♥ °.•°.• บ้านแห่งความรัก S.H.E. VOL.2 ♥ °.•°.•

http://tieba.baidu.com/s.h.e/tupian/list/%C8%FD%D6%BB%D4%DA%BB%FA%B3%A1


http://tieba.baidu.com/s.h.e/tupian/list/%C8%FD%D6%BB%D4%DA%BB%FA%B3%A1

คิดถึงเจ๊... คิืดถึงเจ๊ อ่า โซจิน

โซจินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน~

ขอบคุณพี่สาว สำหรับคำอวยพร

แต่อินารุ เกลียดเดือนนี้จริงๆนะ 555+

เข้ามาบอกว่า เว๊ปที่นารุเอาไปลงนิยายน่ะ

คนนอกสามารถอ่านได้นะ แต่เม้นไม่ได้ค่ะ

เข้าไปอ่าน แล้วมาเม้นที่บ้านหลังนี้ก็ได้นะ 555+

แวะมาบอกว่า อีกสองวัน โซจิน จะกลับมา และกลับมาจริงๆ

x. แฟน ซีอี ห้ามพลาด เด็ดขาด

เพราะว่าเป็นฉาก................... ( ไม่บอกหรอก หุหุ )

บัวก็เป็นคนหนึ่งที่จะเข้ามาตามอ่านจ้า แต่อาจจะไม้ช้ายในวันที่นารุลงทีเดียวเลยนะ
เพราะตอนนี้บัวเรียนหนักมากเลย และก้อจวนจะสอบแล้วด้วย..
ไว้บัวจะตามอ่านน๊ะนารุ

หวัดดี จ๊า ทุก ๆ คนที่รัก เจ๊ กะป๋าด้วย

พี่ขออวยพรให้น้องนารุ มีความสุขกายสุขใจ

มีงาน มีเงินใช้ไม่ขาดมือ คิดสิ่งใดสมดั่งตั้งใจนะน้อง

ขอให้มีความรักที่แจ่มใสและมั่นคงเป็นนิรันดร์

HBD..HBD...

พี่ขอโทษนะที่ทำให้น้องรู้สึกไม่สบายใจ(เรื่องหลุน)

นารุไม่เอามาลงแล้วคนอื่นมีเคืองพี่ไหมนะ ขอโทษ

จริง ๆ (ไม่ได้เจตนาจ๊า)

แต่พี่ก็จะตามไปเช็คเรตติ้งนะจ๊ะ

ดีใจ.....โซจินจะมาที่นี่แล้ว ....

คิดถึง เจ๊กะป๋าจ๊ะแย่ โดยเฉพาะ โซจินกับชุนวู

รักนะทุกคน บาย

lamai love ce everytime

สวัสดีคร่า

มาสมัครเป้นลูกน้องบ้านหลังนี้ด้วยคนน้า

ชอลเจ๊เอลล่ามากมาย

เข้าไปแชร์กันได้ค่ะ
ที่เว็บ

www.blike.net

รับรอง ข่าวเจ๊ๆเพียบเลยจร้า
ในบอร์ด

“ กริ๊ดดดดดดดดดดด ~~ นั่น!! >[]< ออกไปจากตรงนั้นนะ !!!”
เสียงแหลมใสที่คุ้นหูของโซจินดังขึ้น เสียงนั้นมาพร้อมกับแรงกระชากตัวเธอออกไปจากการเกาะกุมของชุนวูทันที
“ทำอะไรที่รักของฉันน่ะ -*-”
“อะไรกันน่ะ ที่รัก ไม่เอาน่า...ไม่มีอะไรซักหน่อยนะครับ ^^”
ชุนวูตั้งตัวได้ เข้าไปโอบกอดเธอคนนั้น จากข้างหลัง แล้วดึงเธอเข้าไปใกล้ พร้อมหันกลับมามองที่โซจิน...แววตาเปลี่ยนไปจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง
“ชุนวู?...น่ะนี่มันอะไรกัน ?”
ฉันงงไปหมด ทำไม ทำไมเขาถึงกอดเธอ แล้วทำไมเขาถึงเรียกเธอว่าที่รักล่ะ ทั้งๆที่...
“อย่างที่เข้าใจนั่นล่ะ ไม่เห็นจะมีอะไรให้คิดมากเลยนี่ ฉันกับชุนวู เราสองคนเป็นที่รักของกันและกัน ส่วนเธอ!! แค่คนรู้จัก ... หึหึ”
เส้าหานพูดขึ้นยิ้มร้าย แล้วเอามือคล้องแขนของชุนวู แสดงความเป็นเจ้าของอย่างเต็มที่ โซจินหันไปมองหน้าของชุนวู เพื่อต้องการคำตอบที่ถูกต้อง ว่าเรื่องทั้งหมดคืออะไรกันแน่ แต่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือ.....สายตาที่บ่งบอกว่ามันคือ...... เรื่องจริง
เรื่องจริง...อย่างนั้นหรือ ?
“ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว ที่นี่ไม่ได้ต้อนรับเธอหรอกนะ คุณโซจินโฮ เธอไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับที่นี่”
ไม่จริง...นี่มันอะไรกัน
“ออกไปสิ ^^” เสียงทุ่มๆ กับรอยยิ้มว่างเปล่า ทำเอาหัวใจของโซจินเจ็บแปลบ...เสียงของเส้าหานที่บอกให้เธอออกไปจากห้อง เสียงของคนอื่นที่ดูถูกเธอ มันยังไม่รู้สึกเท่า เสียงที่ห่างเหินของเขา.... ห่างเหิน
“ได้ยินแล้วนี่ ออกไปซะ คุณโซจิน^^ ...... อ่ะที่รัก >__< คุณเข้าไปหาคุณย่ามารึยังค่ะ ลิน่ายังไม่ได้เข้าไปเลย คุณไปกับลิน่านะ >_<”
เส้าหานหันมาพูดกับโซจินอย่างผู้ชนะ แล้วเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มทันทีเมื่อเธอหันไปหาชุนวู
“อืม..เอาสิครับ ...ที่รัก ^^”
แล้วร่างสูงกับอีกคนที่อยู่ข้างๆก็เดินเข้าไปข้างใน ไปที่เตียงของคุณย่าของเขา
ที่รัก...... คำนี้..เขาไม่ได้ใช้กับฉัน
โซจินหมุนตัวเดินออกมาจากห้องพยาบาลนั้น เลื่อนลอย....มันคืออะไรกัน มันเรื่องอะไรกัน ทำไม ชุนวู ทำไมนายถึงทำเหมือนจำฉันไม่ได้แบบนั้น ทำไมนายถึงทำเย็นชากับฉันแบบนั้น
“โซจิน”
เสียงคุ้นหูนั้นทำให้หญิงสาวหยุดนิ่ง แล้วหันไปมองเจ้าของเสียง เธอยิ้มนิดๆ แต่เหมือนแววตายังคงเลื่อนลอยอย่างหาเหตุผลไม่ได้
“รุ่นพี่ ^^”
“นั่นเธอจะกลับแล้วเหรอ? เอ่อ...ขอบคุณมากนะ”
ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของชื่อยิ้มตอบกลับมาหาเธอ... แต่จะว่าไป เธอคิดมากไปรึเปล่านะ ถ้าจะบอกว่า...สีหน้าของรุ่นพี่ แย่ไปจากตอนที่แยกกันเมื่อเช้า
“รุ่นพี่ เป็นอะไรรึเปล่า สีหน้ารุ่นพี่ดูเหมือน...มีเรื่องอะไรรึเปล่า? กังวลอะไรเหรอ?”
ชายหนุ่มยิ้มกลับมานิ่งๆ ตอนนี้เขาเดินมาถึงตัวเธอแล้ว เขานั่งลงตรงม้านั่งหน้าห้องพยายามบาลของคุณย่าเขา ถอดถอนใจ เขาเอง ก็ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน ทำไมในหัวของเขา ถึงมีแต่เรื่องของฝู่เจียวเต็มไปหมด ภาพที่เธอจับมือกับผิงตง ภาพที่เธอยิ้มให้ผิงตง ภาพที่เธอก้าวขึ้นของผิงตง ภาพ.... ทำไมกัน หัวใจของเขาถึงได้รู้สึกสั่น...สั่นเหมือนจะหยุดเคลื่อนไหวไป
“รุ่นพี่... อ่ะ !!”
โซจินตกใจขึ้นเมื่อเดินก้มหน้าลงไปใกล้ หยี่เจ๋อ ร่างของเธอก็ถูกรวบเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันที
“ขออยู่แบบนี้ซักพักนะ”
เสียงนั้น ดูแปลกไป โซจินใจหาย...หรือว่าเขายังไม่หายเครียดเรื่องของคุณย่าของเขานะ เฮ้อ...รุ่นพี่นะรุ่นพี่
“หิวไหมค่ะ ?” โซจินถามขึ้น เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มที่กำลังกอดเธออยู่นิ่งเงียบไปนาน หยี่เจ๋อรู้สึกตัวเพราะคำถามนั้น เขาปล่อยเธอออกทำหน้าเก้อๆ... เมื่อกี้เขากอดเธอ...แล้วหน้าของเขายัง..ซบไปที่ตัวของเธอ..... -///- ไอ้บ้าเอ้ย !! แกกำลังทำอะไรของแกว่ะ !!
“รุ่นพี่?”
“อ่ะ เอ่อ โซจิน ขอโทษ ขอโทษนะ ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รุ่นพี่ยังไม่สบายใจเรื่องของคุณย่าอีกเหรอ?”
หยี่เจ๋อ นิ่งงัน ใช่ เขาไม่สบายใจเรื่องคุณย่าของเขา แต่เมื่อกี้ที่เขารู้สึก..มันไม่ใช่เรื่องคุณย่า แต่มันเป็นเรื่องของ...เรื่องของ..ฟู่ ฟู่เจียว...
หยี่เจ๋อสะบัดสิ่งนั้นออกไปจากหัว ไม่ เราจะไม่คิดถึงเรื่องของยัยนั่น !!
“โซจิน ไปกินข้าวกันไหม?”
“อื้อ..ไปสิ ^^” โซจินยิ้มตอบกลับไป จริงๆแล้วเธอก็อยากจะไปจากที่ตรงนี้ ไ ม่รู้จะไปทางไหน รุ่นพี่...ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้ก็ไม่รู้
“สีหน้าของเธอ ก็ไม่ค่อยดีนะ ” หยี่เจ๋อสังเกตเห็นสีหน้าของเธอแปลกไปจึงถามขึ้นมา โซจินนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนเงยหน้าขึ้นยิ้มตอบชายหนุ่มว่าไม่ได้เป็นอะไร พร้อมกับ ยกมือขึ้นคล้องไปที่แขนของคนที่อยู่ข้างๆ
“รุ่นพี่ วันนี้เป็นพี่ชายฉันหนึ่งวันนะ ” หยี่เจ๋อ หันไปมองคนตัวเล็กข้างๆนิ่ง .... ไปเจอเรื่องอะไรมาอีกแล้วสินะ
“ได้สิ เราไปกินข้าวกันเถอะ”
สิ้นเสียงนั้นชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นมายีผมนุ่มของคนข้างๆ ก่อนที่จะเดินนำไปยังรถของเขา
ร่างของคนสองคนตรงหน้าเดินไปแล้ว แต่ร่างของคนอีกคน ที่ยังคงจ้องมองอยู่ อย่างไม่วางตายังคงไม่ขยับไปไหน มือเรียวถูกกำแน่นขึ้น ทำไมเขาถึงได้รู้สึกโกรธผู้หญิงคนนั้น ทั้งๆที่.. เขาไม่รู้จักเธอ แต่เหมือนว่าเธอ ทำร้ายหัวใจเขา!! ทำไมกัน!!
ชุนวูยกมือข้างหนึ่งขึ้นกุมไปที่ขมับ นิ่วหน้าเพราะว่ารู้สึกปวดขึ้นมา
“ที่รักค่ะ ?” เสียงเล็กๆ ข้างๆชายหนุ่มดังขึ้น ทำให้เขารู้สึกตัว ไม่สิ ทำไมเขาถึงต้องไปรู้สึกกับการกระทำของยัยนั่นด้วย ในเมื่อคนที่อยู่ข้างๆเขาตอนนี้ คือคนรักของเขา เหม่ยเส้าหานคือคนรักของเขา..ใช่ เธอคือคนรักของเขา
“ค่ะ ^^ ” รอยยิ้มอบอุ่นพูดขึ้นบนใบหน้าของชุนวู เส้าหานยิ้มอย่างมีความสุข เธอเฝ้าคอยเวลานี้มานานแสนนาน ในที่สุด มันก็มาถึง วันที่ชุนวู เลือกเธอ!
.
.
ในที่สุดรถที่ฟู่เจียวนั่งเงียบมานานก็จอดลง มันหยุดอยู่ที่ชายหาดกว้างใหญ่และข้างหน้าเป็นทะเลใส ฟู่เจียวมองออกไปข้างนอกรถอย่างงุนงง แต่ก็เลื่อนลอย เพราะในหัวของเธอ ยังคงมีเรื่องราวของหยี่เจ๋อที่ต่อว่าเธออยู่ในหัว ความห่างเหิน ความเย็นชา ... คิดไปน้ำตาก็พาลจะไหลออกมา
“ขอโทษนะ ที่ผมพาคุณมาแบบนี้ ” เสียงทุ่มของคนเป็นเจ้าของรถพูดขึ้น ฟู่เจียวหันไปมองยิ้มให้ ส่ายหน้าบอกว่าเธอไม่เป็นไร
“ผมแค่...แค่เหงาน่ะ เอ่อ เลยแบบว่า ถือโอกาสชวนคุณมาเที่ยวด้วย คิดซะว่าตอบแทนที่คราวก่อนคุณเคยพาพวกเราไปเที่ยวแล้วกันนะ ที่นี่เป็นบ้านพักตากอากาศของคุณพ่อผม ไม่ต้องเกรงใจนะครับ ^^”
“ขอบคุณนะค่ะ คุณเป็นคนดีจริงๆ น่าอิจฉาจิงจิง ที่มีพี่ชายน่ารักแบบนี้”
พอได้ยินคำว่าจิงจิง ชายหนุ่มก็ถึงกับนิ่งอึ้ง....... ฟู่เจียวสังเกตเห็นสีหน้านั้น จึงพูดออกมาเบาๆ ด้วยความเห็นใจ
“ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณมีเรื่องอะไรกับผิงจิงรึเปล่า แต่ถ้าคุณไม่สบายใจและรู้สึกผิดคุณก็ควรที่จะขอโทษเขานะ ฉันพูดถูกไหม?”
“ ผมก็อยากอยู่หรอก แต่เธอ ไม่ยอมมาให้ผมเจอเลยนี่สิ ” น้ำเสียงที่ฟังดูเศร้าๆนั้นนิ่งไป
ฟู่เจียวจึงชวนเขาคุยไปถึงเรื่องอื่น ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปยังที่พัก
.
.

“รุ่นพี่ ขอบคุณมากนะ ^^” โซจินพูดขึ้นยิ้มแย้ม ตอนนี้เธอกับหยี่เจ๋อกำลังจะกลับกันแล้ว
“โซจิน มีอะไรติดแก้มแน่ะ 55+ กินยังไงให้มันติดแก้มน่ะ มูมมามไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
หา! หา ติดแก้มเหรอ?
“มา ฉันเอาออกให้ ” สิ้นคำหยี่เจ๋อก็ลุกขึ้นโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆโซจิน เพื่อที่จะเช็ดมันออกให้กับเธอ
แววตาหนึ่งที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น ยังคงจ้องมองอยู่ จะสวีทหวานกันไปถึงไหน.. ทำไมเขาถึงได้รู้สึกหงุดหงิดแบบนี้!!
ร่างสูงลุกขึ้นทันที และเดินมุ่งตรงไปยังโต๊ะที่หยี่เจ๋อกับโซจินนั่ง เขายกมือขึ้นคว้าไปที่แขนของโซจิน ดึงเธอลุกขึ้นอย่างไม่เข้าใจเหตุผลตัวเอง
“ ชุนวู!! 0.0”
โซจินที่ถูกกระชากแขนให้ลุกขึ้นหันมองไปตกใจ ทำไมเขามาอยู่ที่นี่ล่ะ อ่ะ เจ็บ > < !! เจ็บ!! อี่ตาบ้านี่ชอบใช้กำลังไม่เปลี่ยนไปเลย T^T จะมาบีบแขนฉันทำมายยย ~
“ชุนวู !” หยี่เจ๋อลุกขึ้นยืนอึ้ง
“ใช่ ! ฉันเอง ..หึหึ”
“นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ?” โซจินถามขึ้น งงๆ แล้ว ที่รักคนนั้นของนายล่ะ เอาไปไว้ตรงไหน -*- ชิล์ มาจับแขนฉันทำไมเนี่ย เจ็บด้วย !! >[]< ฮึ่ย!!
“เงียบ!” ชุนวุหันมาตะคอกใส่โซจิน ทำเอาเธอสะดุ้งโหยง จ้องมองไปที่คนตัวสูงตรงหน้าอย่างโกรธเคือง พล่างพยายามที่จะดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของเขา
“นายทำแบบนี้มันผิดนะ ปล่อยเธอวะ เธอมากับฉัน !” หยี่เจ๋อจะดึงโซจินออกมาจากชุนวู แต่ชุนวูกลับกระชากโซจินไปไว้ข้างหลังเขา ยิ้มเย็น
“โทษทีฮ่ะ พี่ชาย ตอนนี้ยัยนี่ต้องไปกับผมแล้ว หึหึ” สิ้นคำชุนวู ก็ลากโซจินออกไปกับเขาทันที โดยที่มีหยี่เจ๋อยืนอึ้งอยู่นั้น อย่างไม่เข้าใจตัวเอง
เขาเป็นห่วงโซจินนะ จริงๆแล้วเขาก็.. แต่ทำไม เขาถึงไม่ตามเธอไป
.
.
“อ๊ากกก !! ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ !!”
ร่างเล็กพยายามที่จะสะบัดมือของคนที่อยู่ตรงหน้าให้ออกไปจากข้อมือของตน แต่เหมือนร่างสูงจะไม่สนใจทั้ง การจิกการข่วนของคนที่เขาจงใจกระชากมา เขาจับยัดร่างที่โวยวายนั้นเข้าไปในรถของเขาทันที ก่อนที่จะหมุนตัวเพื่อไปทางฝั่งคนขับรถ แต่ทันทีที่ชายหนุ่มปล่อยมือจากเธอ โซจินก็รีบจะพุ่งตัวออกมาจากรถของเขา แต่ความเร็วก็ไม่เท่าชายหนุ่ม ชุนวู กระชากร่างของเธอมาอีกครั้ง จับเธอกดลงไปกับที่นั่งข้างคนขับ
“รังเกียจนักรึไง ห๊ะ !!” ร่างสูงตะคอกใส่คนตรงหน้าทั้งที่ใบหน้าห่างกันแค่เพียงคืบ มือทั้งสองข้างที่จับแขนบอบบางนั้น บีบมันเข้าไปที่เนื้อนิ่มด้วยแรงโกรธอย่างไม่ปราณี
“เจ็บ!!” โซจิน ห่อตัวด้วยความเจ็บ ตัวสั่นไหว ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะโกรธคนตรงหน้ามากขึ้น เธอกัดฟันแน่น
“เจ็บก็อย่าแผลงฤทธิ์ให้มากนัก!”
ชุนวูกัดฟันพูดเสียงทุ่มต่ำ สะบัดมือออกจากร่างนั้นแรงอย่างจงใจ น้ำตาไหลซึมมาที่ขอบตาแต่ร่างนั้นก็ปัดมันออกไป มือทั้งสองข้างเกาะกุมตรงเนื้อที่ถูกชายหนุ่มบีบมันจนเขียวไว้ด้วยความเจ็บแสบ สายตาจ้องมองไปชุนวู ที่กำลังขับรถเร็วอย่างบ้าคลั่ง…. เกลียด...เกลียดที่สุด !!
.
.
“จะพาฉันไปไหน โซชุนวู ไอ้บ้าชุนวู !!”
ร่างที่เกาะกุมตัวเองยังคงพูดพล่ามโวยวายมาตลอดทางที่ชายหนุ่มขับมา รถถูกขับมาตามเส้นทางที่หญิงสาวไม่เคยคุ้นตาเลย ความหวาดกลัวยังคงเกาะกุ่มใจเธอ มันเคยเกิดเรื่องแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง หวังว่าครั้งนี้ คงจะไม่เป็นแบบนั้น !!
“ไอ้บ้าชุนวู!!! นายจะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ไอ้บ้า ไอ้คนเถื่อน คนเลว!!”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ !!” ชุนวูเหมือนทนไม่ไหว หันมาตะคอกเธอในที่สุด ก่อนจะหันไปขับรถต่ออารมณ์โกรธที่พยายามเก็บงำไว้ยังไม่จางหาย

x. ค้างไว้ก่อนๆ เดี๋ยวมาต่อ ... ขอไปเรียกอารมณ์ก่อนนะ ....

อ่ะๆ...นารุจาเอาหลุนมาอัพให้ แต่ว่า ต้อมใจแข็งเท่านั้นนะ ถึงจะอ่านได้อ่ะ จริงๆ เตือนๆ ~~555+

.
.
.


ร่างเปลือยเปล่าที่มีเพียงเสื้อบางๆที่ถูกฉีกขาดคลุมอยู่ ร้องไห้สั่นไหวอยู่บนโซฟา และคนที่เป็นต้นเหตุให้เธอร้องไห้นั้น ก็นั่งทรุดตัวกำหมัดแน่น อยู่ข้างๆตรงนั้น
“นายจะไม่มีวันได้หัวใจฉัน !! หย่าหลุน”
คำพูดของคนๆหนึ่งยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา เขาหันไปมองร่างเจ้าของคำพูดอีกครั้ง พบเพียงแค่ข้างหลังที่สั่นไหว .... ความรู้สึกเจ็บแปลบวิ่งเข้ามาในใจของเขา อย่าง...ไม่อาจบรรยายได้
พลั่ก!!!
“โธ่โว๊ยย !!!”
หมัดที่กำไว้นานในที่สุดก็ถูกยัดมันเข้ากับตู้ล็อกเกอร์เสียงดังลั่น จนคนที่เป็นเจ้าของร่างเล็กเปลือยเปล่านั้นสะดุ้งตัว
หย่าหลุน ข่มอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ข้างใน หันไปมองร่างเล็กที่แม้จะเห็นเพียงแค่ข้างหลังนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะหันมาคว้าเสื้อของตัวเองแล้วเดินหุนหันออกจากห้องไป ทั้งๆที่อารมณ์พายุร้ายในตัวยังไม่สงบลง
.
.
ร่างเล็กขยับตัวในที่สุด หลังจากที่ชายหนุ่มออกไปจากห้องนั้นไม่นาน มือเล็กๆ เอื้อมไปหยิบเสื้อของตัวเองเข้ามาสวมใส่ ตัวยังคงสั่นเทา เรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นยังคงจดจำไว้ในหัวของเธอ จดจำไว้ .... ว่า ปีศาจ ยังไงก็ยังคงเป็น ปีศาจ....
หลังจากที่พยายามใส่เสื้อผ้านั้นเสร็จเจ้าของร่างบาง ก็ลุกขึ้นโซเซไปที่ประตู
คงไม่ปลอดภัย ถ้าเธอจะยังคงอยู่ในห้องนี้ เขาอาจกลับมา และเขาอาจทำร้ายเธอ...อาจเปลี่ยนใจทำร้ายเธอ
ประตูถูกเปิดออก ร่างที่สั่นเท่าของหญิงสาวพยายามที่จะเดินออกไปให้ไกลที่สุด แม้จะพยายามแต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิดเลย สมองเริ่มพล่าเลือน สายตาพร่าๆพยายามปรับเพื่อให้มองเห็น แต่เหมือนมันไม่เป็นใจเลย เรี่ยวแรงของเธอมันหายไปไหนหมดกัน!
ในที่สุดร่างที่พยายามพยุงตัวเองเดินก็ทรุดลง ภาพลางๆที่เห็นครั้งสุดท้ายก่อนหมดสติไป คือคนๆหนึ่งที่วิ่งเข้ามาหาเธออย่างตื่นตะลึง
“เจียฮว้า !! ”
อู๋จุน ที่ตามหาเจียฮว้า หลังจากที่เธอถูกหย่าหลุนลากตัวออกมา เขาตามหาเธอไปทั่วทั้งร้านนี้ แต่ก็ไม่พบ จนในที่สุด เขาก็แอบเข้ามาในที่หวงห้าม ที่ๆจะเข้าได้แค่พนักงานเท่านั้น และเขา ก็เจอเธอ
ชายหนุ่มหัวใจหล่นวูบลง สภาพเธอเหมือนโดนทำร้ายอย่างรุนแรง เสื้อที่เหมือนตั้งใจฉีกให้ขาด เนื้อตัวที่แดงเป็นจ้ำ รอยเขียวที่แขนทั้งสองข้าง น้ำตาที่ยังคงอาบแก้มอยู่ แม้ว่าร่างนั้นจะหลับใหล
เขารู้สึกเจ็บที่ใจของเขาอย่างมากมาย สวมกอดร่างนั้นไว้ หวงแหน ห่วง...ห่วงอย่างเจ็บปวดใจ เขากุมมือเธอไว้แน่นเหมือนโกรธตัวเอง ทำไมเขาถึงปล่อยให้เธอถูกทำร้ายแบบนี้ !! ทำไมเขาถึงไม่รีบตามหาเธอให้เร็วกว่านี้ ทำไมเขาถึงไม่พบเธอให้เร็วกว่านี้ !!! ทำไม !!!
น้ำตาของชายหนุ่มที่ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะปล่อยให้มันออกมา มันมารวมกันที่ดวงตาโกรธเคืองตัวเองของเขา ก่อนที่จะอุ้มร่างนั้นขึ้น แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น.....
.
.
ประตูห้องพักพนักงานถูกเปิดออกอีกครั้ง เขากลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อของผู้หญิงที่เขาไปขอมาจากเจ้าของร้านเพื่อเอามาให้เธอใส่ แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อกลับเข้ามาอีกครั้ง ร่างที่เคยนอนสั่นเทาอยู่ที่เดิมหายไป และเสื้อผ้าของเธอก็หายไปด้วย
ร่างสูงหันออกจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว วิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย เพื่อตามหาร่างนั้น
สภาพแบบนั้น !! ยัยนั่น !!
“หย่าหลุน นั่นจะรีบไปไหน ? เดี๋ยว !! นั่นเธอจะไปไหน !!” พนักงานในร้านคนหนึ่งร้องทักเขาเมื่อเห็นเขาหุนหันวิ่งออกมาแล้วชนเข้ากับเธอ
“ผมขอโทษฮ่ะ แต่ผมต้องรีบ เอ่อ ฝากบอกอาลีด้วยว่าผมขอลาซักอาทิตย์ฮ่ะ!”
“เธอกำลังตามหา เด็กคนนั้นรึเปล่า? ที่เธอ ดึงเขามาจากห้อง 607 อ่ะ !!”
ประโยคต่อมา ทำเอาร่างสูงหยุดนิ่ง หันไปทันทีอย่างมีความหวัง
“พี่เห็นเธอเหรอฮ่ะ ?” คนที่ถูกถามพยักหน้ารับทันที
“เห็นที่ไหนฮ่ะ !!” หย่าหลุนจับแขนทั้งสองข้างของเธอเขย่าแน่น จนทำให้ผ้าที่เธอหอบมาหล่นลงไปที่พื้น
“โอ๊ยย!! หลุน พี่เจ็บ > <”
“ขะ ขอโทษฮ่ะ พี่เห็นเธอที่ไหนฮ่ะ บอกผม !”
คนที่ถูกถามขยับปากตอบทั้งที่ยังงงๆ มือทั้งสองข้างกุมแขนที่ถูกคนตรงหน้าจับมัน ... แรงเยอะจังเลยเด็กคนนี้ T T
“พี่เห็นผู้ชายคนที่มางานกับเธอคนหนึ่งอ่ะ อุ้มไป เหมือนเธอจะสลบไปนะ ร่างกายเธอบอบช้ำมากเลยทีเดียว สงสัย อ่ะ หลุน เดี๋ยว !!” ยังไม่ทันจบประโยคเล่า คนที่เป็นเจ้าของชื่อนั่นก็วิ่งออกไปที่ลานจอดรถของร้านทันที
“แค่จะถามว่า เธอเป็นอะไรกับเด็กคนนั้น เพราะดูท่าทาง คนที่อุ้มไป จะรักและเป็นห่วงมากเลยทีเดียว...เฮะ เรื่องของเด็ก เราจะไปสนใจทำไมกันนะ?” เจ้าของคำพูดถอนหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะก้มลงไปเก็บผ้าปูโต๊ะที่หล่นกระจัดกระจายขึ้นมา
.
.
ร่างของเจียฮว้าถูกวางลงที่เตียงในห้องนอนสีขาวของชายหนุ่ม อู๋จุนจ้องมองร่างนั้นด้วยความปวดใจ
เธอถูกเจ้านั่นทำอะไรไปบ้างนะ รอยแผลนี่ ..... เจ็บไหม? เป็นอะไรมากรึเปล่า? ความเจ็บแปลบวิ่งเข้ามาในหัวใจเขา
เขากุมมือร่างเล็กนั้นไว้ เอื้อมไปปัดผมที่แก้มเธอ จ้องมองไปที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น
“ ทำไม เธอถึงไม่รักฉันนะ ... เจียฮว้า”
“ถ้าหากเป็นฉัน ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอเจ็บ ... จะไม่มีวันทำให้เธอเป็นแบบนี้ เจียฮว้า”
มือสั่นเท่าของชายหนุ่มบรรจงเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ แม้หัวใจของเขาจะเหมือนร้าวไปแล้วครึ่ง เมื่อคิดว่าเธอกับเจ้านั่น ไปถึงไหน.... แต่เขาก็คงห้ามใจตัวเองไม่ได้ ให้เลิกเป็นห่วงเธอและ.....เลิกรักเธอ
.
.
.
.

.
.



[ โรงเรียน ]
“เจียฮว้า แกเป็นอะไรมากรึเปล่าอ่ะ เห็นเขาบอกกันว่าแกถูกเด็กในร้านลากออกไปจากห้อง !!”
คนแรกที่มาถึงตัวฉันและถามขึ้นทันทีที่เห็นหน้า คือยัยฟู่ ฉันหันไปมองนิ่งๆ จะตอบไงดีนะ ฉันก็จำอะไรไม่ค่อยได้ รู้แต่ว่าฉันเหมือนทะเลาะกับเขา เหมือนเขา.... แล้วฉันก็รู้สึกตัวจริงๆอีกที คืออยู่ในห้องนอนของอู๋จุน
“จับปากตัวเองทำไม? 0.0!!”
“หรือว่าเธอกับเด็กนั่น !! อ๊ากกกกกกกกกก~ 0[]0 เรืองจริงเหรอ?”
“อะไรของเธอ ยัยฟู่ฉันจับปากตัวเองแล้วเกี่ยวอะไรกับ.... เขา!!”
“ก็ทุกคนบอกว่าเธอกับเด็กสุดหล่อคนนั่นเป็นแฟนกัน แง๊ ~ >[]< ฉันขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ แกไม่โกรธฉันใช่ไหม? อย่าโกรธฉันนะ ~”
ยัยฟู่จู่โจมเข้ามากอดฉัน เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ... มันเรื่องอะไรกัน
“ใครบอกว่ายัยนี้เป็นแฟนกับเด็กนั่น!!” เสียงคุ้นหูดังขึ้นข้างหลังฉัน..แน่นอนเสียงของอู๋จุน ฉันหันไปมองจ้องเขาอย่างเต็มตา แล้วฉันก็หลบสายตาเขาทันทีเช่นกัน ทำไมฉันถึงสู้หน้าเขาไม่ได้นะ ?
“ไม่มีใครเป็นของใครทั้งนั้น มันแค่เรื่องเข้าใจผิดกัน ทุกคนนั่งที่ได้แล้ว ผมต้องการบอกเรื่องงานวัฒนธรรมของโรงเรียน กรุณานั่งฟังอย่างสงบด้วย !!”
เสียงของอู๋จุนทำทุกคนเงียบ แน่ล่ะ เขาคือประธานนักเรียน แน่นอนทุกคนต้องกลัวเขา
ในขณะที่ทุกคนกำลังเงียบและฟังอู๋จุนพูดเรื่องกิจกรรม จู่ๆยัยฟู่ก็เข้ามากระซิบกับฉัน เรื่องที่เธอพูดทำเอาฉันจุก!!
“เขาว่ากันว่าในงานเลี้ยงหลังจากที่ฉันป้อนเหล้าเด็กคนนั้น เธอจูบกับอู๋จุน? ใช่ไหม? >///<”
ว่าไงนะ !!
ฉันยืนขึ้นทันที จ้องมองไปที่ยัยฟู่ รู้สึกหัวใจเต้นแปลกๆ ไม่จริง !! ฉันน่ะเหรอ?
“โอเค ทุกคน เอาเป็นว่า เฉินเจียฮว้า ตกลงรับตำแหน่งนี้ไปนะ เอาล่ะเรื่องต่อไป” เสียงของอาจารย์ดังขึ้น ฉันหันไปมองงง...เอ่อ เมื่อกี้? เหมือนยัยฟู่ไม่ได้มองฉัน กลับเหมือนว่าเธอกำลังขยิบตาให้กับใครอีกคนที่อยู่หน้าห้อง
“ คริคริ อยากเห็นเธอใส่สูทแล้วมีหูกระต่ายบนหัวจังเลยอ่ะ เจียฮว้า ”
ฉันนั่งลงจะหันไปถามยัยฟู่ แต่กลับได้รอยยิ้มร้ายกลับมา ฉันหันกลับไปมองกระดานอีกครั้ง ที่หน้าห้อง เห็นอู๋จุนยืนยิ้มที่มุมปาก และหน้ากระดานเขียนว่า พนักงานเสิร์ฟ กระต่ายหนุ่ม รับหน้าที่โดย เฉินเจียฮว้า
0[]0!! หา .....
.
.
พักเที่ยงที่โรงอาหาร
ผ่านมาสองวันกับการที่ฉันถูก..หย่าหลุนทำแบบนั้น ตอนที่ฉันรู้สึกตัวอีกครั้ง คืออยู่ในห้องของอู๋จุน และพบว่าเขานอนหลับอยู่ข้างเตียง ฉันถูกเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยแม่บ้านของเขา แม่บ้านของเขาบอกว่า เขาคอยดูแลฉันตลอด เขาไม่ยอมให้ฉันกลับบ้าน เพราะเขาต้องการให้รอยช้ำที่แขนของฉันหายไป เขาไม่อยากให้พ่อของฉันเห็นว่าฉันถูกทำร้ายร่างกายแบบนั้น ฉันอยู่ที่บ้านของเขาสองวัน วันนี้ฉันก็มาโรงเรียนพร้อมกับเขา เย็นนี้ ฉันก็คงจะได้กลับบ้าน
“อ๊ากกกกกกกกกก~~ >v< มีเรื่องช็อคโลกเกิดขึ้น เจียฮว้า~~!!”
“อะไรยัยฟู่?”
“เรื่องช็อค ช็อคมากๆเลยแก>.,<”
=_=
“คืออย่างนี้ ..อ่ะ 0[]0!! นั่นไง !!”
ยัยฟู่ทำท่าเหมือนจะเล่าอะไรบางอย่างให้ฉันฟัง แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นชี้นิ้วไปเพื่อให้ฉันมองแทน
ฉันมองตามยัยฟู่ด้วยความระอาใจ....
เหยียนหย่าหลุน !!
“ใช่ เด็กคนนั้น เด็กสุดหล่อคนนั้น เขาเรียนที่นี่ !!!”
ยัยฟู่เขย่าแขนของฉันด้วยความตื่นเต้น ส่วนฉัน.........อึ้ง
ไม่จริง..เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง
หญิงสาวจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างไม่วางตา คนร่างสูงที่เธอคุ้นเคย รอบข้างมีรุ่นพี่ผู้หญิงรอบล้อมมากมาย และที่แขนของเขาก็มีมือเล็กๆคล้องเอาไว้อยู่ สายตาของเจ้าของร่างที่มองหันมาสบตากับเธอ เธอหลบมันอย่างรวดเร็ว โดยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มเย็นของเขาคนนั้น... ผมจะไม่มีวันปล่อยพี่ไป...พี่เจียฮว้า

.
.

“กลับมาแล้วค่ะ ”
ฉันเดินเข้าบ้านหลังจากที่รถของอู๋จุนขับออกไปได้ไม่นาน กว่าพวกเราจะได้กลับกันก็มือแล้วเพราะต้องช่วยกันจัดห้องทำเป็นร้านขายขนมหวานและชาในงานวัฒนธรรมของโรงเรียน แล้วเขาก็มาส่งฉัน.... ช่วงนี้เขาช่างดีกับฉัน ดีจนบางทีฉันรู้สึกอึดอัดใจ
ฉันกำลังเป็นอะไรไปนะ....
“พ่อค่ะ..หนูกลับมาแล้วค่ะ ?” เอ๋?..พ่อหายไปไหนนะ หรือว่าพ่อออกตามหาฉัน แต่ฉันโทรมาบอกพ่อแล้วนี่นา ว่าฉันจะนอนที่บ้านเพื่อนสองวัน ..ฉันไม่ได้โกหกนะ จริงไหม?ทุกคน =.,=
“พ่อค่ะ ..พ่อ ... 0.0!!” ฉันตะโกนเรียกพ่ออีกครั้ง ฉันได้ยินเสียงดังแกร๊ก..มาจากข้างบนบ้าน มันเหมือนมาจากห้องของฉัน พ่อฉันขึ้นไปทำอะไรในห้องฉันนะ แต่แล้วพอฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง กลับทำให้ฉันต้องยืนนิ่ง !!
“พ่อเธอไม่อยู่หรอก ท่านไปทำงานต่างจังหวัด ”
“หย่าหลุน !!!”
“ทำไม...เห็นหน้าผมแล้ว ถึงตกใจขนาดนั้น หึหึ”
เขา !! เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่จริง !
“จะไปไหน..เพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ? ฮ่ะ พี่สาว ^^”
แขนทั้งสองข้างของเขาถูกยกขึ้น กดมันไว้ที่ประตูขวางเธอเอาไว้อย่างรวดเร็ว พร้อมทั้งเอาตัวเบียดมาจน คนที่กำลังจะหมุนตัวเพื่อออกจากบ้านหลังชิดกับประตูบ้าน เขาก้มลงมาหาไปหาเธออีกครั้ง
“ว่าไง...พี่สาว จะไปไหนเหรอครับ ^^ ”
ไม่จริง ! ทำไม ทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ เรื่องที่โรงเรียนก็.... หรือว่าเขา
“ อย่าคิดว่าจะหนีผมรอด พี่เจียฮว้า...ผมจะไม่มีวันปล่อยพี่ไป หึหึ ” เสียงทุ่มต่ำและลมหายใจที่รดมาที่คอของเธอ ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งตัว มือทั้งสองข้างยกขึ้นผลักเขาออกไปทันที
“ออกไปให้ห่างจากฉันนะ !!”
“ทำไมล่ะ รังเกียจผมขนาดนั้น ... หึหึ ลืมไปแล้วเหรอ?..ว่า.......”
เสียงที่พูดมาของคนที่อยู่ตรงหน้าขาดหายไป สายตาจ้องมองมาที่ตัวเธอ ตั้งแต่หัวจนถึงทุกส่วนของร่างกาย บ่งบอกให้เธอรับรู้ในสิ่งเดียวกันกับที่เขากำลังคิดอย่างจงใจ หญิงสาวหน้าแดงด้วยความโกรธ
พลั่ก !!
“เลว !!”
มือเรียวเล็กฝากรอยแดงไว้ที่หน้าของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว หน้าของเขาหันไปตามแรงนั้น
“หึหึ ... นั่นสินะ ผมมันก็แค่เด็กเลวคนหนึ่งเท่านั้น ใครจะไปเหมือน คนดีๆ ที่เพิ่งขับรถออกไปล่ะ”
เขายกมือขึ้นจับที่รอยแดงที่ใบหน้าขาวของเขา พูดพร้อมกับหันมายิ้มเย็นให้กับคนที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ร่างสูงขยับเข้ามาใกล้เธออีก หญิงสาวถอยตัวออกอย่างหวาดกลัว ... เรื่องที่เคยเกิดขึ้น แม้จะเป็นภาพลางๆ แต่ความเจ็บปวด ยังคงไม่จางหายไปเลย
“อยะ..อย่าเข้ามานะ !!” พระเจ้า โปรดเข้าข้างฉัน ทำไม หย่าหลุนถึงมาอยู่ในบ้านของฉัน ทำไมพ่อถึงยอมให้หย่าหลุนอยู่ในบ้านหลังนี้ ทั้งๆที่ ตัวเองมีลูกสาว ...ฉัน..จะทำไงดี
“ฮ่าฮ่า...กลัวอะไรขนาดนั้น พี่เจียฮว้า ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์กับเรื่องแบบนั้นหรอก -*- แค่อยากจะบอกว่า ผมหิวแล้ว ไปทำกับข้าวซะ !!”
หะ...หา..??
ร่างของหญิงสาวยังคงหยุดนิ่ง จ้องมองไปที่คนตัวสูงตรงหน้า ..แน่ล่ะ...อารมณ์ไหนของเขา ทำไมอยู่ดีๆ
“ไปสิ ก่อนที่จะเปลี่ยนใจ !!” หย่าหลุนจงใจตะคอกเสียงดังใส่คนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้า เธอรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องตัวเองอย่างรวดเร็วหลังจากสะดุ้งตัว
หย่าหลุนมองตามร่างนั้นไป มือยังคงกุมไว้ที่รอยแดงนั้น เธอคงไม่รู้...ว่าหัวใจของเขา มันเจ็บร้าวมากกว่าเธอหลายเท่า...ไปอยู่กับมันมา...ตลอดเลยสินะ
.
.
“อะไรนะพ่อ !!! นี่พ่อคิดอะไรอยู่ค่ะ !!”
“น่าลูกรัก อยู่กับหย่าหลุนน่ะดีที่สุดแล้วลูก อยู่ด้วยกันดีๆนะ อ่ะ เดี๋ยวพ่อต้องรีบไปแล้วล่ะจะเข้าประชุมจ๊ะ อาทิตย์หน้าเจอกันนะจ๊ะ จุ๊บๆเด็กดีของพ่อ ”
“เดี๋ยวพ่อ!! พ่อค่ะ !!”
แกร็ก.. ตู๊ดดๆๆๆๆ....
แล้วเสียงปลายสายก็ถูกตัดไปในที่สุด เหลือเพียงร่างของคนที่เป็นลูกสาวยืนนิ่งอยู่หน้าโทรศัพท์บ้าน
ฉันโทรหาพ่อฉันหลังจากที่ทำกับข้าวให้หย่าหลุนกินเสร็จ ตอนนี้เขาไปอาบน้ำอยู่ ฉันจึงรีบมาโทรเพื่อถามความจริงจากพ่อว่าทำไมหย่าหลุนถึงได้อยู่ในบ้านของฉันได้
คำตอบของพ่อก็คือ ต้องการให้หย่าหลุนอยู่เป็นเพื่อนฉันจนกว่าท่านจะกลับมา และตอนนี่ พ่อของหย่าหลุนก็ได้ย้านโรงเรียนให้หย่าหลุนมาเรียนท่เดียวกับฉันแล้วด้วย
อ๊ากกกกกกกกกก! พ่อนะพ่อ >[]<++!!
“นี่...ได้เวลานอนแล้วมั๊ง พี่สาว”
เสียงนิ่งๆนั่นดังขึ้นข้างหลังเธอ ทำเอาเธอสะดุ้งตัว มันไม่ได้มาแค่เสียงน่ะสิ แต่มันมาพร้อมกับสองแขนที่โอบรอบเอวของเธอแบบหลวมๆอีกด้วย
“ อ่ะ!! ปล่อยฉันนะ หย่าหลุน !!”
เธอแกะมือนั่นออกอย่างรวดเร็ว หันไปเพื่อจะต่อว่าเขา แต่แล้ว ยังไม่ทันที่จะได้ขยับปากพูด เสียงก็ถูกกลืนหายไป จากการทาบปิดริมฝีปากบางจากคนที่อยู่ตรงหน้า
อึก !! 0X0
อื้อ >X< !!!
อื้อ ….
แรงเล็กที่รู้สึกตัวพยายามขัดขืนผลักดันให้ตัวเองออกจากการเกาะกุมนั้น แต่นั่นล่ะ ช่างไร้ความหมาย เมื่อร่างสูงไม่ยินยอมที่จะอ่อนข้อให้ จูบเนิ่นนานที่เธอไม่เคยได้สัมผัสมันจากเขา ความอ่อนหวาน จนทำให้ร่างบางนั้นเริ่มที่จะอ่อนแรงลง ขาเริ่มสั่นยืนไม่ไหว หัวสมองพร่าเลือนไปในที่สุด
แฮ่ก …. ลมหายใจที่ร้อนระอุถูกพ้นออกมา เมื่อมีโอกาสหญิงสาวจึงรีบที่จะกอบโกยเอาอากาศที่มีอยู่ข้างนอกเข้าไปสู่ร่างกาย
“หึหึ..... ”
การจูบเร้าร้อนนั้นถูกถอนออกในที่สุด ร่างสูงคลี่ยิ้มอย่างผู้ชนะ โดยไม่ต้องให้ร่างบางตั้งตัว เขาช้อนตัวเธอขึ้นมาทันที ร่างของเธอถูกอุ้มวางลงบนเตียงสีขาวของเธอในที่สุด หญิงสาวขยับหนีด้วยความกลัว แต่แรงที่มีก็ช่างน้อยนิด เมื่อเขาคว้าตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว
“จะทำอะไรน่ะ อะ ออกไปนะ !!”
“อยู่เฉยๆน่า”
“ไม่ !! อย่านะ !!”
.
.

แม้ร่างเล็กจะพยายามส่งเสียงและขัดขืน แต่มือทั้งสองข้างของเธอก็ถูกกดลงไว้พร้อมตัวของเธอให้ติดอยู่ที่เตียงนั้น ร่างสูงเลื่อนหน้าเข้ามาหา ห่างเพียงแค่คืบอากาศ
“อยู่เฉยๆ... ”
เสียงทุ่มต่ำที่ดังอยู่ข้างหูทำเอาหญิงสาวตัวแข็งนิ่งเงียบ ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนข้างๆเธอ ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวทั้งสองไว้ มือคว้าไปที่ร่างบางข้างๆเขา ดึงเข้ามาใกล้ แล้วกอดเอาไว้แน่น ก่อนจะกระซิบคำบางเบาอีกครั้ง
“ราตรีสวัสดิ์...”
......................
....................................
หญิงสาวนิ่งเงียบอยู่ในอ้อมกอดนั้น หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของเธอ กับความเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายของเขา ตอนนี้เขากอดเธออยู่...และหลับอยู่ข้างๆเธอ..ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ในหัวของเธอยังคงสับสนไปหมด
ความคิดวนเวียนไปมา...จนในที่สุด ร่างที่อยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว...........
.
.
“อ๋า....>_< ไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะใส่ชุดนี้แล้วจะหล่อขนาดนี้อ่า ~ กีสสสเพื่อของฉัน >,.<”
ยัยฟู่จับฉันหมุนไปหมุนมา พร้อมทั้งจ้องมองฉันอย่างไม่วางตา
“อะไรของเธอ =///=”
“ก็ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้เห็นเธอแต่งแบบนี้น่ะสิ เห็นแต่คนเขาพูดกันว่าเธอเคยแต่งแบบนี้ตอนเรียนประถมอ่ะ แต่นี่ ไม่อยากเชื่อเลย กีสส หล่อ ~~ คริคริ”
“บ้ารึเปล่า -///-”
“เอาเถอะ อิอิ ออกไปได้แล้ว อ่า...ปลื้มจังเลยเพื่อนฉันหล่อ คริคริ”
แล้วในที่สุดฉันก็ถูกดันออกมาจากห้องแต่งตัว สายตาของทุกคนมองมาที่ตัวฉันอย่างตกตะลึง เอ่อ =///=
ฉันถูกจับให้ใส่สูทอย่างที่เห็นผมยาวๆของฉันถูกรวบขึ้นมัด ตอนนี้ฉันกลายเป็นเด็กเสิร์ฟแล้วจริงๆ
“หย่าหลุน เข้าร้านนี้ดีกว่า เซริว่า เซริเริ่มที่จะหิวแล้วล่ะ คริคริ”
เสียงหวานใสดังขึ้น ข้างหน้าห้องของพวกฉัน เมื่อกี้เหมือนมีคนเรียกชื่อ หย่าหลุนเหรอ? ฉันหันไปมองตามเสียงนั้นในที่สุด
ภาพที่เห็น หย่าหลุนเดินมาพร้อมกับผู้หญิงตัวเล็กๆอีกคน มือทั้งสองข้างของเธอยกขึ้นคล้องที่แขนของเขา เขามองมาที่ฉัน ...ฉันหลบสายตาของเขาทันที ทำไมนะ !!
“พี่ค่ะ พี่เป็นเด็กเสิร์ฟสินะ อ่า..น่ารักจังเลย ใส่หูกระต่ายด้วย >.,< หลุนดูสิ ถ้าเซริเอามาใส่บ้างจะน่ารักไหมนะ ”
สองแขนที่คล้องอยู่ยังคงคล้องต่อไป ตอนนี้ ทั้งสองคนนั่งลงที่โต๊ะของร้านห้องฉันแล้ว ฉันต้องไปบริการใช่ไหม?
“เอ่อ รับอะไรดีค่ะ เอ่อ ครับ”
ฉันส่งเสียงตะกุกตะกักไป ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าคนที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเช้า ฉันตื่นขึ้นมาก็พบเขา หน้าของเราแทบจะชิดกันแค่เพียงคืบ...ฉันถูกเขานอนกอดไว้ทั้งคืน
“หลุนคร๊า เอาอะไรดี” เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้งอย่างออดอ้อน คล้องแขนกันขนาดนี้ ดูแลกันขนาดนี้ คงจะเป็น...แฟนกันสินะ ใช่ไหม?
“อะไรก็ได้ ถ้าเซริกิน ผมก็กินได้หมดล่ะ” เสียงที่นิ่งเงียบมานานพูดขึ้นในที่สุด ฉันหันไปมองหน้าเขา....เซริกินได้ก็กินได้หมด... เรื่องจริงสินะ ฉันคงเข้าใจไม่ผิด เขาทั้งสองคนเป็นแฟนกัน แล้วที่เขาทำกับฉัน...ที่เขา
“พี่จับปากตัวเองทำไมเหรอค่ะ?”
ฉันสะดุ้งตัวทันที นี่ฉันลืมตัวอีกแล้วเหรอ? ทำไมต้องไปนึกถึงจูบเมื่อวานนั้นด้วยนะ มันไม่มีอะไร ไม่มีอะไรนอกจากการแกล้งกัน เขาไม่ได้คิดอะไรกับฉันหรอก!!
“เอาเค้กวนิลา กับชาญี่ปุ่นค่ะ”
เสียงหวานใสดังขึ้นอีก ผมสั้นแค่บ่า ผิวขาวตากลมโต ตัวเล็กน่ารัก ช่างเหมาะกับเขาจริงๆ ไม่เหมือนฉัน...นั่นสินะ
ฉันรับออเดอร์นั้น แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น เลี่ยงออกมา...ทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บที่ใจของฉันนะ!!
.
.
“พี่เฉินเจียฮว้า” เสียงที่เรียกทำฉันหยุดกึก ตอนนี้ฉันเดินออกมาจากร้านของห้องฉัน ยังไงล่ะฉันไม่อยากจะอยู่ตรงนั้น สายตาว่างเปล่าของเขา ท่าทางสวีทหวาน มันทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด ไม่มีอากาศหายใจ ไม่ขออยู่ตรงนั้นดีกว่า
“ว่าไงจ๊ะ” ฉันมองไปยัง สงสัยจะเป็นรุ่นน้องผู้หญิง สองคนที่อยู่ตรงหน้าพร้อมส่งยิ้มไปให้ ทั้งสองคนมองฉัน หน้าของเธอแดงระเรื่อราวกลับลูกสตอบรี่ น่ารักจังเลยนะ ตัวเล็กๆแบบนี้...หย่าหลุนนายคงจะชอบแบบนี้สินะ
ฉันก้มลงไปหาทั้งสองเล็กน้อย ทั้งสองคนก้มหน้าลงพร้อมกับเอามือยื่นกล่องๆหนึ่งมาที่ฉัน มันถูกตกแต่งอย่างสวยงาม
“ให้พี่หรือ ^^” ฉันถามขึ้นอีกครั้งพร้อมยืดตัวขึ้นยืนตรงแต่ก็ยังคงมองไปที่เธอทั้งสอง
“ค่ะ .... ” คนที่ยืนให้ฉันยังคงก้มหน้าอายๆ ส่วนคนที่อยู่ข้างๆก็เหมือนจะกุมที่แขนของเพื่อนเธอแน่น ฉันยื่นมือไปรับมันมายิ้มๆ
“ขอบใจนะ ^^” ทั้งสองคนพยักหน้าน้อยๆ แต่ก็ยังคงก้มหน้าอยู่ ฉันจึงพูดขึ้นอีกครั้ง
“เงยหน้ามองพี่สิ ทำแบบนี้ พี่รู้สึกเหมือนรังเกียจพี่เลยนะ” รวดเร็วหลังจากที่ฉันพูดจบเธอทั้งสองก็เงยหน้าขึ้นมามองที่ฉัน ฉันหัวเราะเล็กน้อย หน้าของทั้งสองยังคงแดงระเรื่อ อ่า...น่ารักจังเลยนะเด็กแบบนี้
“พี่เจียฮว้า อย่าลืมกินมันนะค่ะ กินตอนนี้ นะ หนูจะดีใจมากเลยค่ะ” เสียงเล็กๆสั่นๆนั้นยังคงพุดขึ้นอีก ฉันยิ้มรับ แล้วขอตัวเดินออกมา ของที่ได้รับจากเด็กทั้งสองคือเค้กช็อคโกแลต ฉันนั่งลงที่ม้านั้งตรงสวนดอกไม้ของโรงเรียนแกะเพื่อที่จะกินมันตามที่เธอทั้งสองบอก ทำไมฉันถึงยอมินง่ายๆงั้นหรือ ไม่รู้สิ ฉันรู้แค่ว่า ของทุกสิ่ง ถ้าใครซักคนตั้งใจที่จะให้ใคร เขาต้องพยายามและตั้งใจมากๆอยู่แล้วกว่าจะรวบรวมเพื่อเอามาให้คนๆนั้น
ในขณะที่ เจียฮว้ากำลังกินเค้กนั่นอยู่ อีกมุมที่สามารถมองเห็นเธอ ทั้งสองคนยังคงไม่ไปไหน
“ดีแล้วเหรอ รุ่นพี่กำลังจะกินมันแล้วนะ”
“ดีแล้วล่ะ ฉันอยากรู้ว่าเรื่องที่เขาลือกันน่ะมันจริงไหม?”
“แต่วันนี้มันเป็นวันงานของโรงเรียนนะ”
“เถอะน่า” ทั้งสองคนยังคงแอบอยู่ห่างๆไม่ไกลจากตรงที่ เจียฮว้ากำลังนั่งกินของที่เธอทั้งสองคนให้ไป
.
.

.
.
“เจียฮว้า เธอเป็นอะไรไปรึเปล่าน่ะ หน้าเธอแดงๆนะ แล้วทำไมเหมือนเธอเดินไม่ค่อยจะตรง”
เสียงของยัยฟู่ดังขึ้นข้างๆฉัน ตอนนี้ฉันกลับมาที่ห้องเรียนแล้ว นั่นสิ ฉันรู้สึกมึนๆที่หัว แล้วเหมือนว่าตาจะพร่าๆ หรือฉันจะเครียดมากไปนะ
“เธอไหวไหมน่ะเจียฮว้า ไปพักก่อนไหม?” ยัยฟู่พูดขึ้นอย่างเป็นห่วงฉัน ฉันส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไรอีกครั้ง แต่แล้ว หัวของฉันก็เหมือนจะหมุนอย่างแรง ทำให้ร่างของฉันเซไปอย่างรั้งไม่อยู่ ฉันล้มลงทันที พร้อมกับอาการที่หนักอึ้งในหัว
“เจียฮว้า !!”
“ไม่ ไม่เป็นไร ฉันขอไปห้องน้ำหน่อยนะ อยากล้างหน้ายังไงไม่รู้” ฉันพูดขึ้น หลังจากที่ถูกพยุงตัวให้ลุกขึ้นที่สุด
.
.
ห้องน้ำ
ซ่า..ซ่า...
ฉันล้างหน้าของฉันทันที ที่ถึงห้องน้ำ รู้สึกว่าตัวของฉันร้อยระอุมาจากข้างใน มันร้อนรุ่มไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉัน
“พี่สินะ ที่อยู่บ้านหลังเดียวกันกับหย่าหลุน” เสียงหวานใสดังขึ้นข้างหลังฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นมองไปที่กระจก ถ้าจำไม่ผิด เธอก็คือ เด็กคนนั้น ที่มากับ หย่าหลุนสินะ ว่าแต่เมื่อกี้เธอกำลังพูดเรื่อง
“พี่เป็นอะไรกับหย่าหลุน” ร่างเล็กๆที่กอดอกสายตาจ้องมองมาที่เจียฮว้าอย่างไม่เป็นมิตร น้ำเสียงนั้นมีเพียงความแข็งกระด้าง เจียฮว้ามองเด็กที่อยู่ตรงหน้านิ่ง ตอนนี้ในหัวเธอมึนไปหมด เธอไม่อยากจะพูดอะไรมาก จึงคิดที่จะเดินเลี่ยงออกมา แต่เธอกลับถูกกันไว้ จากเด็กผู้หญิงอีกกลุ่มที่คงจะเป็นเพื่อนของเธอคนนั้น เจียฮว้าหันกลับไปมองเด็กคนนั้น ในสายตาหมายความว่าต้องการอะไรงั้นหรือ เด็กสาวเดินเขามาใกล้เธอเอื้อมมือขึ้นมาจับที่คอเสื้อของเธอ การกระทำนั้นช่างแตกต่างจากที่เธอเคยเห็นที่ห้องเรียนตอนที่มากับหย่าหลุนอย่างลิบลับ เจียฮว้าเอามือจับมือของเธอพยายามที่แกะมันออก ในหัวของเจียฮว้าเองก็ยังคงมึนอยู่มาก
“พี่เป็นอะไรกับหย่าหลุน !! ฉันถามทำไมพี่ถึงไม่ตอบฉัน!!” เธอตะคอกใส่เจียฮว้าอย่างจงใจ เจียฮว้าจิ๊ปากด้วยความรำคาญก่อนจะสะบัดมือเล็กๆนั่นออกไปจริงๆ สายตาเชื่อมๆของเจียฮว้าหันไปจ้องร่างเล็กๆตรงหน้า เดินเข้าไปหาร่างเล็กนั้นเรื่อยๆ ร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้าของเจียฮว้า เริ่มรู้สึกว่า เจียฮว้าเปลี่ยนไปจากตอนแรก จึงเริ่มถอยออกห่าง แต่ในที่สุด ร่างนั้นก็ถอยต่อไม่ได้อีก เมื่อ หลังของเธอชิดกับกำแพงห้อง รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากของเจียฮว้า มือทั้งสองข้างถูกยกขึ้นกดมันไว้ที่พนังห้องน้ำข้างลำตัวของคนตัวเล็กตรงหน้าคล้ายต้องการกักขังเอาไว้ไม่ให้ไปไหน เจียฮว้าเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้เธออย่างจงใจ
“อยากรู้หรือ...หึหึ” เสียงแหบพร่าของเจียฮว้า ที่จงใจกดให้ต่ำลงดังขึ้นข้างหูของเด็กสาว เธอตัวเริ่มสั่น ยกมือทั้งสองข้างขึ้นดันตัวของเจียฮว้าเอาไว้ พร้อมเงยหน้าขึ้นมองจ้องร่างสูงตรงหน้า สายตาเริ่มหวาดหวั่น
เพื่อนสาวของเธอเดินเข้ามาเพื่อที่จะดึงตัวเจียฮว้าออกหลังจากที่หลุดจากการตื่นตะลึงภาพตรงหน้า แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักอีกครั้ง เมื่อเสียงเย็นดังขึ้นมาจากตัวของเจียฮว้า
“หยุดอยู่ตรงนั้นล่ะ!! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ยืนอยู่นิ่งๆ หึหึ อยากรู้กันไม่ใช่เหรอ? ว่าฉันกับหย่าหลุนเป็นอะไรกัน จะบอกให้รู้เดี๋ยวนี้ล่ะ จดจำมันเอาไว้ให้ดีล่ะ หึหึ”
จบประโยคนั้น ทุกคนก็หยุดนิ่งอยู่กับที่ เจียฮว้าหันกลับมาจ้องหน้าหวานๆตรงหน้าอีกครั้ง
มือของเธอยกหน้าหวานนั้นขึ้น สายตาของเจ้าตัวมองจ้องไปที่เจียฮว้าอย่างสั่นไหว ได้รับกลิ่นอ่อนของครีมช๊อคโกแลตออกมาจากลมหายใจของคนที่อยู่ตรงหน้า ร่างเล็กขยับปากพูดขึ้นหวั่นๆด้วยหัวใจที่เริ่มเต้นระทึกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
“ระ รุ่นพี่ !! ปะ ปล่อยฉันนะ !!” เธอพูดออกมาในที่สุด และยิ่งพยายามดันคนที่อยู่ตรงหน้าออกไป ไร้ความหมายเมื่อมือทั้งสองข้างของเธอถูกเจียฮว้าจับมันรวบขึ้นไว้บนหัวทันที ร่างเล็กเริ่มสั่นอีกครั้ง ตาเบิกกว้าง ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นอึ้งงัน
oX0!!
อื้อ …
>X< !!
สัมผัสที่รวดเร็วทาบทับปิดปากเรียวบางของคนหน้าหวานที่อยู่ตรงหน้า เธอพยายามที่จะดิ้นเพื่อให้หลุดพ้น แต่การดิ้นรน กลับเป็นการเย้ายวนให้ คนร่างสูงที่ควบคุมริมฝีปากบางนั้นเพิ่มการกดจูบที่รุนแรงมากขึ้น ลิ้นร้อนดุลให้ปางบางเปิดเพื่อรับสัมผัสหวานร้อนแรงที่อยากมอบให้ ร่างเล็กเริ่มที่จะหมดเรี่ยวแรง ตัวเริ่มอ่อนลงในที่สุด การถอนจูบเกิดขึ้น เจียฮว้าจ้องมองร่างที่ทรุดลงตรงหน้ายิ้มเย็น ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นได้แต่อึ้งงัน
ร่างเล็กที่ทรุดตัวลงหอบแฮ่ก พยายามหายใจเอาอากาศเข้าปอดเมื่อมีโอกาส ตัวยังคงสั่นระริก
“ หึหึ ” เสียงหัวเราะเย็นดังออกมาจากลำคอของเจียฮว้า
เธอย่อตัวลงไปหาเจ้าของร่างบางนั้น ก้มลงไปอีกครั้ง กระซิบคำบางคำที่ข้างหู
“เข้าใจแล้วใช่ไหม? ... เซริน่า ”
แล้วร่างสูงผู้เป็นเจ้าของคำพูดก็เดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่สนใจสายตาอึ้งงันของทุกคน
เพื่อนของเซริน่ารีบเข้าไปพยุงร่างของเธอขึ้น
เธอยังคงหอบแฮ่ก ในหัวมีแต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ จูบ... จูบแรกของเธอ จูบกับผู้หญิง กับผู้หญิง !!
.
.

เจ้าชายปีศาจ กะ ยัยกระต่ายหื่น
บทที่6/3 [จบตอน]
[จดจำมันไว้]

.
.
ร่างสูงพยุงตัวเองออกมาจากจุดเกิดเหตุ ความร้อนระอุในร่างกายของเธอยังคงไม่หายไป ในหัวยังคงพร่าเลือนไปหมด เธอกำลังทำอะไร ยังไม่รู้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ แล้วในที่สุดร่างนั้นก็ทรุดลงทุกอย่างเหมือนกับจะดับมืดไป
“ยัยนั่น !!” หย่าหลุนที่เหมือนเดินตามหาคนๆนึงรีบวิ่งมาที่ร่างของคนที่ทรุดลง เมื่อรู้สึกตัวว่านั้นคือคนที่เขาตามหา หลังจากที่ไปได้ยินเด็กรุ่นเดียวกันกับเขาสองคนพูดกันอย่างไม่ได้ตั้งใจถึงเธอ
“ในเค้กนั่นมีเหล้า เธอแน่ใจแล้วเหรอที่จะให้รุ่นพี่อ่ะ”
“เถอะน่า ฉันอยากรู้จริงๆนี่”
“แต่..” เด็กสาวอีกคนยังคงอ้ำอึ้งด้วยความรู้สึกผิด
“เอาเถอะน่า เราไปกันเถอะ”
“ทำไมเธอถึงอยากรู้ล่ะรุ่นพี่เจียฮว้าคงไม่เป็นแบบนั้นจริงๆหรอก เธอจะอยากรู้ไปเพื่ออะไรถามจริงเถอะ”
“มันเรื่องของฉันน่า” แล้วเด็กสาวผู้เป็นเจ้าของเค้กก็จูงมือเพื่อนของเธอไปทันที โดยไม่สนใจว่าเพื่อนของเธอจะเต็มใจหรือไม่
หย่าหลุนหยุดอย่างตะลึง เหล้างั้นเหรอ? ถ้ายัยนั่นกินเหล้าเมื่อไหร่ละก็ !!
หย่าหลุนออกตามหาเธอทั่วทั้งโรงเรียนคิดว่าคงทันที่จะไม่ให้เธอกินเค้กนั่น แต่แล้วมันก็ไม่เป็นอย่างที่เขาคิด เมื่อเธอได้กินมันเข้าไปแล้ว และตอนนี้เอก็กำลังเหมือนไม่ได้สติ
หย่าหลุนช้อนร่างที่เหมือนจะสลบขึ้นมา ทันที เขามุ่งตรงไปที่ห้องพยายามบาลของโรงเรียน
“อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยนะ ..” เสียงอ้อแอ้ดังขึ้นมาเหมือนรู้สึกตัว แต่ตาของเธอก็ยังคงไม่ลืมขึ้น หย่าหลุนมองแล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะเริ่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
ในที่สุดร่างสูงก็พาเจ้าของร่างเมามายมาถึงห้องพยาบาล เขาวางเธอลงที่เตียงแล้วขยับตัวเพื่อที่จะไปเอาน้ำมาให้เธอกินเพื่อบรรเทาอาการขากน้ำของร่างกายเธอ แต่มือเล็กก็คว้าเข้าที่คอของเขาทันที
“ยังไม่พอหรอก หึหึ ฉันจะทำให้เธอรู้มากกว่านี้อีก”
แล้วร่างเล็กนั้นก็พลิกตัวอย่างรวดเร็วกลายเป็นว่าตอนนี้ หย่าหลุนอยู่ภายใต้ร่างของเจียฮว้าแล้ว
“ยัยบ้า นี่เธอจะทำอะไรของเธอเนี่ย !!” หย่าหลุน พยายามเรียกสติของคนที่อยู่ตรงหน้า ว่าแล้วเชียวว่าเธอต้องเป็นแบบนี้
“ เหยียนหย่าหลุน ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้ ทำไม” ร่างเล็กพูดขึ้นอ้อแอ้ ตายังคงปิดปรือ ร่างโอนเอนไปมา แล้วค่อยๆโน้มหน้าลงมาหาคนที่อยู่ข้างใต้ หย่าหลุนอึ้งนิ่ง หัวใจของเขาเต้นระทึก
“ฉันหึงนาย หย่าหลุน” คำบางเบาพูดขึ้นมาแล้วร่างนั้นก็พลุบลงไปกับอกของเขา หย่าหลุนนิ่งอึ้ง ก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา
“ยัยบ้าเอ้ย....”
หย่าหลุน จบร่างเล็กนั้นออกจากตน จับให้เธอนอนลงที่เตียงนั้น เขาเอื้อมมือขึ้นใบจับที่แก้มของเธอ ยัยบ้า ... ทำไมเธอถึงทำให้ฉันรักเธอได้ขนาดนี้นะ
ก่อนที่สัมผัสอ่อนหวานจะเกิดขึ้นบนริมฝีปากที่หลับไหลนั้น บางเบา
"ฉันบอกแล้วไง ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป พี่เจียฮว้า"
.
.

เจ้าชายปีศาจ กะ ยัยกระต่ายหื่น
บทที่7/1
[เครื่องเซ่นปีศาจ]
*เตือน... ใจไม่แข็งห้ามอ่านบทนี้ 555+ *

“ไม่อยากเชื่อเลย”
“เด็ดแฮะ 555+”
“เดี๋ยวๆ ขอดูหน่อย กีสสสสสสสสสส~~ > < ไม่อยากเชื่อ เรื่องจริงๆ”
“สุดยอด!! >///<”
เสียงพูดคุยดังขึ้นตั้งแต่เช้า ยัยฟู่ ที่ปกติเธอต้องมาโรงเรียนสายๆ แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมเธอถึงได้มาเช้าขนาดนี้ เธอเดินเข้าไปตรงคนมุงนั้นด้วยความสงสัย เกิดอะไรขึ้นตรงบอร์ดข่าวของโรงเรียน ? *-*
0.0!
หา!!!
0[]0!!!
.
.
=_= …. อื้อ.......
O_o ++
^_^
หา!
O[]o!!
อ๊ากกกกกกกกกกก!!
“>[]<!! หย่าหลุน”
“อะไรกัน พี่สาวที่รัก ^^” ร่างที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มขึ้นมาอย่างนิ่งๆ แขนหนึ่งของชายหนุ่มรวบตัวบางๆที่เพิ่งเด้งตัวออกไปจากอ้อมกอดให้เข้ามาอยู่ที่เดิมทันที
“ยะ หย่าหลุน ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ !!”
หญิงสาวถามขึ้น พร้อมกับพยายามผลักตัวเองออกจากอ้อมอกของชายที่อยู่ตรงหน้า ที่นี่มัน....ห้อง ห้องพยาบาลนี่นา แล้วฉัน ...0.0..
.o[]o !!
“กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”
เจียฮว้ากรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เธอรีบรวบผ้าห่มผืนใหญ่เข้ามาไว้ที่ตน ไม่จริง!! เสื้อผ้าของฉัน!!!
“หึหึ ” ชายหนุ่มที่เพิ่งถูกหญิงสาวผลักออกมา นอนมองเธอที่ลุกลนด้วยความสนุก แววตาแวววาว
“ยะ หย่าหลุน !! นาย ทะ ทำอะไรฉัน !!” หญิงสาวตาเริ่มคลอ เพิ่งตื่นขึ้น หัวเธอก็มึนอยู่แล้ว ร่างกายที่ไม่มีอะไรปกปิด แล้ว หย่าหลุน กอดเธอเอาไว้ ทั้งๆที่.... ไม่มีอะไรปกปิด !!
“ทำอะไร ผมเปล่าทำอะไรซะหน่อย ” ชายหนุ่มตอบไปสีหน้าระรื่น เสื้อของเขาที่ไม่ได้กลัดกระดุมซักเม็ด กางเกงที่เหมือนว่าจะใส่ยังไม่เรียบรอยด้วยซ้ำ เพราะ ซิบตรงมุมกางเกง ยังคงเปิดอยู่ ให้เห็นกางเกงผ้าอีกตัวที่ใส่ไว้ข้างใน
หญิงสาวจุกไปถึงคอ...... คงไม่ใช่ ... คงไม่ใช่
น้ำตาไหลออกมาทันที ไม่จริงหรอกนะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม? ไม่มี ไม่มี....
“อ้าว !! ร้องไห้ทำไม ”
“อย่าเข้ามานะ !!!” หญิงสาวตะโกนก้อง ถอยออกห่างจากชายหนุ่มที่เหมือนจะขยับเข้ามาดึงเธอไป มือของเธอกำผ้าห่มที่คลุมตัวเองแน่น เหตุการณ์ครั้งสุดท้ายที่จำได้ คือเธอไปล้างหน้าในห้องน้ำเพราะรู้สึกมึนหัวมาก หลังจากนั้น...หลังจากนั้น... ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ แล้วเขา..เขาทำอะไรเธอ !!
พรึบ!
ชายหนุ่มเหมือนไม่ได้ยินกับสิ่งที่คนตรงหน้าพูด เขาเข้ารวบตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีก พร้อมพลิกตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อให้หญิงสาวลงไปอยู่ข้างใต้ตัวเขา แขนทั้งสองข้างที่กดลงไปที่พื้นเตียงหนานุ่มนั้น เป็นเหมือนกรงเหล็กที่จะไม่ให้เธอดิ้นหนีไปไหนได้ หย่าหลุน ยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง เขาก้มลงไปที่คอขาว ลมหายใจเบาๆรดมาที่คอของเจียฮว้า หญิงสาวสะดุ้งตัว สั่นไหว
“มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ ? ..หึหึ”
หญิงสาวรู้สึกหายใจติดขัดขึ้นมาทันที.... ไม่จริง!
“อยากรู้จังเลย พี่เจียฮว้า ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ?.... พี่ถึงได้เปลือยเปล่าแบบนี้ หึหึ” เสียงทุ่มต่ำยังคงดังขึ้นที่ข้างหูเธอเยือกเย็น ก่อนที่จะทันได้รู้สึกตัว เจียฮว้าก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากบางของคนที่พูดสัมผัสไปที่คอของเธอ มันแผ่วเบาในตอนแรก แต่หลังจากนั้น เหมือนเม้มหนัก จนร่างเล็กต้องเกร็งเพราะความรู้สึกเจ็บแปลกๆที่เกิดขึ้นกับร่างกาย
“ไม่ !! ปล่อยนะ !!!” ร่างเล็กที่อยู่ข้างไต้ยังคงไม่ได้ออกแรงไปอย่างที่ใจคิด ร่างสูงของ หย่าหลุนก็ปลดปล่อยเธออย่างง่ายได้ หญิงสาวรีบเอามือไปจับตรงรอยสัมผัสนั้นทันที พร้อมจ้องมองไปที่หย่าหลุน ด้วยสายตาที่ทั้งโกรธ และ รังเกียจ!!
“จด จำไว้ให้ดี เฉินเจียฮว้า ต่อไปนี้ เธอคือ ของฉัน !!”
.
.
มันเป็นเรื่องไม่จริงใช่ไหม? เรื่องเมื่อวานนี้ มันเป็นเรื่องไม่จริง !! ฉันตื่นขึ้นมา ก็พบว่าตัวของฉัน เปลือยเปล่าอยู่ในอ้อมกอดของเด็กปีศาจหื่นนั่น!! มันเป็นเรื่องไม่จริงใช่ไหม? ที่เขาบอกว่าฉันเป็นของเขา !! ไม่จริง!! ไม่จริง!!
“เจียฮว้า!!! >[]<” เสียงหวานใสของยัยฟู่ดังขึ้นหลังจากที่ฉันเดินมาถึงห้องเรียนได้ซักพัก แปลกจังทำไมวันนี้ ทุกคนถึงจ้องมองมาที่ฉัน โดยเฉพาะเด็กผู้หญิง ?
“อะไรเหรอ?ยัยฟู่ ? -_- ”
ยัยฟู่ ไม่พูดกับฉัน ใบหน้าของเธอเหมือนว่ากำลังทั้งอึ้ง ทั้งเคืองฉัน เธอมองฉันตาเขียวก่อนที่จะส่งของสิ่งหนึ่งมาใส่มือของฉัน ฉันรับมันมาพร้อมมองท่าทางแง่งอนของยัยฟู่อย่างงงๆ
อะไรของเค้า =_=^
-_-
0.0
0[]0!!
หา!!
“น่ะนี่มัน!?!”
“มันอะไรล่ะเจียฮว้า เธอตอบฉันมาสิ ทำไมเธอถึงไปทำแบบนั้นได้ห๊ะ!! นั่นไม่ใช่เธอใช่ไหม? ยัยเพื่อนบ้า!! “
สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือรูปของเธอ กับเด็กคนหนึ่ง ในห้องน้ำ และเอกำลังจูบเด็กคนนั้น !!
เจียฮว้ายืนอึ้งนิ่ง........
“บอกมาสิเจียฮว้า! นั่นมันอะไร!! ทำไมที่บอร์ดของโรงเรียนถึงมีรูปนี้ได้!! ” ยัยฟู่ยังคงพยายามซักไซ้เจียฮว้า เหมือนว่าเธอ....เสียใจมากมายที่เห็นรูปใบนี้และพยายามบอกตัวเองว่ามันไม่จริง!
“ไม่จริงน่ะ ”
เจียฮว้าเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่ใช่สิ วิ่งเลยต่างหาก เธอวิ่งมาที่กระดานข่าวของโรงเรียน แหวกคนอื่นๆที่กำลังมุงดูอยู่เข้าไป สิ่งที่เห็นเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ ภาพทุกอิริยาบถที่เธอทำกับเด็กคนนั้นถูกแปะไว้อย่างละเอียด
*เจ้าชายกระต่ายหื่น กลับมาอีกครั้ง!!*
ตัวหนังสือตัวใหญ่ถูกติดไว้บนหัวข่าว เจียฮว้ารีบเข้าไปกระชากออกทันที ทุกคนที่อยู่ตรงนั้น ต่างก็พูดแตกต่างกันไป บางคนจ้องมองเจียฮว้าอย่างคาดไม่ถึง เจียฮว้าไม่สนใจสายตามากคู่ที่จ้องมอง เธอฉีกรูปพวกนั้นทิ้งทันที น้ำตาจะไหล...ทำไมฉันถึงหนีไม่พ้นชีวิตแบบนี้นะ!!
.
.

เจ้าชายปีศาจ กะ ยัยกระต่ายหื่น
บทที่7/2
[เครื่องเซ่นปีศาจ]
*เตือน... ใจไม่แข็งห้ามอ่านบทนี้ 555+ *

.
เหนื่อย! เหนื่อยชะมัดเลย ทำไมฉันต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้นะ ทำไมฉันถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้ !!
อ๊ากกกส์ ~ T^T ชีวิตม.ปลายที่แสนสงบสุขของฉัน..
ต้อจากนี้ฉันต้องคอยหนี พวกสาวๆที่คลั่งไคร้ใช่ไหม? งือๆ ไหนจะสายตาของพวกผู้ชายอีก ไหนจะถูกหาเรื่องอีก ลพพังแค่อี่ตาเจ้าชายปีศาจคนเดียวฉันก็เหนื่อยเกินพอแล้ว !! แง๊ๆ
ว่าแต่ว่า ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องเมื่อเช้า ยัยฟู่ก็เหมือนหลบหน้าฉัน ในขณะที่ฉันถูกรอบล้อมไปด้วยรุ่นน้องผู้หญิงที่เห็นข่าวนั้น ถึงขนาดก่อตั้งชมรมแฟนคลับฉันขึ้นมาเลยทีเดียว..เจ้าชายกระต่าย .. มันน่าภูมิใจตรงไหนกัน -*-
ทำไมยัยฟู่ถึงไม่ยอมคุยกับฉันนะ ? T^T เป็นบ้าอะไรของยัยนั่น .......
“เหม่ออะไร ยัยเบ๊อะ ทำต่อซะ!” ฉันสะดุ้งตัวทันที เสียงนี้ไม่ใช่ใครหรอก กวนประสาทขนาดนี้จะมีใครที่ไหน อี่ตาบ้าอู๋จุนนั่นล่ะ
“ก็ทำอยู่นี่ไงล่ะ -*- ”
“ ทำอะไร ยัยกระต่ายเอ๋อ ฉันเห็นเธอนั่งเอ๋อ มาตั้งนานแล้ว รีบซะ มันดึกแล้วจะได้กลับกัน”
-*-
“ แล้วใครล่ะที่ ทำให้ฉันต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ เต็มใจก็ไม่ได้เต็มใจ ต้องมาช่วยนายนั่งทำรายงายประชุมโรงเรียนเนี่ย -*- ฮึ่ย!!”
“พูดมาก !”
ฉันหันมองไปที่อี่ตาบ้านั้น อย่างแค้นๆ ว่าไงนะ ! หาว่าฉันพูดมากงั้นเรอะ ถ้าไม่ใช่เพราะนาย ฉันคงไม่ต้องมานั่งตรงนี้หรอก แนกำลังวิ่งหนีพวกเด็กพวกนั้น นายดันเดินไม่รู้ทางเอง เชอะ !
“กำลังคิดว่าฉันรู้ล่ะสิ?”
อึก! 0.0 อี่ตาบ้านี่รู้ได้ไงเนี่ย ?
“อ่ะ เอาไปงานของนาย แนทำเสร็จแล้ว ! -*- กลับล่ะ !” ว่าแล้วฉันก็โยนกองเอกสารไปให้อี่ตาอู๋จุนที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะประธานประจำตำแหน่งของเขา แล้วหมุนตัวเดินออกมา
“อื่ม...งั้นกลับกัน ^^” สี้นเสียงคุ้นหู ข้อมือของแนก็ถูกเขาคว้าไว้พร้อมดึงฉันไปตามเขาทันที อ๊ากกก!! ไอ้บ้านี่ กำลังทำอะไรเนี่ย !!
“นายทำอะไรของนายน่ะ ปล่อยฉันนะ”
“ก็กลับบ้านไง ”
“แล้วใครบอกว่าแนจะกลับกับนายฮ๊ะ!!”
“ไม่มีใครบอก ฉันบอกตัวเอง โอเคไหม? พูดมาก ขึ้นรถซะ ” แล้วร่างของฉันก็ถูกอี่ตาอู๋จุนยัดเข้าไปในรถทันที พร้อมกับปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับ แต่คิดหรือว่าฉันจะยอมง่าย ฉันเปิดมันออกแล้วจะพุ่งตัวออกไป แต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่ใจคิด อะไรเนี่ย! ไอ้บ้านี่ !
“ปล่อยฉันนะ !”
“ นั่งอยู่ที่เดิมนิ่งๆ ฉันจะไปส่งเธอเองเข่าใจไหม? มันดึกแล้ว ไม่รู้จักกลัวบ้างรึไงห๊ะ”
“แล้วมันเพราะใครล่ะที่ทำให้ฉันต้องกลับดึกน่ะ”
“ ก็ใช่ไง ฉันถึงต้องไปส่งเธอ คราวนี้เงียบได้แล้วรึยัง! -*-”
อู๋จุนพุดพร้อมกับหันไปขับรถออกทันที ฉันได้แต่อ้าปากค้าง คนอะไรพูดเองเออเอง ...แต่ว่า ทำไมโรงเรียนตอนกลางคืนมันมืดอย่างนี้นะ T^T ......
.
.
ในที่สุด อู๋จุนก็พาฉันมาถึงบ้าง เขาลงไปเปิดประตูรถให้ฉัน ฉันรีบพุ่งตัวออกไปทันที แล้วจะเดินเข้าบ้าน แต่แขนของฉันก็ถุกเขาดึงไว้จนร่างของฉันหันไปกระแทรกกับหน้าอกของเขา > <
“ทำอะไรของนายน่ะ > <”
“ก็ยังไม่ได้ให้รางวัลเธอเลยนี่ ”
0.0!! รางวัล ? รางวัลอะไรอ่ะ !!
หญิงสาวนิ่งงง กับคำพูดของอู๋จุน ยังไม่ทันสมองจะเรียบเรียงได้ ดวงตาของเธอก็ต้องเบิกกว้าง เมื่อริมฝีปากของคนที่อยู่ตรงหน้าประกบลงกับกลีบปากบางของเธอ
0x0
อื้อ!!
อู๋จุน รวบร่างนั้นเข้ามากอดไว้ มอบสัมผัสอ่อนหวานให้เธออย่างลืมตัว ร่างเล็กเริ่มร็สึกตัวหลังจากอึ้งงัน เธอผลักเขาออกในที่สุด
“ ทะ ทำอะไรของนาย !!!!” เจียฮว้ายกมือขึ้นจับปากตัวเอง จ้องมองไปที่อู๋จุนอย่างไม่คาดคิด เมื่อกี้เขาจูบเธอ!
“ก็จูบให้รางวัลไง ^^” สายตาเจ้าเหล่ จ้องมองมาที่เจียฮว้า รอยยิ้มนั้น บ่งบอกว่าเขามีความสุขมากตอนนี้ ก่อนที่จะหมุนร่างของตัวเองไปขึ้นรถ แล้วขับออกไปจากตรงนั้น เจียฮว้ายังคงยื่นนิ่งอึ้ง กับสัมผัสหวานของอู๋จุนที่แตกต่างกับหย่าหลุนเหลือเกิน .... ทำไมหย่าหลุน ไม่อ่อนโยนแบบนี้กับเธอบ้างนะ
อ่ะ !! ไม่สิ นี่เรากำลังคิดอะไรน่ะ !!!
เจียฮว้าสะบัดหัวแรงๆ รู้สึกถึงเลือดร้อนวิ่งมาที่แก้มของเธอ พยายามไม่นึกถึงหย่าหลุน โดยที่ไม่รู้ตัวว่า เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด มีอีกคนหนึ่งที่เห็นมัน และอารมณ์พายุร้ายกำลังก่อตัวขึ้นที่ละนิด ทีล่ะนิด ... ข้างหลังร่างเล็กนั้น
“หวานกันจังเลยนะ ”
เจียฮว้าสะดุ้งตัวโหยงกับเสียงเย็นนั้น หันมาอย่างรวดเร็ว หย่าหลุน!!
โดยที่ยังไม่ได้ตั้งตัว มือเล็กของเธอก็ถูกหย่าหลุนคว้าไปไว้แน่น พร้อมกับลากเธอเข้าไปในบ้านทันทีโดยไม่สนใจเจียฮว้า ที่พยายามแกะมันออก
“ หย่าหลุน !! ปล่อยนะ !! จะทำอะไร นี่ ฉันเจ็บ !!”
เหมือนเสียงของเจียฮว้าไม่ได้เข้าไปถึงประสาตสัมผัสของคนตัวสูงตรงหน้าเลยซักนิด เพราะหย่าหลุน กลับยิ่งบีบแขนเล็กนั้นมากขึ้นไปอีก!!

.
.

เจ้าชายปีศาจ กะ ยัยกระต่ายหื่น
บทที่7/3
[เครื่องเซ่นปีศาจ]
*เตือน... ใจไม่แข็งห้ามอ่านบทนี้ 555+ *

ร่างสูงยังคงไม่ยอมหยุดเดิน มือที่เกาะกุมแขนของร่างบางนั้นก็ยังคงไม่ยอมผ่อนแรงให้เบาลงเช่นกัน กลับเพิ่มมันมากขึ้น ยิ่งร่างนั้นพยายามที่จะสะบัดออกเท่าไรก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
“หย่าหลุน !! ปล่อยฉันนะ ไอ้เด็กบ้า !! ปล่อยเซ่!!! >[]<”
เสียงนั้นก็ยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาก็ไม่สนใจ
พลั่ก!!
ตุบ!!
><!!
ร่างเล็กของเจียฮว้าที่ถูกเหวี่ยงมานิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เมื่อก้นของเธอกระแทกเข้ากับเตียงของเธออย่างแรง ในขณะที่หย่าหลุนหันไปล๊อคประตูห้องอย่างรวดเร็ว
“มันเจ็บนะ!!”
“เจ็บเหรอ? ดีสิ หึ!!” สิ้นเสียงนั้นอย่าหลุนก็เดินอาดเข้ามากระชากข้อมือทั้งสองของเจียฮว้า ที่ยกขึ้นเพื่อกันตัวเองไว้ไม่ให้หย่าหลุนเข้ามาถึงตัวเธอ เขาจับมันรวบขึ้นไปกดไว้บนหัวทันที ร่างที่อยู่ใต้หย่าหลุนสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อยังไม่ทันได้ตั้งตัว เสื้อนักเรียนที่เธอใส่อยู่มันถูกกระชากออกไปอย่างแรงจนขาดรุ่ย
“หย่าหลุน !!” เจียฮว้าร้องขึ้น มือพยายามที่จะสะบัดมันออกจากการเกาะกุมของเขา ทำไมนะ ทำไมเธอถึงสะบัดมันไม่หลุด ทั้งๆที่ เขาจับไว้ด้วยมือเพียงแค่ข้างเดียวแท้ๆ
“ดิ้นสิ ดิ้นเข้าไป หึหึ” แล้วบราเซียที่เหลือเพียงตัวเดียวก็ถูกกระชากออกไปในที่สุด
“ รังเกียจมากนักใช่ไหม? รอยสัมผัสของผมน่ะ มันไม่อ่อนหวานเหมือนรอยสัมผัสของมันใช่ไหมล่ะ ฮ๊ะ !!”
เจียฮว้าหอบแฮ่ก จ้องมองไปที่หย่าหลุนอย่างตื่นตะลึงขวัญเสีย หย่าหลุนจ้องมองร่างที่ไร้อาภรณ์ของเจียฮว้าสมใจแววตาเหมือนปีศาจร้ายที่กำลังจะกัดกินเหยื่อเครื่องเซ่นจากทาส หย่าหลุนเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ร่างที่สั่นข้างใต้ตัวเขา พูดเสียงต่ำที่ข้างใบหูของเธอ
“ผมจะทำให้พี่รู้อีกครั้ง ว่า...รอยสัมผัสของผม มันดีกว่าอู๋จุนเป็นร้อยเท่า หึหึ”
สิ้นเสียงที่กดต่ำนั้น ริมฝีปากเมื่อครู่ ก็กดมันลงซุกไซร้ที่ลำคอของเธอ แล้วเลื่อนมันไปถึงใบหูนิ่ม ปลายลิ้นตวัดเลียอย่างกระหาย
มืออีกข้างที่ไม่ได้เกาะกุมอะไรก็ไม่อยู่เปล่า มันเลื่อนไปที่ขาขาวเลื่อนขึ้นมาเรื่อยๆตามรูปร่างของเธอ เจียฮว้า สะดุ้งตัว สั่นไหว ใจหล่นหายยิ่งพยายามดิ้นมากขึ้น
“ไม่ ไม่หย่าหลุน !!”
“ไม่...อย่าช้าใช่ไหมล่ะ? หึหึ” ใบหน้าใสของชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมามองหน้าของเธอ แววตายังคงไม่แตกต่างไปจากเดิมเลย
รวดเร็วนั้น ริมฝีปากหนาก็ทาบปิดริมฝีปากบาง กดแรงๆจดหญิงสาวกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
อึก!!
อื้อ.....
>X<
แรงเฮือกหนึ่งของเจียฮว้าฮึดสู้ พลั่กร่างสูงออกไปได้ในที่สุด ก่อนที่ตัวเองจะขาดอากาศหายใจ เจียฮว้าอ้าปากจะต่อว่า แต่นั่นล่ะ มันกลับกลายเป็นการเปิดทางให้กับลิ้นร้อนอุ่นของหย่าหลุน เพื่อให้มันได้เข้าไปตวัดกัดกินความหวานข้างในโพรงปากสวยนั้นตามคำสั่งเขา เมื่อกินความหวานได้สมใจแล้ว ริมฝีปากบางของเจียฮว้าก็ถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ มันละจากปากบางแล้วเลื่อนไปที่คอขาว ปลายลิ้นตวัดเลียราวกับว่ากำลังได้กินของหวานอันโอชะ
ไม่!!
น้ำตาไหลมาอย่างไม่หยุด เจียฮว้าพยายามดิ้นสุดแรงที่มี แล้วในที่สุดข้อมือของเธอก็หลุดจากการเกาะกุมนั้น มือทั้งสองที่อ่อนแรงพยายามจะดันตัวของคนที่อยู่ข้างบนออกจากตน แต่เหมือนร่างนั้นจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ยังคงกดเม้มริมฝีปากที่เนื้อเนียนทุกๆที่บนร่างกายเธออย่างเมามัน เจียฮว้าตัดสินใจฝังเขี้ยวขาวลงที่ไหล่ของหย่าหลุนในที่สุด!
“โอ็ยยย!!” หย่าหลุนร้องออกมาด้วยความเจ็บ ส่งผลให้มือที่เกาะกุ่มเจียฮว้าไว้ถูกปลดปล่อย ร่างเล็กรีบลุกขึ้นวิ่งทันที..
แต่...มันจะไปได้ไกลแค่ไหนกัน!!
“จะไปไหน!! “
ร่างสูงไม่ปล่อยให้ร่างเล็กวิ่งไปได้ใกล้ตามใจอยาก เขากระชากร่างนั้นอีกครั้งรวดเร็วก่อนที่จะถึงประตูห้อง เจียฮว้าถูกเบียดให้ติดกับแพง
“เธอกล้ามากนะที่ทำแบบนี้กับฉัน! ทำไมฮ๊ะ!! ขยะแขยงมากเลยใช่ไหม? กับมันถึงจะดีใช่ไหม? จำไว้เจียฮว้า จำเอาไว้ ว่าเธอเป็นของฉัน! เธอเป็นของฉันเจียฮว้า!!”
สิ้นเสียงตะคอกของปีศาจ หย่าหลุนเริ่มกระทำมันอีกครั้ง กดเม้มแรงจนเกิดรอยช้ำทั่วทั้งคอ ไหล่ แม้แต่หน้าอกที่ไร้ซึ่งสิ่งปิดบัง ขาขาวของเจียฮว้าถูกยกขึ้น เทียบข้างเอวของชายหนุ่ม นิ้วเรียวเลื่อนเข้าไปใต้กระโปรงสั้นนั้น
หญิงสาวสะดุ้งตัวเกร็ง เมื่อสัมผัสที่ไม่เคยเจอมาก่อนเกิดขึ้นที่ส่วนอ่อนนิ่มใต้ผ้าบางๆเพียงตัวเดียวของเธอ
“มะ ไม่ !! ไม่!!”
ร่างเล็กแรงอ่อนยืนแทบไม่ไหว พยายามกัดฝันต่อสู้ ดันคนที่อยู่ตรงหน้าออกไป อีกมือก็พยายามดึงมือปีศาจที่เล่นงานส่วนอ่อนไหวเธอให้หยุดการกระทำที่ชั่วร้ายนั้น
หย่าหลุนจิ้ปากด้วยความรำคาญจับมือทั้งสองของเจียฮว้ายกขึ้นไปกดไว้ทันที
“อย่า !! อย่า!! !! ”
เสียงใสไม่อาจหลุดรอดออกมาเป็นคำ เมื่อปากหนาของคนที่อยู่ตรงหน้าทาบทับปิดเสียงให้หายไปกับลำคออีกครั้ง พร้อมทั้งพยายามเอาลิ้นสอดแทรกเข้าไปข้างใน ส่วนมือที่เคยเกาะกุมไว้ทั้งสองข้าง ก็ปล่อยให้เหลือเพียงแค่มือเดียวในการเกาะกุม เลื่อนมาที่หน้าอกอิ่ม แคล้นคลึงอย่างเมามันไม่ปราณีร่างที่บิดไปมาด้วยความเจ็บ
.
.



x. นารุเตือนแล้วนะ ~~~[:hoho:]

เจ้าชายปีศาจ กะ ยัยกระต่ายหื่น
บทที่7/4 [จบตอน]
[เครื่องเซ่นปีศาจ]
*เตือน... ใจไม่แข็งห้ามอ่านบทนี้ เราเตือนท่านแล้ว %% 555+ *

.
.
ขาเริ่มไม่มีแรงให้ยืนต่อ อากาศไม่เพียงพอให้เจียฮว้าได้สูดเข้าไป ตาของเธอเริ่มที่จะพร่าลง ร่างยังคงสั่นเทิ้มไปตามแรงการกระทำของหย่าหลุน
การจูบเนิ่นนานนั้นถูกถอนออกในที่สุด เหมือนร่างที่อยู่ตรงหน้าเขาจะไม่มีแรงพอให้ขัดขืนต่ออีก ชายหนุ่มเลื่อนริมฝีปากไปที่คอขาวอีกครั้งซุกไซร้มันพร้อมกดเม้มแรงๆอย่างเลือดเย็นก่อนที่จะผงกขึ้นมาที่ใบหูแดงระเรื่อนั้น เสียงทุ่มต่ำดังขึ้นอีกครั้ง
“เธอเป็นของฉัน เจียฮว้า...”
สิ้นเสียงที่จงใจกดต่ำนั้น ร่างสูงก็เหวี่ยงร่างไร้เรี่ยวแรงของเจียฮว้าไปที่เตียง แขนสั่นไหวของเจียฮว้ายกขึ้นมากันหย่าหลุนไว้ แม้จะรู้ว่าคงไม่มีแรงพอ แต่เธอก็จะพยายามเต็มที่เพื่อให้หลุดพ้นไป
ขอร้องเถอะ...ปล่อยฉันไป ปล่อยฉันไปหย่าหลุน...
ปากบางที่พยายามจะแปร่งเสียงออกมา แต่มันไม่เป็นใจเลย เมื่อเธอไม่มีเรี่ยวแรงพอ ทำได้แต่มองอ้อนวอนเขา แต่นั่นกลับเป็นการทำให้อารมณ์พายุร้ายในตัวหย่าหลุนปะทุขึ้นมากกว่าเดิม!
“แววตาแบบนั้นสินะ ที่ใช้ออดอ้อนมัน ได้สิ... ฉันจะทำให้เธอสมใจเอง พี่สาว!!”
แขนที่ใช้กันของเจียฮว้าถูกจับกางออกด้วยสองมือของหย่าหลุน เขากดมันไว้ที่เตียงนุ่ม ใบหน้าใสซุกไซร้ไปที่คอขาวอีกครั้งจนหนำใจ แล้วค่อยๆเลื่อนมาตามรูปร่างของเจียฮว้าอย่างสุขสม มือเรียวละจากการกดจับเจียฮว้าเลื่อนไปกระชากกระโปรงของเธอออกโดยไม่สนใจร่างที่สะดุ้งตกใจของคนข้างใต้ นิ้วเรียวยาวที่กำลังสัมผัสจุดอ่อนไหวค่อยๆเคลื่อนไหวเข้าออกอย่างมันมือ
เจียฮว้าไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืนอีกต่อไปแล้ว ได้แต่พยายามกัดเม้มปากของตัวเองเพื่อไม่ให้ส่งเสียงออกมาให้สมใจปีศาจ เหมือนหย่าหลุนรู้ทันเจ้าของร่างที่กำลังบิดไปมาข้างใต้เขา เสียงหัวเหราะดังขึ้นในลำคอเขาเอียงหน้าไปกระซิบข้างใบหูหญิงสาว
“ร้องออกมาสิ...ฉันอยากได้ยินเสียงเธอพี่สาว...เสียงครางหวานๆ ปลดปล่อยมัน ปลดปล่อยมันซะ!”
ไม่ทันตั้งตัวร่างของเจียฮว้าก็เกร็งแน่นเมื่อนิ้วเรียวนั้นถูกดันเข้าไปจนสุดอย่างจงใจ
อ๊ะ !!
เจียฮว้าแทบจะกรีดร้องออกมา เธอรีบเอามือไปปิดปากตัวเองไว้ อีกมือจิกแน่นไปกับเตียงนอน ไม่!! เธอจะไม่ยอมให้เขาได้ยินเสียงของเธอเด็ดขาด!! แต่ยังไม่ทันที่จะคลายจากความเจ็บปวดเมื่อครู่เธอก็ต้องสะดุ้งตาเบิกกว้างอีกครั้ง เมื่อหย่าหลุนจัดความเจ็บปวดชุดใหม่ให้กับเธอ...ด้วยร่างกายส่วนหนึ่งของเขา
“กริ๊ดดดดด!!” เจียฮว้ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดในที่สุด
กับสิ่งร้อนอุ่นที่เข้ามาภายในร่างกายของเธอ มันทำให้ร่างของเธอแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เจียฮว้าจิกเล็บไปที่หย่าหลุนอย่างหาที่ยึดเหนี่ยว
แต่ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าก็ยังคงไม่ยอมหยุด เขากลับยิ้มอย่างสมใจด้วยซ้ำ

น้ำตาไหลรินมาจากดวงตาสวยซ้ำแล้วซ้ำอีก ร่างที่สั่นเทิ้มของเธอ ไม่อาจทำให้เขาใจอ่อนได้เลยหรือ น้ำตาของเธอไม่อาจทำให้เขาใจอ่อนได้เลยหรือ เจียฮว้ากลั้นน้ำตาอย่างเจ็บช้ำ ได้แต่ปล่อยให้ปีศาจร้ายทำตามใจด้วยความปวดร้าว
...หย่าหลุน ทำไมนายถึงทำกับฉันแบบนี้....ทำไม...
.
.
ผ้าม่านปลิวไหว สายลมพัดพากลิ่นอายของแสงแดดอ่อนๆเข้ามาภายในห้องสีขาว ปีศาจร้ายยังคงนอนหลับอยู่ข้างๆ เช้าแล้วสินะ...เช้า....กับวันใหม่ที่ฉันต้องจดจำมัน... ปีศาจหย่าหลุน….
ร่างเล็กขยับตัวเองอย่างเบาที่สุด เธอรู้สึกว่าร่างกายบอบช้ำมากมายเหลือเกิน ฉันต้องไปจากที่นี่...ไปให้ไกลจากเขา!!
เจียฮว้าพาร่างไร้เรี่ยวแรงของตัวเองลุกขึ้นจากเตียง ความเจ็บแปลบมากมายยังคงมีอยู่ที่ท้องน้อยของเธอ เจียฮว้าแทบจะทรุดลงไปเมื่อความเจ็บนั้นเริ่มเกิดขึ้นเพราะเธอเคลื่อนไหวตัวเอง เจียฮว้ากัดฟันพยายามพยุงร่างตัวเองไปใส่เสื้อผ้า และผนังห้องเป็นสิ่งช่วยพยุงร่างของตัวเอง ด้วยเพราะยังคงแทบยืนไม่ได้ เจียฮว้านิ่วหน้ามือกุมไปที่ท้องอ่อนแอนั้นเมื่อมันไม่ยอมที่จะหยุดความเจ็บแปลบ
ไม่!! ทนเอาไว้เจียฮว้า ...เธอต้องไป...ต้องไปก่อนที่ปีศาจจะตื่นขึ้นมา!!

*************

X. อ่า...เขียนตอนนี้แล้วรู้สึกกลัวตัวเองขึ้นมาตะหงิด ๆ
.
.
แต่ไม่เป็นไร...ฉันทนไหว อินารุ 5555+

.
.