญ้าที่กำลังยืนอยู่นั้นทันที ข้อมือของฉันถูกรวบขึ้นไปไว้อยู่บนหัวอย่างรวดเร็ว ที่สำคัญ เขาใช้มือเพียงข้างเดียวของเขาเท่านั้นในการเกาะกุมมัน

“จะทำอะไร ! นี่มิน นายปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ !!” ฉันเริ่มรู้สึกว่าหัวใจหล่นวูบลง หายใจเริ่มติดขัด ตัวของฉันเริ่มสั่น กลัว กลัวอย่างไม่รู้เหตุผล

“เด็ก...ใช่สิ ผมมันเด็ก ไม่รู้จักคิด ผิด ถูก หึ..” แววตาและน้ำเสียงของเขา ยิ่งเพิ่มเติมความรู้สึกหวาดกลัวให้ฉันมากขึ้น ไม่นะ !!คงไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดใช่ไหม?

“แล้ว ที่พี่ทำล่ะ นั่นเขาเรียกว่าผู้ใหญ่สินะ ! ออ...เขาทำกันแบบนี้นี่เอง หึหึ” เสียงทุ่มต่ำ ที่ต่ำอยู่แล้วมันถูกกดให้ต่ำลงมากไปอีก ไม่!! ฉันจะไม่ยอมให้สิ่งที่ฉันกำลังคิดตอนนี้เกิดขึ้นแน่ ไม่จริงใช่ไหม? นายคงไม่คิดจะทำแบบนั้น มินฮวาน !!

“ทำไมต้องดิ้นด้วยล่ะ ? เพราะผมเป็นเด็กใช่ไหม?ถึงได้ดิ้นน่ะ ทำไม เด็กแล้วยังไง รสชาติมันไม่ดีเท่าผู้ใหญ่อย่างซงซึงงั้นเหรอ? หึหึ”

“นายพล่ามอะไรของนายฮะ มินฮวาน ปล่อยฉันเดียวนี่นะ มันเจ็บ !!”

“ไม่!! ผมจะทำให้พี่รู้ ! ว่าเด็กอย่างผม ก็ทำได้ไม่แตกต่างจากผู้ใหญ่เลยซักนิด และบางที.....อาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ”

ประโยค สุดท้ายถูกกดด้วยรอยยิ้มเย็น ฉันจ้องมองไปที่ดวงตาโกรธเคืองนั้น เขากำลังโกรธ และโกรธมาก แต่ยังไงฉันก็จะต้องพยายามที่จะดิ้นรนให้หลุดพ้นไปจากการเกาะกุมนี้ และต้องทำให้ได้ !!!

“ไม่!! ไม่มีทางมินฮวาน ยังไงนายก็เป็นเด็ก ยังไงนายก็แค่เด็กเอาแต่ใจคนหนึ่งเท่านั้นถ้านายจะทำตัวแบบนี้!!”

ฉัน รวบรวมแรงสุดท้ายในที่สุดยกแขนทั้งสองขึ้น และผลักตัวเขาออกไป สองขาพยายามที่จะวิ่งหนีอารมณ์พายุร้ายในตัวเขา แต่...โชคไม่เข้าข้างฉัน เพียงไม่กี่ก้าวที่เป็นอิสระ ร่างของฉันก็ถูกกระชากกลับมา พร้อมกับการกดจูบที่รุนแรงของเขา

อึก!!~

อื้อ~!!

>x< !!!

มะ.ไม่ !!

อุ๊บ!!

ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งรัดตัวเอง ฉันรู้สึกถึงความเจ็บที่ริมฝีปากของฉัน น้ำตาของฉันที่คลออยู่ที่ดวงตาถูกปล่อยให้ไหลออกมาในที่สุด

แรง ที่จะเอาชนะเริ่มอ่อนลง ขาของฉันเริ่มสั่น จูบทีรุนแรงนั้นไม่มีทีท่าว่าจะหมดไป อากาศเริ่มไม่เข้าไปสู่ปอดของฉัน..หัวของฉันเริ่มพล่าเลือน........ทุกอย่าง ดับวูบลงในที่สุด

มินฮวานปลดปล่อยอารมณ์โกรธเคืองคนที่อยู่ตรงหน้าผ่านการกดจูบนั้น เขากัดที่ริมฝีปากเธอ ต้องการให้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ได้รับ
เด็กคนนี้ที่ไม่เคยโตในสายตาของเธอเลย...เด็กคนนี้ที่ไม่เคยดีในสายของเธอ เด็กคนนี้ เด็กคนนี้ !!

จูบเนิ่นนานนั้นผ่านไป จากแรงที่เคยขัดขืนเริ่มไม่มีและหมดลงในที่สุด ร่างของเธอเริ่มที่จะทรุดลงจากอ้อมกอดของเขา

“ พี่....! ”

ไม่ มีเสียงตอบกลับมา เจ้าของใบหน้าเปื้อนน้ำตายังคงหลับนิ่ง รอยเลือดที่ซึมอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ เขามองมันด้วยความเจ็บปวดใจ เขาไม่ได้อยากจะทำแบบนี้...แต่ทำไมล่ะ ทำไมเธอถึงต้องทำให้เขาเจ็บปวดทุกที ไม่ว่าอดีต หรือปัจจุบัน

อ้อมกอดที่เคยแข็งกระด้าง..กลายเป็นกอดที่ อ่อนโยนเขาสวมกอดร่างนั้นอย่างหวงแหนและเจ็บปวด น้ำตาคลอออกมา แต่ก็เหมือนถูกกลื้นมันกลับเข้าไป
คำพูดเบาๆ ถูกพูดขึ้นข้างๆคนที่หลับใหล

“อย่าทำแบบนี้อีกเลยได้ไหม? อย่าไปใกล้ชิดคนอื่น อย่ามองคนอื่น มองผม รักผม จะได้ไหม?........ผมรักพี่นะ..”

ว้าว.....เร็วทันใจ .....

รักนารุจังเลย.....

นั้นพี่ขอเวลาการเป็นส่วยตัว 10 นาที...

พี่สาวออนอยู่!! ดีใจจังเลย คิดถึงพี่สาวมาก นารุสบายดีค่ะ 5555+

เด็กใหม่ที่มีพุงอันล้นหลามมม คือ...นารุ โอ้แม่เจ้า ยัยกระต่ายหื่น .....

ขอไปอ่านต่อ...หุๆๆๆๆ/ๆ

จ้า.....แต่ว่าตอนนี้พี่ไม่มีเวลาจะคุยกับนารุ เพราะพี่มีนัดกับ ยัยกระต่ายหื่น หุหุๆๆๆๆๆๆๆ

กระต่ายหื่น = /// = พี่สาวอ่า ~~ > //// <

โปรโมทคอนเสิร์ต S.H.E Is The One, Love As One

ent.mop.com , tieba.baidu.com

พี่สาวอ่านจบยังค่ะ -////-

มินฮวาน ปีศาจ หล่อๆแบบนี้ต่อให้โดนแกล้งทุกวัน พี่ก็เอา (ชอบความรุ่นแรง)

ตกลงใครหื่น กานแน่ละนี้ ....อยากจินตนาการตัวเองเป็น ยัยกระต่ายหื่นจัง

คริคริ ~~ >///<

พี่สาวก็เข้าไปเล่นเกมนารุสิ แล้วจะได้จิ้นอย่างเต็มที่ = /// =

เอามาแปะก็แอบเขิลนะเนี่ย >.,< ~~

จบแล้วจ้า....
นี้ขนาดเริ่มต้นเรื่องก็สนุกแล้วละ มีลุ้นด้วย
ฮาๆๆๆแอบคิดว่าตัวเองเป็นยัยกระต่ายหื่น ยิ่งตอนที่กำลังจะโดนจุ๊บ (จริงๆแอบทำปากรับจุ๊บนะนี้ฮิๆๆ)

“อย่าทำแบบนี้อีกเลยได้ไหม? อย่าไปใกล้ชิดคนอื่น อย่ามองคนอื่น มองผม รักผม จะได้ไหม?........ผมรักพี่นะ..”

ซึ่งสุดๆๆๆๆ... (แต่ด็กคนนี้น่ากลัวจริงๆ ว่ามะ เอาละคนพี่เริ่มสับสนกับตัวเอง รักไม่รัก รักไม่รัก..)