♥ °.•°.• บ้านแห่งความรัก S.H.E. VOL.2 ♥ °.•°.•

พี่สาวขอบคุณที่ดูแลบ้านให้น๊ะคะ

นางฟ้าบัวดีใจจังที่นางฟ้ากลับมาทำภาพเจ๊

ว่าไปก็คิดถึงน๊ะ เพราะไม่มีใครแต่งภาพเจ๊ได้น่ารักเท่านางฟ้าแล้วละ

นางฟ้าขอบใจจ้า ..

จ๊ะเอ๋ สวัสดี ตอนสาย ๆ น๊ะจ๊ะ

เจ๊ น่ารักจังเลย จะว่าไปเจ๊เราขาสวยนะ

(พึ่งสังเกต มีคนชมมาหลายคนแล้ว)

เห็นด้วยประการทั้งปวงว่า น้อยนารุ ทำภาพออก

มาสวยทุกรูปเลย และขอชมคุณจิว (ใช่ ro หรือ

เปล่าค๊ะ) หารูปมาลงได้สวยมากๆ ๆ เลย (ขยันนะ

ตัวแค่นี้ น่ารักซะ )พี่มือใหม่ ลงไม่เป็น สูบเป็นอย่าง

เดียว (ไม่ค่อยรู้มากเลยเนอะ)รูปที่มีคนอื่นก็มีก็เห็น

กันหมดแล้ว หึ หึ .....

...นารุจ้า พี่คิดถึง นายตัวร้ายกับยัยจอมโหด จัง

จบหรือยัง อ่านมาถึง 20 หายไปเลย มีเรื่องใหม่

มาก็มีนิดเดียว อยากอ่านต่อ (มันค้าง ๆ ยังไงไม่รู้สิ

(พี่ขอร้องช่วยบอกที) เรื่องใหม่ก็สนุกดี ตามอีก

เหมือนกัน (ติดซะแล้ว)....

รักเจ๊กะป๋าที่สุดเลย

lamai love ce everytime

ดีจ้า....

ดีใจ ดีใจ มีเพื่อนใหม่แล้ว..

จิวน๊ะจ้า.....

มาเที่ยวอีกน๊ะค้า.. แล้วจะบอกนารุให้รีบแต่งยัยเจ๊จินให้น๊ะจ้า


นารุฮา-โห

รับทราบปะ รีบๆปันงานได้แว้ว.....รออยู่จ้า....

ภาพจาก http://tieba.baidu.com/s%2Eh%2Ee/tupian/list/%E7%88%B1%E7%9A%843%E6%B8%A9%E6%9A%96

W= ได้ข่าวว่ามีคนตามหาตัวอินางฟ้าเหรอ?

อ่า..ยัยโซจินยังไม่ว่าง เอาอันนี้ไปอ่านก่อนได้ป่ะ หุหุ

ปล. แอบเปลี่ยนชื่อให้เข้ากับบ้าน 555+ ~~


“รู้ตัวว่าจะต้องเจ็บแล้วไปชกเขาทำไมล่ะ ?”
เจ้าของมือเล็กพูดขึ้น เคืองๆคนตรงหน้า เธอกำลังทำแผลให้กับเขา
“ก็พวกมันจะรังแกเธอนี่” เด็กชายตัวน้อยที่ตัวเล็กกว่าเธอไม่กี่เซนต์พูดขึ้นมาอย่างหงุดหงิด
“ทำเป็นอวดดี แล้วสุดท้ายฉันก็ต้องช่วยนายไม่ใช่รึงัย”
“แต่ฉันเป็นผู้ชาย ผู้ชายต้องปกป้องผู้หญิงนะ >[]<”
“ปกป้อง ปกป้องแล้วยังไง นายเด็กกว่าฉันนะ หย่าหลุน ไว้นายโตกว่านี้ โตเป็นผู้ใหญ่ ฉันจะยอมให้นายปกป้องฉันคนเดียวโอเคไหม?”
ภาพบางภาพไหลย้อนเข้ามาในหัวของเจ้าของร่างที่นั่งทอดกายยาวบนโซฟา ร่างของเด็กผู้หญิงที่สูงกว่าเขาเพียงแค่ไม่กี่เซนต์ ในตอนนั้น .....ตอนนี้เธอกำลังนอนนิ่งอยู่ที่โซฟานี่
…นี่หรือ คือการปกป้อง...นี่หรือ ที่เขาจะปกป้องเธอ....ทั้งที่ควรจะเป็นแบบนั้น แต่ทำไม เขากลับเป็นคนที่ทำร้ายเธอ
.
.
“แล้วมาเที่ยวอีกนะ เจียฮว้า ^^”
“ค่ะคุณลุง หนูลานะค่ะ”
ฉันโค้งให้กับคุณลุงเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะก้าวขึ้นรถของพ่อ หย่าหลุน... ตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องวันนั้น ฉันก็ไม่ได้คุยกับเขาเลย
ทั้งๆที่ฉันโกรธเขานะ..แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนว่า เขาต่างหาก...ที่เป็นฝ่ายเมิน และหลบหน้าฉัน
และวันนี้ เขา....ก็ไม่ได้ออกมาส่งฉัน
รถที่จอดอยู่ถูกขับออกไปในที่สุด ร่างสูงที่ยืนมองอยู่บนบ้าน เอื้อมมือขึ้นปิดม่านสีขาวที่ปลิวไหว หันหลังพิงกับกำแพงห้องของเขา
เธอไปจากที่นี่แล้ว...มา...แล้วจากไป ไม่เปลี่ยนแปลงไปจากตอนเด็กๆเลย แต่ถึงอย่างนั้น เขา...ก็ยังคงรักเธอ
.
.
“ฉันไม่อยากเข้าไปเลยอ่ะ ไม่เข้าไปได้ไหม? อยากกลับบ้าน” ฉันพูดขึ้นกับเพื่อนของฉัน
ผ่านมาหนึ่งเดือน แต่ทำไมฉันถึงยังยึดติดอยู่กับภาพที่เกิดขึ้นในวันนั้นนะ เรื่องที่เกิดขึ้น เจ้าชายปีศาจ...ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นกับฉัน
“ เป็นอะไรของเธอ จับปากตัวเองมานานแล้วนะ จะบ้ารึไง = _=”
ฉันสะดุ้งตัวขึ้นมาทันที เอ่อ … เมื่อกี้ฉันเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมฉันถึงคิดถึงแต่เขานะ ไม่จริง
“ ว่าแต่เรื่องที่เธอจะกลับบ้านน่ะ ไม่ทันแล้วล่ะ ทุกคนมารอกันอยู่ข้างในแล้ว เอาล่ะไปกันเถอะ มา”
ในที่สุดเพื่อนของฉัน ก็ลากฉันเข้าไปจนได้ ทำไง ดีไม่อยากอยู่ตรงนี้เลย อึดอัดจัง ฉันรู้สึกเหนื่อยๆ อยากกลับบ้าน
“เจียฮว้า !!”
…. อู๋จุน .. ทำไม ถึงได้ยินเสียงของเขาล่ะ หรือว่า ...
“จุน ...?”
ฉันยืนนิ่งอึ้ง อู๋จุนอยู่ที่นี่ด้วยหรือ ตั้งแต่วันที่ฉันถูกหย่าหลุนลากออกมาจากบ้านเขา ไม่รู้ทำไม ฉันถึง เอาแต่หลบหน้าเขา หรือเพราะ...เขาจะจูบฉัน หรือเพราะฉันกลัวว่าฉันจะเผลอใจให้เขา...หรือเพราะ...หย่าหลุน
“ยืนอึ้งอยู่ได้ มานั่งได้แล้ว เธอเป็นอะไรของเธอ -*-”
เพื่อนของฉันที่เพิ่งรู้จักได้ไม่นานพูดขึ้น แน่ล่ะ โรงเรียนใหม่ ก็ต้องมีเพื่อนใหม่ ฉันรู้จักแค่อู๋จุนเท่านั้น ก็เขา...เป็นลูกชายของเจ้านายพ่อฉันนี่นา ฉันก็ต้องรู้จักเขา แต่ไม่น่าเชื่อเลย ว่าเขา จะมางานวันนี้
“ทุกคนมาพร้อมแล้ว เราก็มาฉลองกันดีกว่า ^[]^ วันนี้เป็นวันดี วันรับเพื่อนใหม่ด้วย 55+ เอาล่ะ เจ้าของงาน วันนี้เธอต้องเจอรับน้องแน่ๆ หึหึ ^^”
ยัยฟู่ เพื่อนของฉัน ที่นั่งข้างๆ กันพูดขึ้น ใช่วันนี้เป็นวันเลี้ยงรับฉัน ที่ฉันเอง ก็ไม่ได้อยากให้จัดขึ้นเลย เปลืองเปล่าๆ แต่ไงล่ะ สุดท้าย ทุกคนก็จัดมัน และพาฉันมาอยู่ที่นี่
“อ่ะ !! ขอสั่งอาหารหน่อยคร๊า .....^[]^/”
เพื่อนของฉันพูดขึ้นพลางลุกยืน เพื่อเรียก พนักงานคนนึงเข้ามาสั่งอาหาร ฉันถูกจับให้นั่งลงข้างๆอู๋จุน
พอฉันเห็นเขา ฉันก็ได้แต่นั่งนิ่งเงียบ จนกระทั่งในที่สุด เขาก็พูดขึ้นกับฉัน
“ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ ”
.....
“อ่ะ เอ่อ อื่ม .....” ทำไงดี ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาเลย ทำไมกันนะ มันรู้สึกแปลกๆไงไม่รู้
“กระต่ายเอ๋อ”
“อื่ม.....แอ๊ะ 0.0!!”
“หึหึ ..”
“เมื่อกี้นายว่าอะไรนะ อู๋จุน !! นายว่าอะไรฉัน >[]<!!”
“เปล่านี่ ^^” ฉันจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง เมื่อกี้เขาว่าฉันว่าเอ๋อ ทุกคนได้ยินใช่ไหม? ทำไมหมอนี่ถึงไม่พูดดีๆกับฉันบ้างนะ กวนโอ๊ยยที่สุด !! ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้เรียกแบบนั้น ยังจะเรียกอีก -*-
“เธอยังเป็นเธอคนเดิมก็ดีแล้ว ต้องทำหน้าแบบนี้สิ ถึงจะเป็นกระต่ายของฉัน ^^”
ห๊ะ หา.....
“ ร่าเริงเหมือนเธอคนเดิม ^^” อ่ะ !! 0.0 จู่ๆ อู๋จุนก็เอามือมาจับมือของฉัน ทำเอาฉันสะดุ้งตัวหันไปมองเขาด้วยความงง พยายามที่จะเอามือออก แต่เขากลับกุมมันไว้แน่น ไม่มีใครเห็นหรอกนะ เพราะมือของฉันกับเขา อยู่ใต้โต๊ะที่นั่งกัน ... แต่ทำไมเขาถึงจับมือของฉัน
“ ปะ ปล่อยฉันได้แล้วนะ > <”
ฉันหันไปพูดกับเขา แต่เพียงแค่กระซิบเท่านั้น พยายามที่จะไม่ให้ใครได้ยินด้วย แต่อู๋จุนก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังคงกุมมือของฉันต่อไปอีก
......อย่างหน้าด้านๆ -*- ไอ้บ้า ทำอะไรของเขานะ !!
“ขอโทษครับ ต้องการอะไรครับ !!”
เสียงที่ดังขึ้นทำให้ฉันสะดุ้ง หันมาจากการจ้องหน้าอู๋จุนเพื่อให้เขาปล่อยมือฉันทันที อู๋จุน หัวเราะกับท่าทางของฉันเบาๆ -*- ทำไมต้องหัวเราะด้วยน่ะ
ว่าแต่ว่า..เสียงเมื่อกี้...มัน ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยจังนะ แม้จะเป็นเสียงที่เหมือนเคยได้ยินมาไม่นานนี้ก็ตาม มันช่างเหมือน....
ในตอนนั้นฉันก็เงยหน้าขึ้นเพื่อมองหน้าพนักงานผู้ชายคนนั้น เสียงของเขา เหมือนกับ ...
เหยียนหย่าหลุน 0.0! ไม่จริง !! เขา เขานั่นเขา !!
หญิงสาวได้แต่นั่งมองด้วยความอึ้ง ไม่จริง เขาอยู่ที่นี่หรือ เขาใส่ชุดพนักงาน เขา ทำงานที่นี่ เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนไหน ...แล้วเขา
“ขอโทษครับคุณ ต้องการอะไรเพิ่มรึเปล่าครับ ?”
...... เขาจริงๆหรือ นายจริงๆหรือ หย่าหลุน...
“ยัยเจียฮว้า เขาถามน่ะ เธอต้องการอะไรเพิ่มไหม? ยัยบ้า !!”
“อ่ะ ... คือ ” ฉันสะดุ้งตัวอีกครั้งก็ตอนที่เพื่อนของฉัน เอื้อมมือมาจากข้างๆนายอู๋จุนหยิกที่แขนของฉัน เมื่อกี้ฉันนั่งเหม่อหรอกหรือ
แต่..คนที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนี้คือเขาจริงๆ...หย่าหลุน..เจ้าชายปีศาจ ที่ทำร้ายฉันในวันนั้น
“ตกลงเธอจะเอาอะไรไหม ห๊ะ ยัยเจียฮว้า เข้ารอเธอนานแล้วนะ! -*-”
“หา อะเอ่อ เจียฮว้า ... ” ไม่จริง เมื่อกี้ฉันเรียกชื่อเขาออกไป
“ขอโทษครับ ต้องการอะไรเพิ่มอีกไหม? ถ้าไม่ ผมขอตัวไปบริการห้องอื่นครับ ”
“เอ่อ..มะ ไม่ ไม่ค่ะ” ฉันพูดออกไปในที่สุด ตาของฉันยังคงมองไปที่เขา แต่เหมือนเขาไม่สนใจสายตาของฉันเลย สายตาของเขาที่มองมา มันว่างเปล่า...ว่างเปล่า
“ถ้างั้นผมขอตัวนะครับ ของที่พวกคุณสั่งมา รอซักครู่นะครับ ”
แล้วร่างสูงที่เป็นเจ้าของเสียงโค้งให้กับทุกคนหนึ่งที ก่อนที่จะเดินจากไป เพื่อนๆของเธอ ต่างก็หันหน้าเขาหากัน และชื่อชมว่า เขาช่างหน้าตาน่ารัก หล่อเหลาอะไรอย่างนี้ บางคนถึงกับเคลิ้มและทำเสียงล้อเลียนเขา
มือหนาที่จับมือของเจียฮว้าอยู่บีบมันแน่นขึ้น เจียฮว้าหันไปมองเจ้าของมือนั้น เขาก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอหันกลับมาสับสนกับหัวใจตัวเองอีกครั้ง
ทำไม เขาถึงทำเหมือนไม่รู้จักฉันล่ะ ทั้งๆที่ฉัน เรียกชื่อเขาแท้ๆ หรือจะเป็นเพราะงาน ... แต่..ทำไมนะ ทำไมฉันถึงรู้สึก เจ็บ..เจ็บตรงนี้..ตรงใจของฉัน

เมื่องานเริ่ม ทุกคนก็เริ่มกินกัน โซจู หลายขวดวางอยู่ และไม่มากไปกว่ากันกับขวดเปล่าๆที่หมดไป บางคนก็เริ่มที่จะเมา ฉันยิ้มไปกับทุกคน อา...เห็นทุกคนมีความสุขแล้วรู้สึกดีจัง
“ ...เจียยยยฮว้า... หึหึ งานของเธอ..เพราะฉะนั้นทุกคนนนน เห็นด้วยกับฉันม่ายยย ถ้าจะให้เจียฮว้ากินแก้วนี้เข้าไป ~^[]^~ / ”
ยัยฟู่ พูดพร้อมกับยกแก้วเหล้าแก้วใหญ่ชูขึ้นเหนือหัว ทุกคนเฮลั่น ต่างก็ตบมือ และส่งเสียงว่าตกลง
“เอาเลย เอาเลย ~”
“ว่าไงจ๊ะ เจียฮว้า...จากินหมายยย ~~ หึหึ”
ยัยฟู่ที่มืออีกข้างยังคงคล้องอยู่ที่คอของฉัน พูดพร้อมกับก้มหน้าลงมาหาฉัน ตัวของเธอเอนไปเอนมา กลิ่นเหล้าคลุ้งไปหมด
“มะ ไม่ดีกว่า ฉันไม่ถูกกับมันนะ ยัยฟู่เธอเริ่มเมาแล้ว”
แม้ฉันจะพูดไปแบบนั้น เธอก็เหมือนเธอจะไม่ยอม พยายามที่จะให้ฉันกินมันให้ได้ ฉันจะทำไงดีนะ
“น้ำแข็งที่สั่งเพิ่มครับ”
หย่าหลุน …… 0.0
ฉันหันไปมองเขาอีกครั้ง แต่ก็เหมือนเขาจะมองไม่เห็น หรือเห็นแต่แกล้งมองไม่เห็น ทั้งๆที่เขาก็หันมาทางฉัน
“ฮิฮิ... สุดหล่อ อออ มาม๊ะ มากินแก้วนี้กับพี่หน่อยไหม? ^3^” ยัยฟู่เหมือนจะมองเห็นว่าเป็นหย่าหลุน เลยล่ะจากการกอดคอของฉัน เดินไปกอดคล้องคอของหย่าหลุนทันที ฉันมองอย่างอึ้งๆ แต่ทุกคนกลับส่งเสียงเชียร์
“ไม่ดีกว่าครับ ^^” เขายิ้มให้กับยัยฟู่.....ฉัน...รู้สึกเจ็บอีกแล้ว..มันคืองานสินะ ใช่ไหม?
“ทำไมล่ะ เถอะนะ...คิดว่าพี่ขอร้อง >3<” ยัยฟู่ยังคงพยายามต่อไป ฉันมองเห็นยัยฟู่คล้องคอของเขา แล้วตัวเขา เอามือทั้งสองข้างมาจับที่เอวของยัยฟู่เหมือนจะพยุงตัวเธอไม่ให้ทรุดลง เพราะเธอ เมามากจนแทบจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว เห็นแบบนั้น...ฉันรู้สึกเจ็บๆ ไงไม่รู้
“อยากกลับไหม? ฉันไปส่งได้นะ เธอไม่สบายรึเปล่า?”
“หะ..อ่ะ เปล่า..เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร” อู๋จุนที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน พูดขึ้นมาเบาๆ เขาคงเป็นห่วงฉันสินะ ทำไมช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าเขาดีกับฉันเหลือเกิน
“ไม่ยอมกิน งั้น พี่ขอป้อนแล้วกันนะ...คริคริ ^3^” เสียงของยัยฟู่ดังขึ้นอีกครั้ง เฮ้อ..จริงๆเลยนะ ยัยฟู่ช่างไม่รู้จักยอมแพ้เลยจริงๆ จะอะไรก็ต้องเอาให้ได้ นายหย่าหลุน ฉันซักเริ่มสงสารนายแล้วสิ
“นี่ ฟู่ พอเถอะเธอ.....0.0!!”
ยังไม่ทันที่จะ พูดจบ เสียงของฉันก็ขาดหายไป เมื่อฉันหันไปมองอย่างเต็มตา ยัยฟูกำลังจูบกับหย่าหลุน น้ำเหล้าใสๆ ไหลออกมาจากปากของทั้งคู่ สายตาของฉันจ้องมองอย่างตะลึง วินาทีนั้น เหมือนฉันสบตากับหย่าหลุน และเขาก็เหมือนรู้ว่าฉันมองอยู่
มือของเขา เหมือนกอดยัยฟู่แน่นขึ้น เขาจงใจดึงยัยฟู่เข้าไปใกล้ๆ แล้ว..... จูบ...จูบกลับคืนให้กับยัยฟู่
ทุกคนส่งเสียงเฮลั่น
.......
...............
........................ มันคืองาน....ก็ที่นี่คือที่ทำงานของเขานี่นา ที่ทำงานพิเศษของเขา .ฉันควรจะคิดแบบนี้ใช่ไหม? แต่..ทำไม ฉันถึงได้....ทำไมฉันถึงได้...!!
“เดี๋ยว!! 0.0 นั่นเธอ! นั่นมัน เหล้านะ !!!”
อึก...อึก...
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ฉันจึงคว้าแก้วที่อยู่ตรงหน้าของอู๋จุนมากินมัน ฉันรู้สึกร้อนคอมาก มากจนแสบไปหมด แต่ฉันก็จะกินมัน กินหมดแก้วเลย จะกินให้หมด !!
“เจียฮว้า !! ยัยบ้าเอ้ย!!” อู๋จุน คว้าแก้วที่อยู่ในมือของฉันออกไป ฉันรู้สึกอย่างนั้น
เหล้าในแก้ว เหลือเพียงเล็กน้อย สายตาของฉัน มันพร่าๆ รู้สึกเหมือนมึนๆ
.
.
“ฮิฮิ .... อู๋จุนนนนน ^_^”
สายตาและแววตาเธอเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ แก้มที่แดงอยู่แล้ว ยิ่งแดงเข้าไปอีก รอยยิ้มนั้น ทำเอาอู๋จุนอึ้ง
“อู๋จุน...นายจะหนีไปไหนน่ะ กอดหน่อยน๊า ....^3^”
เสียงเชียร์เปลี่ยนจากคู่นั้นมาเป็นคู่นี้แทน อู๋จุน ถอยอย่างงงๆ พยายามจะพูดเพื่อให้เธอได้สติ แต่ก็เหมือน...จะไม่มีผลเลย
“จุน.... ถ้าฉันจะทำอะไรบางอย่างนายจะโกรธฉันไหม?.....”
“ไม่สิ..จริงๆฉันก็อยากทำแบบนี้มานานแล้วล่ะ คริคริ ^3^”
ร่างที่เหมือนไม่รู้สึกตัวของเจียฮว้า ขยับเข้าหาคนที่นั่งข้างๆ เธอยิ้มที่มุมปาก...ในเมื่อนายนั่นทำได้ ตัวเธอก็ทำได้เช่นกัน....
“เจียฮว้า...นี่เธอ ? ” อู๋จุน ถอยหลังเล็กน้อย ทุกคนเริ่มที่จะงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ตัวของฟู่เอง เหมือนกับว่าจะสลบไปในอ้อมกอดของหย่าหลุนไปแล้ว เพราะจูบร้อนแรง...จูบร้อนแรงที่ประชดประชันคนๆหนึ่ง
“ไม่เป็นไรหรอก...ฮิฮิ ฉันจะทำให้นายรู้สึกดีนะ ^^”
มือเล็กๆจับหน้าอกใหญ่ๆของคนที่อยู่ตรงหน้า กดมันเบาๆ ให้เขาเอนตัวลงตรงโซฟานั้น ทุกคนขยับถอยออกเปิดโอกาสให้เธอกับอู๋จุนเต็มที่เพราะเข้าใจกันว่า อู๋จุนกับเธอเป็นแฟนกันอยู่แล้ว เพราะยัยฟู่บอกไว้แบบนั้น
“ยัยบ้า เธอเมาแล้วใช่ไหม?” อู๋จุน จับหน้าของเธอ มองที่ตาของเธอ แต่เหมือนตาของเธอไม่ได้มองเขา สายตาเชื่อมๆ มันฉายแววความรู้สึกเจ็บออกมาจากดวงตานั้น ...เจียฮว้า
พรึบ !!
0x0!!
ไม่มีเสียงพูด ไม่มีเสียงร้อง ร่างของชายหนุ่มที่ถูกกดลงด้วยแรงเล็กๆนั้น รวดเร็ว ปากบาง ทาบทับปิดไปที่ริมฝีปากของเขา ชายหนุ่มได้แต่ลืมตาโพรงขึ้น ทุกคน ต่างอึ้งงัน...
บางปากยังคงไม่ยอมที่จะปล่อยริมฝีปากของชายหนุ่มให้เป็นอิสระ เธอยังคงกดมันลงอยู่อย่างนั้น บางที อาจจะรุนแรงกว่าเดิมด้วยซ้ำ! ชายหนุ่มเริ่มที่จะปลดปล่อยอารมณ์เช่นกัน...เขาเองก็รักเธอ...และรอคอย..แต่ว่า
ไม่ !! ...ต้องเป็นเขาที่เป็นฝ่ายจูบเธอสิ ไม่ใช่แบบนี้ มันต้องไม่ใช่ตอนที่เธอกำลังไม่ได้สติ!!
ชายหนุ่มกำลังจะถอดตัวเองออกจากการกดของเธอ แต่พอเขามองไปที่ใบหน้าสวยใกล้ๆเขานั้น หัวใจก็แทบหล่นวูบลง...น้ำตา...เธอมีน้ำตา เธอกำลังร้องให้งั้นหรือ...เจียฮว้า
พรึบ !!
ร่างบางถูกกระชากออกมาในที่สุด มันไม่ใช่ฝีมือของอู๋จุน...แต่คนที่กระชากเธอออกมานั้น ก็คือหย่าหลุน !!
ร่างเล็กๆ ปลิวไปตามแรงนั้น
หย่าหลุนเปิดประตูออกมาพร้อมกับร่างของเธอที่โอนเอนไม่ได้สติ เธอพยายามที่จะแกะมือหนาๆของเขาออกจากแขน เพราะความรู้สึกเจ็บ แต่เหมือนมันจะไม่เป็นผล
“นายจะ ทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยฉันนะ !!” เสียงอ้อแอ้ ดังขึ้นตามทางที่เขาลากมา ชายหนุ่มฉุดหญิงสาวมาเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสายตาของใคร และไม่สนใจเสียงโวยวายอ้อแอ้ของเธอ จนถึงที่หมาย

ห้องพักพนักงาน
ร่างเล็กถูกเหวี่ยงเข้าไปทันที เธอถูกเหวี่ยงไปกระแทรกกับล๊อคเกอร์จนต้องงอตัวด้วยความเจ็บ
“ชอบแบบนั้นรึไง?”
หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาสายตานิ่ง...เพราะความเจ็บนั้น เหมือนทำให้เธอมีเริ่มที่จะมีสติแต่ก็ยังไม่มากพอที่จะมองเห็นหน้าของคนตรงหน้าได้ชัดเจน รู้สึกแค่ว่าตัวเธอกำลังทำอะไร และคนตรงหน้าของเธอคือใครเท่านั้นเอง
“เหยีบยหย่าหลุน” เสียงยังคงแหบพร่า แต่เธอก็ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนที่อยู่ตรงหน้าหรอก
“จำได้ด้วยรึ?” คำพูดที่ถูกกดเสียงให้ต่ำลงออกมาจากปากของเขา เจียฮว้าจิ๊ปาก ด้วยความรู้สึกเจ็บใจ... แม้ว่าเธอจะรู้สึกมึนๆที่หัวของเธอ แต่...คำถามนี้น่าจะถามตัวเองมากกว่านะ !!
“นายลากฉันมาทำไม !!”
“แล้วเมื่อกี้เธอกำลังทำอะไรล่ะ ห๊ะ !!”
“ทำอะไร ... ก็กำลังสวีทกับคนรักน่ะสิ หึหึ”
หย่าหลุน มองคนตรงหน้าอย่างผิดหวังเขากำหมัดแน่น แล้วสุดท้ายก็ยกมันขึ้น จับไปที่แขนทั้งสองข้างของเธออย่างแรงพร้อมทั้งพลั่กเธอให้ติดกับล๊อคเกอร์ที่อยู่ข้างหลัง
“โอ๊ย ! เจ็บนะ !! ไอ้บ้า !!!”
“เจ็บ... หึหึ ดีสิ จะได้รู้สำนึกซะบ้าง ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ ทำไมเธอถึงต้องทำอย่างนั้น ห๊า !!”
“ผิดตรงไหน นายยังทำได้ แล้วทำไมฉันจะทำไม่ได้”
“เธอ ! ..” มือของเขาออกแรงบีบมันมากขึ้น เธอห่อตัวอีกครั้ง น้ำตาเริ่มไหลมารวมกันที่ดวงตาสวยคู่นั้น
“ปล่อยฉันนะ !!”
“ ทำไม ต้องเป็นอู๋จุน ทำไมถึงไม่เป็นคนอื่น ทำไมเธอถึงต้องไปรักมัน เธอรักมันใช่ไหม? ห๊ะ รักมันมากมายไม่เปลี่ยนไปเลยใช่ไหม? ตั้งแต่เล็กจนโต ตั้งแต่เล็กจนโต !! ”
ดวงตาสวยที่พร่าเพราะรอยน้ำตาหรือเพราะเหล้าที่เธอเพิ่งกินเข้าไป จ้องมองหน้าของคนที่กำลังขาดสติอยู่ตรงหน้า
“เกี่ยวอะไรกับนาย.. เป็นเด็ก ก็ควรที่จะอยู่ส่วนเด็ก”
คำพูดบางคำ เสียดแทงเข้าไป ในความรู้สึกของชายหนุ่ม เขากัดฝันแน่น
“รักมันมาก รักมาก หึหึ”
มือเล็กๆ ยังคงพยายามที่จะแกะ มือหนาที่บีบแขนของเธอออก แต่ก็เหมือนมันจะยิ่งแน่นและแรงขึ้น
“ ถ้าอย่างนั้น เด็กคนนี้ ขอพิสูจน์หน่อยแล้วกัน หึหึ ”
“นี่! ปล่อยฉันได้แล้วนะ ไอ้เด็กบ้า !! ฉันเจ็บ ”
หญิงสาวจ้องมองเขาด้วยสายตาเคืองโกรธ ..แต่แล้วก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เธอยิ้มออกมาสายตายังคงมองไปที่เขา ขยับริมฝีปากบางพูดขึ้นอย่างจงใจ
“หรือว่า... ที่นายเป็นแบบนี้ เพราะว่านายแอบชอบ... อู๋จุน”
“นายแอบชอบอู๋จุนสินะ ถึงว่าสิ ว่าทำไมนายถึงต้องทำเป็นโมโหทุกครั้งที่ฉันเข้าใกล้กับเขา ตั้งแต่เด็กๆแล้วที่นายชอบไปหาเรื่องเขานั่นก็ด้วยใช่ม๊า..คริคริ เพราะต้องการอยู่ใกล้ๆเขาล่ะสิ อย่างนี้นี่เอง ทำไมไม่บอกกันดีๆล่ะ ฮิฮิ”
“พล่ามอะไรบ้าๆน่ะ นี่ 0[]0!!”
“ไม่ๆ ไม่ต้องแก้ตัวหรอก ฉันรู้น่า..ฮิฮิ”
“เธอเมามากแล้วนะ นี่”
“อ่า..เรื่องที่นายโกรธฉันวันนี้ ก็คงเพราะที่ฉันไปจูบคนรักของนายสินะ อ่า..ขอโทษๆๆๆ ขอโทษ หายกันนะ ฮิฮิ”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ !!”
“ไม่ต้อง ไม่ต้องอายไปหรอก.. ^[]^ แหมๆ เด็กเหนอเด็ก”
“พี่เจียฮว้า!! ” ชายหนุ่มเริ่มที่จะเก็บงำความโกรธไว้ไม่ไหว เขากัดฝันแน่น แรงที่มือยังคงบีบมันหนัก แต่เหมือนร่างบางจะไม่สนใจ
“มันเป็นเรื่องปกติแล้วนะจ๊ะ ^^”
“ผมบอกให้พี่หยุด !!”
“น่า หย่าหลุน เดี๋ยวฉันจะ !”
ยังไม่ทันที่คำพูดจะหลุดออกมาจากปากสวยนั้นจนหมดคำ มันก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากหนาของคนที่อยู่ข้างหน้าทันที เขากดมันแรงจนตัวเธอทาบติดกับตู้ล๊อคเกอร์อีกครั้ง
อีก !! อื้อ …
เสียงอู้อี้หลุดออกมาจากลำคอหญิงสาว เธอตาเปิดโพรง พอรู้สึกตัว จึงเริ่มที่จะดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดจากการกระทำของคนที่อยู่ตรงหน้า
ร่างสูงไม่ได้สนใจอาการขัดขืนของเธอ เขากลับยิ่งกดเธอแรงขึ้นพร้อมส่งลิ้นร้อนอุ่น ดุลที่ริมฝีปากบางให้เปิดออกก่อนที่จะเข้ากัดกินความหวานข้างในอย่างหื่นกระหาย
ยิ่งสาวตัวเริ่มที่จะอ่อน แรงขัดขืนเริ่มหายไป แขนขาไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะรั้งตัวเองให้ยืนอยู่
ไม่นานนักเขาก็ถอดถอนจูบนั้นในที่สุด เลื่อนริมฝีปากมากดที่คอขาว เขาเม้มหนักๆจนเกิดรอยแดง เสื้อนักเรียนสีขาวถูกกระชากออกเผยให้เห็นเนินอกขาวนวล หญิงสาวสะดุ้งตัวโหยง พยายามที่จะดิ้นเพื่อให้หลุดพ้น แต่มันก็เหมือนเสียแรงเปล่า มือทั้งสองข้างของเธอถูกเขายกมันขึ้นเหนือหัว แล้วกดมันไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
“อย่า... อย่านะ อย่าหย่าหลุน อย่า..”
“หึ..ทำไมเริ่มที่จะกลัวขึ้นมาแล้วเหรอ? มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอครับ พี่สาว หึหึ”
เสียงเย็น กับสายตาที่จ้องมองมา ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากไปอีก พยายามมองไปที่ดวงตาของเขาเฝ้าอ้อนวอนอย่างไม่มีทางสู้
“ปะ ปล่อย..ปล่อยนะหย่าหลุน ฮึก..ปล่อยฉัน..”
“ไม่อยากรู้รึไง ว่าผมน่ะ..ชอบ อย่างที่พี่บอกรึเปล่า หึหึ”
สายตาของเขาไม่ได้บ่งบอกว่าจะอ่อนลงเลยแม้แต่นิดเดียว หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาในที่สุด แต่เสียงสะอื้นนั้นก็ยังคงไม่ได้ทำให้คนที่อยู่ตรงหน้าอ่อนลงแต่อย่างได
“ไม่ ... ไม่......” เสียงที่เธอพูดออกมา มันช่างเบา เบาเกินไปที่เขาจะได้ยินมัน ร่างของเธอถูกกดลงตรงโซฟาในห้องนั้นเขาเริ่มที่จะลงมือทำในสิ่งนั้นอีกครั้ง มือของเธอยังคงถูกกดเอาไว้เหมือนเดิม เสื้อของเธอถูกกระชากออกไปจนหมดในที่สุด หญิงสาวน้ำตาไหลออกมาหนักขึ้น เริ่มรู้สึกตัวว่าจะไม่รอดน้ำมือเขา ตอนนี้เหมือนเขาจะไม่มีสติความเป็นคนหลงเหลืออยู่แล้ว
“หย่าหลุน อย่ะ......” เสียงที่จะพูดถูกทาบปิดด้วยรอยจูบ มันยังคงมีแต่ความรุนแรง ลิ้นร้อนอุ่นที่สัมผัสหาความอ่อนโยนไม่ได้เลยซักนิด
มือของเขาจับลูบไปทั่วอย่างหยาบคาย โดยไม่คิดสนใจร่างที่สั่นไหวนั้น.............


x. หุหุ ต้องจบแบบค้างๆแบบนี้ล่ะ ถึงจะเป็นอินารุตัวจริง ว่ะฮ่ะอ่า ~~
(จะว่าไป อิคนเขียนมันก็ค้างนะ = _= )

ดีจ๊า สาว ๆ เห็นรูปเซ็ทนี้แล้ว ดูเจ๊เรา

เสื้อผ้าน่าสงสารจัง (ป๋าไปไหน มาดูแลเสื้อผ้าเจ๊หน่อย)

ทำไม้ ทำไม ถึงเก่า ถึงขาดและย้วยอีกต่างหาก แต่เจ๊

เราก็น่ารักอยู่ดี (เจ๊น่ารักเสมอ) ตามสบายสไตยเจ๊เลย

ง่าย ๆ ธรรมชาดมากเลย (ก็เจ๊ชอบแบบนี้)ดี การเป็นตัว

ของตัวเองนั้นดีที่สุดแล้ว เจ๊ สู้ ๆ เรารักเจ๊กะป๋ามาก ๆ ไป

ละนะ จะรีบไป...(สัพเพพวกชอบว่าเจ๊ที่รักของเราก่อน)

รูปน่ารัก ขอบใจ น้องจิวนะ ที่ขยันหามาลงให้ทุกคนได้ดู

และมีความสุข บ๊าย บาย จ๊า.....

lamai love ce everytime

ลืมอีกแล้ว..... นารุ จ๋า ช่วยลำดับ

ตัวละคร ด้วยใครเป็นพระเอกของเรื่องจ๊ะ ....

เรื่องนี้ (หื่น ได้ใจเชียว) เหตุการณ์ละม้ายคล้าย

ฮานากิมิ ยังไงไม่รู้...(ตอนป๋ากะเจ๊จูบตอนป๋าเมา)

นารุ รักษาสุขภาพนะ คงเหนื่อยสมองน่าดู ไหนจะ

ทำรูป ไหนจะแต่เรื่องให้ทุกคนอ่าน ...เห็นใจ..

นารุ สู้ ๆ ๆ ๆ พี่เอาใจช่วยอยู่จ๊า (รออ่านอยู่นะ

มันค้าง...)555555555

lamai loev ce everytime

ดีจ้า พี่สาว(คิดว่าน่าจะพี่สาวน๊ะค้า ฮิๆๆนานๆจะได้เรียกแบบนี้ เพราะส่วนมากจะเป็นป้าของบ้าน)

ตอนแรกที่จิวเห็นภาพชุดนี้ ก็งงน๊ะนี้ชุดออกงานของสาวๆหรือนี้ เพราะเจ๊ELLA เจ๊เซ และเจ๊ฮิ ต่างมาซะขาด เจ๊ELLAกะเจ๊เซ เสื้อขาด

แต่จิวว่าเจ๊เซถึงเสื้อจะขาด แต่ก็ยังดูสวยตามแบบฉบับคุณเซเลยว่าปะ ส่วนเจ๊ELLA เป็นอย่างที่พี่สาวว่าเลย (จริงทุกประการฮิๆๆ)

เจ๊นู๋ฮินี้ซิ กางเกง สุดยอด หุๆๆๆๆๆ

ขอบคุณนะคะที่ชอบรูปนั้นเดี๋ยวจะหามาให้ชมอีกน๊ะคะ

นั้นปะไรมามะพูดถึงฮานากิมิ จิวก็ขอแจมด้วย เพราะว่าจิวก็ชอบตอนนั้นเป็นที่สุดเหมือนกัน

แต่แอบไม่ได้ดังใจที่เจ๊ไม่ยอมเปิดปากให้ป๋าเราลิ้มรส ดูดีดีป๋าเราก็ขยี่ซะ แต่เจ๊เราซิปิดซะสนิดเลย (แอบดูภาพนิ่งหลายๆรอบ หุๆๆ)

ยัยเจ๊โหดของจิว จิวนะค้างมานานแล้วละ

รอให้นารุมาสอยลงมา แต่ตอนนี้นารุก็งานมากซะ

อย่างไรนารุได้ฟังเสียงเรียกร้อง ก็มาช่วยพี่ด้วยนะนารุน้องรัก

มาแว้วจ้า....เอามาตอก อีกรอบ ภาพเอาแจกต่อได้น๊ะ เพราะชอบให้มีคนรักป๋า และเจ๊มากๆ