Rain .FC Board # พลพรรครัก "เรน" ทางนี้เลยค่ะบอร์ดนี้จะเป็นที่ที่เราอัพทุกอย่างที่เป็น เรน

ว๊าววว ไปสอยมาแล้วหลอเพ่ ปุ้ยคงมะได้สอยเดือนนี้ เพราะมะวานไปร้องโอเกะกะผองเพื่อนหมดไปหลาย เจ้าของร้านเป็นเกาหลีด้วย โพดทายก้อม้ายชะ(หรือว่าแม้ววะมันคล้ายกันจนแยกไม่ออก555+)เพ่ยุ้ยนี่ ทำให้เกิดกิเลศทำให้อยากสอย รักครั้งที่2มาดูอีกแระ ส่วนรักแรกของช้านคือน้องเหยินอ่ะ อ่อไม่สิ เค้าเรียกว่าปิ๊ง เรียกปิ๊งก็ไม่ได้ ต้องเรียกว่าการติฉินนินทาดีกว่ามั้ย ว่าไมมันขี้เหร่ได้ใจจัง ไอ่ตี๋คนนี้ 555+

**** ฮะ เหยิน มา แว้วว รักแรกของช้านนนนนน ***

ว๋ายยย ยัยเจน ตี๋คับบ้านเรยยยยย ..........

เอ้าศรีภันยา ไปไหนกันโหมะวันนี้ เข้าบ้านมาได้แระน้า อาพีรออยู่
วันนี้ที่ภูเก็ต แดดเปรี่ยงมากๆเลยล่ะค่ะ สวยจัง...ช๊อบบบบ
เห็นทียังงี้ต้องไปทะเลซะแระ กะว่าจะไปโพสท่ากระโดดแอ่นๆ เหมือนอาพีซะหน่อย
(55555555 แกพอเหอะยัยเจน ขืนทำงั้นมีหวัง .....หึ ไม่อยากคิดส์)

พี่ปรุ้ยโกระ -- ไม่งานสถาปนิกมาเย๋ออออ เป็นงัยมั่งคะ หนุกหนานดีม้ะ วันนี้ทำงานแน่เลย
มะกี๊เห็นออนเอ็มแว๊บๆ เดี๋ยวออกจากบ้านนี้จะเข้าไปเม้าน้ะ

พี่ยุ้ย --- เหอๆๆๆ วันนี้ไม่หยุดเหมือนกันใช่มั้ยคะเนี่ย มะกี๊เห็นแว๊บเข้าบ้านมาแปเดียวเอง
ไปกินข้าวกลับมาแล้วมาหาอาพีต่อนะคะ

พี่ออย --- วันนี้ยังเห็นเลย อย่าลืมเอากลอนงามๆเข้ามาให้อ่านกันเน้อออออ
อาพีบอก ลำบากวุ้ย บ้านนี้ภันยาตะละคน .....

พี่อ้อย -- เป็นงัยคะ เข้าบ้านมาอ่านข้อความก็อย่าลืมคิดถึงกันมั่งเน้อออออ จุ๊บๆ

พี่เอ้ --- เป็นผรือบ้างคะ สบายดีบ่อ เอาๆ เอาซักภาษา..- -" คริกๆ คิดถึงน้า
เข้าบ้านมั่งเน้อออ

พี่เปล -- รายนี้ทำงานหามรุ่งหามค่ำ หามดึก หามดื่น ...ทั้งหมดนั่น ก็เพื่อ.......
อาพีสุดที่รักเน้ออออออออ เอาฮึด..สู้ว้อยยยยย

น้องจิ๊ก -- รายนี้ไปขายของช่วยแม่เพลิน นี่จิ๊กกลับมา กทม.ยังเนี่ย มาได้ละนะ
อย่าติดใจตำแหน่งแม่ค้าเพลินจนลืมอาพีซะล่ะ.....

พี่สุ --ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเพรียกกกกก คิดถึงคร่า

ทุกๆคนคะ เข้าบ้านมาเม้ากันหน่อย วันนี้วันดีค่ะ คิดถึงทุกคนเรย ....
ตอนนี้ไปก่อนเดี๋ยวเข้ามาใหม่คร่ะ

โต๊ดดดดดดดดด ก๊าบบบบบบบบบ พี่ปรุ้ย...คลิกขนาดผิดเน่ออออ
ก็เลยตี๋คับบ้านเรย

อั๋นยองงงงงงงงงคร่า~!! อะฮ่าวันนี้เข้าบ้านมาอย่างอารมณ์สดใส คิคิ

ก็นะอาพีน่ะ ช่วงนี้อาพีมาเยี่ยมเราบ่อยๆ รู้สึกว่าไม่ใช่แค่ชุ่มฉ่ำกาย แต่หัวใจแทบละลายเลยล่ะคร่า (ว่าไปนั่น) ว่าแล้วตอนนี้อาพีก็มาเยี่ยมจิ๊กถึงหน้าต่างเลยเจ้าค่ะ เหอๆ สงสัยอาพีจะคิดถึงเราจริงๆ (ช่างหลงตะเอง)^^

ในที่สุดก็กลับกรุงแระ หลังจากที่บินไปอยู่(บ้าน)นอกมานาน ด้วยความคิดถึงอาพีไม่ไหวเลยต้องรีบกลับมานี่ล่ะ 55+ ต่อไปคุงพี่ก็ไม่ต้องลำบากแล้วค่ะ เนื่องจากจิ๊กกลับมารับตำแหน่งตามเดิมแล้วค่ะ ไม่ต้องกุญแจบ้านแล้ว น้องคนนี้มาเฝ้าให้แล้วเน้อ เหอะ เหอะ

พี่เจน+++กลับมาแล้วคร่าพี่จ๊าว น้องมาแระจ้า ไม่ได้ติดใจอ่ะพี่ แต่มันเปงหน้าที่จีๆ (ถึงจิ๊กจะแว๊บบ่อยก็เหอะนะ)ว่าแต่พี่ยังคงเป็นเจ้าแม่พิมพ์ไม่เปลี่ยนนะคะ อ่าจิ๊กจะลืมอุปปาที่รักของจิ๊กไปได้งัยล่ะพี่ แหมมนับวันๆ ยิ่งหล่อลากด้วยพี่ ไม่ได้ๆ

พี่ออย+++จิ๊ก comeback แล้วจ้า เนื่องจากถ้าไม่กลับมามีหวังถูกไล่ออกแน่พี่ ยังไงที่นี่ก็เงินเดือนดี แถมได้อาพีทุ๊กทุกวันด้วย (แอบหวังผล)เอิ๊กๆๆ

พี่ยุ้ย++++ได้คร่า ยังไงก็เปงหน้าที่ของน้องคนนี้อยู่แล้ว จิ๊กจะดูแลกวาดถูให้ดี ทุก 30 วินาทีเลยดีไหม เอิ๊กๆๆ (มากไปแล้วแก)แต่ว่าถ้าวันไหนเนตไม่ดีขออภัวด้วยนะคะ เพราะว่าเนตที่บ้านจิ(๊กก็ไม่ค่อยเหมือนชาวบ้านเค้าด้วยอ่ะพี่ เพี้ยนๆ บ่อย อย่างเมื่อวานเนี้ย เขาไม่ได้เยย เซงจิต

พี่ปุ้ย++++ดีก๊าบ ช่วงนี้อินเลิฟหรือคะ? แหมมมาเปงกลอน "คนมีรัก มักมีความฝัน อันจินตนาการ สร้างวิมานวังวน" คิคิ ว่าแล้วเราก็มา่เปงกลอนไปกะพี่เค้าด้วย เคอะ เคอะ (แซวเล่นๆ น่ะพี่ ว่าแล้วกลอนจิ๊กแป่งๆ ยังไงชอบกลเนอะ )

Edit Date : 2007-05-05 ( 14:54:27 )

เออพี่ปรุ้ยโกระ ที่น้องจิ๊กพูดก็มีเหตุผลนะ ที่พี่เจ้าบทเจ้ากลอนขนาดนี้ ช่วงนี้
เอาอาพีตี๋น้อยมาอ้างอะป่าววววววว เหอๆๆๆ
"คนมีรัก มักมีความฝัน อันจินตนาการ สร้างวิมานวังวน" อะเหออๆ ช่างคิด
คิดถึงนะคระ ยินดีต้อน.....รับคร่ะน้องจิ๊กส์

หุหุหุ อันยองรอบดึกมากกกก ทามไมฉานยังไม่นอนนี่ อ้อ วันนี้วันเสาร์ฉานจะนอนดึกมากกก คิคิ

พอดีว่า วันนี้ฝนมันซา ซา ฝนซาลงไป ยูริก็เลย ปลอดโปร่งงโล่งสบาย ไม่ต้องกลัวเน่า แล้วก็เลย นอนรำลึกถึงครั้งครั้งแรกหรือครั้งที่ 2 ของเด็กแปลกแถวนี้ไปพลางๆ

พอดูๆไป กลับรุสึกว่ามานขำมากๆ เพราะว่าอาพีทำตัวแบบนี้ได้ไง

เม้าก่าเจนบอว่า สงสัย จีฮุนของเราเก็บกด เลยรับบทบาทนี้เพื่อระบาย 5555 เลยเอารูป
คนรักคนแรกมาให้ดู คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิตู หวานนนยิ่งกว่า classic อีก

ทามะอาพีนิสับเสียแบบนี้อ่า ช่างทามไปได้น่ะที่รักฉาน
ทำหน้างี่เง้าได้สาแก่ใจมักมัก เจ๊ฮา

ตะว่า เสื้อผ้าของ พี่เค้า แบบว่า ใส่ในชีวิตจิงได้มั่งมะอ่ะ

"น" รายการที่อาจมีการใช้ถ้อยคำ หรือการกระทำที่รุนแรงผู้ปกครองควรแนะนำ

หืมมมมม น่ากินจิจิ อดจายมะหวายแย้ววว
yuri: เปงของเจ๊เหอะ 55555


หึหึ ตอนนี้ภิริยาน้อยหลับกันหมดแล้ว หล่อหนีฉานไม่รอดหรอกย่ะ

ย้า!!!.......... ฮาจิมาชชชชช (แอ๊กเซนซ์แบบซะมี สำเนียงเกาหรีมาเชียว) อย่านะ...มาลวนลามไรแถวนี้เนี้ยยยย ไอ่หนูเสื้อแดงนี่ก็ยั่วดีเหลือเกิน อย่างนี้ต้องจับมาตีตูด โทดฐานแม่ให้ท้ายเต็มๆ ทำให้พวกอาจุม่านูน่าอดใจไม่อยู่

--นู่จิ๊ก+นู๋เจน แหมมมม รู้ใจจิง ก็ซามีจะมาหาแล้วนี่นา ใกล้เข้ามาแระ มองทุกอย่างเป็นสีชมพูหมดแว้วเนี้ยยยยย กึ๋ยยย

วันนี้ ว่างๆ ก็เลยไปนั่งอ่านบทสัม อาพีมา น่ารักเหมือนเคย อ่านแล้วก็ อมยิ้มไปได้ทั้งวันหละ

04.28.2007 ChoSun Times ‘Could it be Rain?’ People don’t really notice me.

Translation:
Krn to Eng: jihoon♥tokki @ rain-usa.com
Eng to Thai : เพ่ใหม่ซก๑Onlyrain-pantip.com
source: http://news.media.daum.net/culture/art/200.../v16548138.html

'นั่นใช่เรนจริง ๆหรือ?' ไม่มีใครสังเกตเห็นผมเลย

หนุ่มเรน (อายุ 26) ผู้ที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกต่อหน้าชั้น เค้าเพิ่งจะกลับจากญี่ปุ่นมาถึงเกาหลีเมื่อคืนนี้เอง ซุปเปอร์สตาร์ระดับโลกคนนี้ต้องเดินทางไปมาอย่างไม่หยุดหย่อนโดยเครื่องบินที่มีรูปใบหน้าของเขาติดอยู่ที่ข้างลำตัวของเครื่อง

ช่วงนี้เค้าไม่มีงานที่ต้องไปโชว์ตัวที่ไหน บรรดาสตาฟของเค้าก็ต้องใช้เวลาถึงสองสามวันจัดประชุมเตรียมการสัมภาษณ์ในวันนี้เพื่อที่ชั้นจะได้เอามาเขียนเกี่ยวกับตารางงานอื่น ๆทั้งหมดของเขา มันเป็นวันที่มีแสงแดดสดใสราวกับว่าเป็นวันเริ่มต้นของฤดูร้อนที่กำลังมาถึง

คำถามแรกที่ชั้นเอ่ยถามหนุ่มน้อยตรงหน้าที่เพิ่งได้พบกันเป็นครั้งแรกก็คือ

คุณอยากทำอะไรในวันที่มีแสงแดดดีๆ อย่างเช่นวันนี้คะ?

"ผมชอบขี่สกู้ตเตอร์หรือไม่ก็มอเตอร์ไซค์นะครับ ผมอยากจะออกไปขี่รถเล่นกับเพื่อน ๆ ของผมในวันนี้ แต่ผมก็มีงานอื่นที่ต้องทำ ผมชอบที่จะออกไปขี่รถเล่นกับเพื่อน ๆ สามหรือสี่คนเสมอ ๆ ครับ"

ซุปเปอร์สตาร์ระดับโลกควรที่จะออกไปขี่รถสกู๊ตเตอร์เล่นแบบนี้หรือคะ?

"เวลาที่ผมออกไปในที่สาธารณะ ผมจะสวมหมวกครับ เพื่อที่ว่าผมจะได้ไม่เป็นที่สะดุดตาของผู้คน แต่ก็มีเหมือนกันนะครับที่พวกเค้าสังเกตเห็นกันว่าเป็นผม ซึ่งผมก็จะแจกลายเซนต์ให้พวกเค้า แต่ส่วนใหญ่แล้วคนเค้ามักจะคิดกันว่า "ไม่น่าจะใช่เรนหรอกนะ" และก็จะเดินผ่านผมไปครับ

หนุ่มเรนคิดถึงแต่เรื่องเต้นรำและร้องเพลงตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มัธยมต้น

ตอนที่ชั้นมุ่งหน้าไปยังบรรดาบริษัทเจวายพีที่ตั้งอยู่ที่ Seoul Chung Dam Dong นั้น ชั้นเป็นกังวลมากเพราะชั้นไม่รู้เลยว่า New Breed คืออะไร และชั้นควรจะพูดยังไง ชั้นจินตนาการแม้กระทั่งว่าหนุ่มเรนน่าจะนั่งไขว่ห้างอย่างหยิ่งยะโสอยู่บนเก้าอี้ที่แสนสบาย ๆซักตัวนึง

แต่กลับกลายเป็นว่าหนุ่มเรนเค้ากำลังวุ่นวายกับการจัดเตรียมห้องแต่งตัวเล็ก ๆ ห้องนั้น เค้ากล่าวคำทักทายกับชั้นในท่าทางที่เก้งก้าง และความประทับใจแรกพบที่ชั้นมีต่อเค้าก็คือ เค้าเป็นเหมือนคนที่ชั้นรู้สึกคุ้นเคยและใบหน้าของเค้าก็มีอะไรบางอย่างที่เหมือนเด็ก ๆ

งั้นก็แปลว่าคุณชอบรถมอเตอร์ไซค์ แต่ไม่ชอบร้องเพลง และเต้นรำเท่าไหร่หรือคะ

"เพราะว่าผมร้องเพลงและเต้นรำอยู่แล้วในทุก ๆ วัน นั่นไม่ใช่เพราะว่าผมชอบมันมันอาจจะดูประหลาดที่ผมพูดออกมาแบบนี้ แต่เมื่อถึงจุด ๆ หนึ่ง การร้องเพลงและเต้นรำได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวันของผม ผมเริ่มฝึกซ้อมการเต้นรำและร้องเพลงตั้งแต่ตอนเรียนอยู่ประมาณปีที่สองของมัธยมต้น ซึ่งก็เป็นเวลาประมาณ 12 ปีมาแล้ว ซึ่งผมพบว่าเวลาส่วนใหญ่ของผมหมดไปกับการร้องเพลง และก็เวลาที่ผมได้เห็นอะไรบางอย่างผมมักจะคิดว่าผมจะเปลี่ยนมันให้เป็นท่าเต้นได้ยังไง อย่างเช่นเวลาที่ผมเห็นชายแก่ที่ถือไม้เท้าเดินผ่านไป ผมก็จะคิดว่าผมจะใช้ไม้เท้านั้นในท่าเต้นได้มั้ย เวลาที่ผมก้าวขึ้นรถ ผมก็จะคิดว่าผมจะสามารถดัดแปลงการขึ้นรถนั้นมาเป็นท่าเต้นได้มั้ย ผมจะคิดเรื่องแบบนี้เสมอ ๆเลยล่ะครับ"

ความเป็นจริงที่ว่าเค้าคิดถึงการเปลี่ยนสิ่งที่เค้าพบเห็นในชีวิตประจำวันมาเป็นท่าเต้นนั้นทำให้ชั้นช็อคพอสมควรเพราะชั้นเองทำแค่พูดถึงสิ่งเหล่านั้นเท่านั้น

งั้นก็แสดงว่าท่าเต้นที่คุณโชว์ให้พวกเราเห็นกันบนเวทีนั้นคุณคิดค้นมันขึ้นมาเองทั้งหมดเลยหรือคะ?

"ส่วนใหญ่ผมจะคิดเองครับ แต่ผมก็จะถามจากผู้รู้ในด้านที่ผมต้องการความช่วยเหลือด้วย ผมมักจะคิดค้นท่าเต้นด้วยตัวเองเสมอ ๆ ครับ"

คุณเริ่มเต้นรำและร้องเพลงมาตั้งแต่คุณยังอายุน้อย ๆ และยังไม่โตเป็นผู้ใหญ่คุณมีความรู้สึกแตกต่างไปจากตอนนี้ที่คุณทำมันเป็นอาชีพรึเปล่าคะ?

"ผมไม่เคยคิดว่าผมมีอะไรที่พิเศษไปจากคนอื่น ๆ ในโลกนี้เพียงเพราะว่าผมเป็นคนดัง ผมคิดว่าถ้ามันกลายเป็นความรับผิดชอบของผมในฐานะคนที่มีชื่อเสียงแล้วล่ะก็ การเต้นรำและการร้องเพลงอาจจะเป็นเรื่องที่น่าเบื่อสำหรับผมก็ได้

ผมแค่เป็นคน ๆ หนึ่งที่โชคดีที่ได้ทำงานดี ๆ ในฐานะคนที่มีชื่อเสียง ผมร้องเพลงเพราะว่าผมชอบการร้องเพลง และผมเต้นรำก็เพราะผมชอบการเต้นรำ และส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดก็คือผมสามารถหาเงินได้จากการทำสิ่ง
ที่ผมรัก อีกด้านหนึ่งก็คือ เพราะว่านี่เป็นงานของผม บางครั้งผมก็รู้สึกกังวลกับมันบ้าง ผมต้องพยายามอย่างหนักและก็ต้องพยายามนำเสนอสิ่งแปลก ๆ ใหม่ ๆ ออกมาให้กับแฟน ๆ เสมอ ถ้าผมหยุดพยายามเมื่อไหร่ คนก็อาจจะหันไปสนใจศิลปินหน้าใหม่คนอื่น ๆ แทนซึ่งนั่นจะทำให้ผมถูกผลักไปอยู่แถวหลังได้ และนี่เป็นสิ่งที่ยากมาก ๆ ในการที่จะทำเพลงใหม่ ๆ ออกมาภายใน 1 หรือ 2 ปี เพื่อ
ที่จะทำให้มันกลายเป็นเพลงยอดนิยมให้ได้"

แล้วมีอะไรบ้างคะที่คุณไม่ชอบ?

"ผมชอบการรับประทานนะครับ แต่อาหารที่ดีต่อสุขภาพเนี่ยะเป็นอาหารที่ผมไม่ชอบเช่นอาหารจำพวกเนื้อเต่า หรือเนื้อสุนัข...ตอนที่ผมยังเด็ก ผมอาศัยอยู่นอกเมือง และผมก็ได้เห็นสัตว์พวกนี้ถูกฆ่าอย่างไร้ความปราณี ผมไม่ได้พูดได้ว่านี่คืออาหารที่ผมเกลียด แต่มันคืออาหารที่ผมรู้สึกไม่สะดวกใจที่จะทานมันลงไปมากกว่า"

คุณไม่ได้รับประทานอกไก่ที่มีโปรตีนสูงเพื่อทำให้รูปร่างดีแบบนี้หรือคะ?

"ครับ ผมทานอกไก่ ปกติแล้วผมจะชอบทาน ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาไหนของวัน ผมมักจะเคลื่อนไหว และเต้นรำตลอดเวลา ดังนั้นพวกแคลอรี่ในร่างกายผมก็จะถูกเผาผลาญไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่ใช่คนที่เรื่องมากเรื่องกิน ผมจึงมักจะทานอะไรก็ได้ที่อยู่ตรงหน้าผม"
คุณบอกว่าคุณเต้นรำและร้องเพลงตั้งแต่อยู่ปีสองของมัธยมต้น ชั้นจึงแน่ใจว่าพ่อแม่ของคุณคงไม่สบายใจแน่ ๆ

"ผมแน่ใจครับว่าพ่อแม่ทุกคนอยากจะให้ลูกของพวกเค้าเข้าไปเรียนในโรงเรียนดี ๆ และก็ได้งานดี ๆ ทำ ผมเป็นลูกผู้ชายคนเดียวของพ่อแม่ และผมก็มักจะออกไปเตร็ดเตร่อยู่นอกบ้านและก็โดนดุด่าอยู่เป็นประจำ ใช่แล้วครับผมทำให้พวกท่านกลุ้มใจมาก ๆ

มีอยู่ครั้งหนึ่ง พ่อของผมพาผมไปที่ภัตตาคารจีนแห่งหนึ่ง ท่านสั่งอาหารและก็สั่งเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลล์มา และท่านก็เทให้ผมแก้วนึง นั่นเป็นตอนที่ผมยังเรียนอยู่ชั้นมัธยมเลยนะครับ ท่านพูดกับผมว่า "จากจิบแรกของเหล้าแก้วนี้ ต่อไปนี้ลูกจะได้รับอนุญาตให้ดื่มเหล้าได้ แต่ลูกจะต้องสัญญากับพ่อว่าลูกจะไม่ทำอะไรที่ไม่ดีหรือผิดศีลธรรม และจะไม่สูบบุหรี่ ถ้าลูกไม่สัญญาว่าลูกจะไม่ทำ
อะไรพวกนั้น พ่อจะไม่อนุญาตให้ลูกดื่ม พ่อจะไม่ว่ากล่าวอะไรลูกด้วยถ้าลูกกลับบ้านดึกหรือเมากลับมา มันช่างดีอะไรเช่นนั้น ตอนอายุเท่านั้น ผมรู้ว่าเพื่อน ๆ ของผมถูกพ่อของพวกเค้าจับได้ว่าดื่มเหล้าและก็โดนตี ดังนั้นผมก็เลยดื่มเหล้าแก้วที่พ่อส่งให้และก็สัญญากับพ่อว่าผมจะไม่ทำอะไรที่พ่อบอกไม่ให้ทำ หลังจากวันนั้น เมื่อเพื่อนรุ่นพี่ของผมส่งบุหรี่มาให้ผม ผมก็ไม่สูบ แต่ผมดื่มเหล้า และผมก็ไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดี ผิดศีลธรรม หรือต้องทำให้คนอื่นเสียใจ"

ในฐานะของพ่อแม่ มันรู้สึกแย่ที่ได้ยินเค้าบอกว่าเค้าดื่มเหล้ามาตั้งแต่อายุน้อย ๆ ในสมัยมัธยมต้น

"มันอาจจะฟังดูแย่นะครับที่ผมพูดแบบนี้กับคุณ แต่ผมดื่มเครื่องดื่มผสมพวกนี้มามาก ผมคิดว่าสามารถดื่มได้ถึง 40 แก้วในคราวเดียว ทุกวันนี้ผมยุ่งมากจึงไม่ค่อยมีเวลาไปดื่มแต่ถ้าผมได้อยู่กับคนที่คุยกันถูกคอ ผมจะไปดื่มกับพวกเค้าประมาณสองเดือนครั้งครับ"

คุณคิดยังไงคะที่พ่อของคุณอนุญาตให้คุณดื่มเหล้าได้ตั้งแต่อายุยังน้อย?

"ผมคิดว่านั่นเป็นเพราะท่านเข้าใจเส้นทางที่ผมกำลังก้าวไปได้ดี ธุรกิจของพ่อผมประสบกับความล้มเหลว สำหรับครอบครัวของเราแล้ว การหาเงินให้พอกับค่าใช้จ่ายในแต่ละวันเป็นเป้าหมายใหญ่ และแม้ว่าผมจะอายุยังน้อย ผมก็เข้าใจดีว่าพ่อแม่ของผมกำลังลำบาก ในตอนนั้นผมคิดกับตัวเองว่า "เมื่อผมโตขึ้นผมจะต้องหาเงินให้ได้มากพอที่จะเลี้ยงดูพ่อแม่ของผมเพื่อที่ว่าพวกท่านจะได้ไม่ต้องกลุ้มใจกับการดำรงชีวิต และในอนาคตผมจะได้มีเงินมากพอสำหรับครอบครัวของตัวเอง เพื่อที่ว่าพวกเค้าจะได้ไม่ต้องกลัดกลุ้มเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ " โชคไม่ดีที่แม่ของผมเสียไปตั้งแต่ผมเรียนอยู่ปีสุดท้ายของมัธยมปลาย

คุณคงจะคิดถึงคุณแม่ของคุณบ่อย ๆ ซินะคะ?

ถึงตอนนี้ดวงตาของเค้าเริ่มกลายเป็นสีแดง ๆ แล้ว

"ตอนที่ผมยังเด็ก ผมเคยฝันที่อยากจะขึ้นเครื่องบิน ทุกวันนี้ผมต้องเดินทางโดยเครื่องบินบ่อยมากซึ่งทำให้บางครั้งผมเคยคิดว่าคงจะดีไม่น้อยถ้าผมสามารถพาแม่ของผมมาขึ้นเครื่องบินด้วยได้ ครอบครัวของผมไม่เคยมีบ้านเป็นของตัวเอง ดังนั้นเมื่อผมสามารถซื้อบ้านได้ แม่คือคนที่ผมคิดถึงมากที่สุด ถ้าแม่ของผมยังคงมีชีวิตอยู่ เธอคงจะไปป่าวประกาศให้เพื่อนบ้านได้รับรู้ว่า "ลูกชายของชั้นซื้อ
บ้านให้ชั้นด้วยล่ะ" แม่ของผมเจอแต่ความยากลำบากในตอนที่เธอมีชีวิตอยู่และก็เสียชีวิตไป"

หวัดดีคร่า แม๊ะ...วันนี้เข้าบ้านมา เด็กเสื้อแดงนั่น ก็ช่างน่า......นะ
(น่ากินเหลือเกิน) ไม่โทดพี่ยุ้ยหรอกนะที่อดใจมะไหว คึ คึ คึ....

ย้า....นอมู คิออบตา....อาราจิ๊
เหอๆๆๆ น่าร้ากกกกกกกกก

พี่ยุ้ย -- มะคืนสรุปดูยองเจ แผ่นที่ 5 (แผ่นสุดโปรด เปิดทีไรต้องแผ่นเนี้ยก่อน)
55555 น่ารักมาก เอาซักนิดมั้ย ลากมาซักสองสามประโยคแบบน่าตีๆนะ...

ตอนก่อนไปเยี่ยมบ้านคุณย่าครั้งแรก
ยองเจ : "เออนี่ จี อุน..คุณย่าท่านไม่ค่อยถูกกับผู้หญิงสวยๆหรอกนะ เออแล้วผู้หญิง
โง่ๆท่านก็ไม่ชอบเหมือนกัน ท่านเห็นแล้วทนไม่ได้น่ะ" 55555555 (ดูพู้ดดดดดด)
ยองเจ : "
ตอนที่จีอุน กลับจากไปพบ ยู มิน ฮอง และทำเครื่องอัดเสียงหายไปแล้วจีอุน : นี่ยองเจ..- -" คือ...เครื่องอัดเสียงที่นายซื้อให้น่ะ..ชั้นทำหายไปแล้วน่ะ
T_T
ยองเจ : โธ่..เธอนี่มัน O_o" ชั้นละคิดอยู่แล้ว ที่จริงก็รู้นะว่าเธอน่ะโง่ แต่ไม่น่าจะ
โง่ขนาดนี้นี่ นี่ไอคิวเธอคงจะต่ำมากเลยนะเนี่ย เท่ากับสัตว์ปีกเลยมั้ย เออเหมือนไก่งัย
...อย่าหวังว่าชั้นจะซื้ออะไรให้อีกน๊ะ O_o"


ดู ดู๊ พี่ยุ้ยมันน่าตีมั้ยนั่น ....ชีวิตน่ะเหรอ จี ฮุน ออกจะน่ารักเรียบร้อย อ่อนน้อมมมมม
อะเหอๆๆๆๆ

นี่คิดดูนะ ความรักมันทำให้คนทำได้ทุกอย่างจริงๆนะ....
ถึงขนาดรู้สึกไม่ดีเมื่อสินค้าที่เกี่ยวกับอาพีน้อย ที่เป็นของก๊อปไว้ในครอบครอง
ถึงขั้นไปหาของ Original มาเก็บไว้ .......เห็นม้ะพี่ปุ้ย
อาพีรู้เข้า สงสัยจะร้ากกกกกกกกกกกกกก หมดใจเลยนะเนี่ยยยยยย
วันนี้อากาศสดใสเหมือนเมื่อวานเลย ช๊อบบบบบ มากๆ ไปทะเลกาน ^o^

ทุกๆคน วันนี้เข้าบ้านมาหาอาพีน้อยกันเย้อๆน้า ส่วนเจนวันนี้เข้าบ้านแว้ว
ต่อจากนี้ก็จะไปทะเล เที่ยวเผื่ออาพีน้อยด้วย ....(จะไม่ลืมโพสท่าเอ็กซ์)
5

ไปเน้อออออออ จะเข้ามาใหม่ ตอนเย็นๆคร่า

อันยองค่ะ

พี่ยุ้ย+++อ่าุงพี่แอบย่องมาดึกๆ อ่ะแน่ะน่าฉงฉัย? อ่อพี่จะมาดูความเรียบร้อยของบ้านใช่ม๊า ไม่ต้องห่วงค่ะ จิ๊กจัดบ้านเรียบร้อยดี ไม่มีฝุ่นแ้่แต่เม็ดเดียว เปงไงค่ะเนี๊ยบไม๊เอ่ย? เอิ๊กๆๆ อ่าขอบคุงสำหรับข่าวสารด้วยค่ะพี่ๆ จุ๊บๆ

พี่เจน+++ชอบกลอนจิ๊กหรือคะ อ่าาขอบคุงคุ่ะ นึกว่าจะโดนว่าคิดปายด้ายย แต่จิ๊กก็ถนัดแต่กลอนอยู่แล้วล่ะค่ะ ถ้าพี่ๆ สนใจติดต่อ 087-xxx-xxxx ค่ะ อิอิ งืมงืมช่วงนี้ฟูลเฮ้าส์ Comeback หรือพี่ เหงมีภาพและพี่ๆ พูดๆ ถึงกัน และก็อย่าว่าแต่พี่เลยเมื่อวันก่องจิ๊กก็เอามาเปิดดูเล่นเหมือนกานค่ะ ดูแผ่นที่ 5 ด้วย 555+ ชอบมากเลยฉากที่ยองเจกะจีอุนไปเยี่ยมคุณย่า ฮาดีค่ะ อ่อและก็ฉากที่ไปฮันนี่มูลที่โรงแรมน่ะ โดนๆ

พี่ปุ้ย+++อ่อนึกว่าพี่ไปอินเลิฟกะใคร ที่แท้ก็ซะมีคนนี้นี่เอง ก็นะอาพีมาเยี่ยม เฝ้ามาหาทุกวันอย่างนี้ภริยาทั้งหลายจะมีเวลาไปกิ๊ก จี๋จ๋ากะใครได้ล่ะเนอะ

และพี่ๆ น้องๆ ทุกท่านยองๆ ค่ะ คิดถึงนะเข้าบ้านกันบ้างน้า

ที่คุณได้รับการขนานนามว่าเป็น "ซุปเปอร์สตาร์ระดับโลก" นี่ คุณคิดว่าเป็นเพราะการแสดงคอนเสิร์ตที่นิวยอร์กเมื่อปลายปีที่แล้วใช่รึเปล่าคะ?

"คอนเสิร์ตที่นิวยอร์กเป็นเหตุผลนึงนะครับ ผมคิดว่าการที่ผมได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งใน 100 ของผู้มีอิทธิพลที่สุดของโลกโดยนิตยสารไทม์ก็มีส่วนอย่างมากนะครับ แต่ผมคิดว่าคำเรียกว่า "ซุปเปอร์สตาร์ระดับโลก" ที่พวกสื่อมอบให้ผมเนี่ยะเพราะเค้าคิดว่าผมจะกลายเป็นซุปเปอร์สตาร์ระดับโลกได้ แต่ผมก็ยังไม่ได้เป็น ดังนั้นการที่ถูกเรียกแบบนั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกอายนะครับ

แต่หลังจากที่เค้ามอบตำแหน่งซุปเปอร์สตาร์ระดับโลกให้ผมแล้ว ผมก็มีเป้าหมายใหม่ในชีวิต ผมยังไม่ได้เข้าสู่ตลาดของอเมริกาอย่างเป็นทางการ เพราะผมยังไม่ได้ออกอัลบั้มใหม่หรือแสดงภาพยนตร์ที่นั่น แต่เมื่อใดที่ผมได้ทุ่มเทเต็มที่และได้รับผลลัพธ์ที่ดีในตลาดของอเมริกาแล้วล่ะก็ นั่นแหละผมจึงสมควรที่จะถูกเรียกได้ว่าเป็น ซุปเปอร์สตาร์ระดับโลกอย่างแท้จริง และนั่นก็คือเป้าหมายในใจผม"

คุณคิดหรือไม่ว่าการเต้นรำและการร้องเพลงของคุณที่กำลังเป็นที่นิยมไปทั่วเอเชีย จะกลายเป็นที่นิยมในอเมริกาด้วย?

"ผมอยากจะเข้าสู่ตลาดของอเมริกาและแสดงให้พวกเค้าได้เห็นว่าศิลปินชาวเอเชียก็สามารถทำได้ดีเช่นเดียวกับศิลปินชาวอเมริกัน ผมอยากจะแสดงให้พวกเค้าเห็นว่าเอเชียเราก็มีวัฒนธรรมอันโดดเด่น คนที่มาพร้อมกับจิตใจมั่นคงและวัฒนธรรมจะดูน่าเกรงขามกว่าคนที่มาพร้อมมีดในมือนะครับผมอยากจะแสดงให้เห็นว่า อเมริกาก็สามารถยอมรับศิลปินชาวเอเชียเหมือนกัน

"ผมคิดกับตัวเองเสมอว่า ถึงผมจะต้องล้มเหลว ผมก็จะทำอย่างดีที่สุดเสมือนหนึ่งว่าผมได้ประสบความสำเร็จ" และอย่างเลวร้ายที่สุด ถ้าผมจะต้องล้มเหลวในการเข้าตลาดอเมริกา ผมก็จะไม่คิดว่านั่นคือการล้มเหลว ถ้ามีศิลปินคนใดมาเดินตามรอยผมในภายหลัง พวกเค้าจะได้เรียนรู้จากความล้มเหลวของผม จะได้มีโอกาสที่มากกว่าในอันที่จะประสบความสำเร็จ และนั่นก็หมายความว่าผมได้ประสบความสำเร็จในส่วนนั้นแล้ว

ถ้าคุณมองไปทั่วเอเชีย ผมไม่คิดว่าจะมีศิลปินที่มาร้องเพลงมากเหมือนศิลปินชาวเกาหลี บรรพบุรุษของพวกเราได้สร้างสรรค์ความพิเศษของเพลงโฟล์คซองเอาไว้อย่างหนึ่งซึ่งนั่นรวมถึงความพิเศษของวิธีการ "โค้งตัวลง"เพื่อร้องเพลง ดนตรีของรุ่นพ่อและแม่ผม เช่น Trot นั้น จะใช้ทักษะของการโค้งต้วลง การใช้วิธีพิเศษมากมายของชาวเกาหลีนี้ ทำให้การร้องเพลงอเมริกันสไตล์ R&B ได้ง่ายขึ้น ถ้าผมนำสิ่งทั้งหมดนี้ที่ผมได้เรียนมาในเกาหลี และเอาไปใช้ร่วมกับโปรดิวเซอร์ที่เยี่ยมที่สุดของอเมริกา เราก็จะสามารถทำงานร่วมกันเพื่อผลิตเพลงที่เป็นส่วนผสมของสองวัฒนธรรมที่ดีกว่าเดิมได้

คุณไม่ต้องร้องเพลงภาษาอังกฤษในคอนเสิร์ตที่แสดงในต่างประเทศด้วยหรือคะ?

"ตอนที่ผมแสดงในต่างประเทศ ผมจะใช้ภาษาอังกฤษครึ่งหนึ่งและภาษาเกาหลีครึ่งหนึ่งครับ บางครั้งผมก็ร้องเพลงในภาษาจีนและญี่ปุ่นเหมือนกัน"

คุณมีความลำบากใจบ้างมั้ยในเรื่องการใช้ภาษา?

"ผมเคยคิดว่าผมควรจะตั้งใจเรียนภาษาต่างประเทศเช่น ภาษาอังกฤษ จีนและญี่ปุ่นมากกว่าที่จะไปตั้งใจเรียนในวิชาอื่นเช่น เลข ฯลฯ เพราะถ้าผมพูดภาษาต่างประเทศไม่ได้ มันจะเป็นการยากสำหรับผมที่จะไปประสบความสำเร็จในตลาดต่างประเทศเหล่านั้น นั่นเป็นเพราะผมจะต้องถูกสัมภาษณ์เป็นภาษาของพวกเขา และตอนนี้ผมก็กำลังคร่ำเคร่งกับการเรียนภาษาอังกฤษอยู่ครับ"

คุณเคยคิดมั้ยคะว่ามันคงจะง่ายกว่านี้มากถ้าคุณเกิดในประเทศสหรัฐอเมริกา?

"เอ่อ คุณไม่มีวันรู้หรอกนะครับว่าผมจะกลายเป็นใครถ้าผมเกิดในอเมริกา ผมอาจจะเกิดในฮาเร็มหรือผมอาจจะเกิดเป็นลูกชายของครอบครัวมหาเศรษฐี และนั่นผมก็คงจะไม่มีโอกาสที่จะมาประกอบอาชีพทางดนตรี ผมอาจจะไม่รู้ถึง
วิธีการเต้นแบบที่ผมเป็นอยู่ ผมมักจะขอบคุณเสมอที่ผมได้เกิดมามีชีวิตแบบที่ผมเป็นอยู่ในตอนนี้ เมื่อผมยังอายุน้อยกว่านี้ ผมมีความปรารถนาที่จะได้แจกลายเซนต์และได้ออกทีวีเพียงสักครั้ง แต่ตอนนี้ผมได้บรรลุความปรารถนา
ทั้งหมดนั่นแล้วนะครับ"

ชั้นได้ยินมาว่าก่อนที่คุณจะกลายมาเป็นคนมีชื่อเสียง คุณสอบตกการคัดเลือกมาถึง 12 ครั้ง?

" ทั้งหมด 18 ครั้งครับ"

ในการเข้าคัดเลือก คุณถูกวิจารณ์เรื่องหน้าตาของคุณ?

"ผมเริ่มเข้ารับการคัดเลือกตั้งแต่ตอนที่ผมเรียนอยู่ปีที่สองของมัธยมต้น ช่วงนั้นบริษัทบันเทิงส่วนใหญ่มักจะมองหาแต่คนที่มีรูปร่างหน้าตาโดยเจาะจงว่าต้องเป็นแบบนั้นๆๆ ในตอนนั้นคนหล่อ ๆ เช่น จางดองกอน เป็นคนที่โด่งดังมากนะครับ พวกเค้าบอกกับผมว่าผมมีใบหน้าและรูปร่างที่ดูเด็กเกินไป และนั่นเป็นคำวิจารณ์ที่ผมได้ยินมากที่สุด

พวกเค้ามักจะบอกให้ผมไปทำศัลยกรรมที่ดวงตา ผมมักจะไปที่คลีนิคศัลยกรรม แต่หมอก็จะบอกผมว่า "ทางที่ดีอย่าทำอะไรกับดวงหน้าของเธอจะดีกว่านะ"

ผมก็เลยต้องกลับบ้านอย่างผิดหวัง ดังนั้นผมก็เลยพยายามอย่างหนักที่จะเสริมสร้างร่างกายและใบหน้าให้กลายเป็นอย่างที่บริษัทพวกนั้นอยากได้ ผมเริ่มสร้างกล้ามเนื้อและลดไขมันบนใบหน้าของผม

แต่แล้วก็มีคนที่ผมรู้จักช่วยแนะนำปาร์ค จิน ยัง ให้ผมรู้จักตอนเรียนอยู่ปีที่สองของมัธยมปลาย และผมก็มีโอกาสได้มาเข้ารับการคัดเลือกกับปาร์ค จิน ยัง เค้าเป็นผู้ที่เปิดถนนสายใหม่ให้กับชีวิตของผมนะครับ

ถ้าคุณไม่ได้พบกับ JYP ตอนนี้เรนจะอยู่ที่ไหนเหรอคะ?

"อาจจะไม่มีคนชื่อ Rain นะครับ"

ชั้นไม่อาจจะบอกได้ทีเดียวว่าสิ่งที่เค้าพูดหมายถึงว่าไม่มีนักร้องที่ชื่อเรน ที่ตั้งชื่อโดย JYP หรือไม่มีตัวของเค้าเองที่เป็นดาราผู้โด่งดังอยู่

แต่คุณไม่คิดหรือคะว่าจะมีหนุ่มน้อยที่ชื่อว่า จองจีฮุน อยู่?

"ช่วงที่ผมไปรับการคัดเลือกกับ JYP นั้น ผมเหมือนกำลังยืนอยู่ที่ริมปากเหว ดังนั้นผมก็ไม่มีทางไปทางอื่นอีกแล้ว บิลค่ารักษาพยาบาลของแม่ผมก็ยังไม่ได้จ่ายผมไม่มีเงิน ไม่มีแม้แต่ค่ารถเมล์ และผมก็ยังมีน้องสาวอีกคนที่จะต้องดูแลด้วย มันเป็นสถานการณ์ที่ผมต้องทำอะไรก็ได้ และต้องทำทุกอย่าง ถ้าผมเป็นหนูมันก็คงเป็นสถานการณ์ที่ผมอาจจะต้องกัดแมวที่กำลังขวางทางผมอยู่เพื่อที่ผมจะได้หนีไปได้ ผมไม่มีที่ๆจะไปซ่อนตัวและไม่มีแม้ที่จะคุ้มหัว ถ้าผมไม่ทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะก็ ผมก็คงจะต้องตกลงไปในเหว และผมก็จะต้องตาย

ในระหว่างการคัดเลือกตัว สิ่งทั้งหมดที่อยู่ในหัวของผมก็คือความจริงที่ว่าถ้าผมไม่ผ่านการคัดเลือกในวันนี้ ผมก็จะไม่มีที่ไป วันนั้นผมก็เลยเต้นไปร่วม ๆ ห้าชั่วโมง และนั่นก็คือเหตุผลว่าทำไมผมถึงได้รับการคัดเลือก"

ทำไม JYP ถึงเลือกคุณหรือคะ?

"เค้าบอกผมว่า เค้าเห็นความหิวโหยในดวงตาของผม และมากกว่าทักษะการเต้นของผม เค้าเห็นความต้องการของผม เค้าเห็นว่าถ้าผมไม่ผ่านการคัดเลือกในวันนั้น ผมก็จะต้องตาย เค้าบอกเรื่องนี้กับผมในภายหลัง ตอนที่ผมแสดง ผมมักจะมีแรงจูงใจหัวใจเสมอ"

ถ้าคุณไม่ได้รับการคัดเลือกในวันนั้น คุณมีทางเลือกอื่นอีกมั้ยคะ?

"ผมอาจจะไปรวมกลุ่มกับคนอื่นเพื่อแสดง ในชีวิตของผม การแสดง การร้องเพลง และการเต้นรำเป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของผมที่ทำให้ผมมีความสุข

ผมไม่คิดว่าจะมีอะไรอย่างอื่นที่ผมอยากทำ ในฐานะนักเต้นผมอยากจะให้คนมาดูผมเต้น ในฐานะนักแสดงผมอยากให้คนมาดูผมแสดง 'ผมทำได้ถึงขนาดนี้เลยนะ มาดูผมซิ และถ้าคุณทำได้ดีกว่านี้ ก็มาทำให้ดูหน่อย' และนั่นคือแรงจูงใจที่ผมมีอยู่"

จะอ่านต่อมั้ย มานยาวน่ะ

คุณเคยอิจฉาเด็กคนอื่น ๆที่เรียนเก่งๆ ตอนที่คุณอยู่ในโรงเรียนมั้ยคะ?

"ผมอิจฉามากครับ พวกเค้ามักจะได้รับคำชมจากบรรดาคุณครูและไม่เคยทำให้พ่อแม่ของเขากังวลใจ แต่ตัวผมเองนั้น ไม่สามารถนั่งนิ่ง ๆ อยู่ที่เก้าอี้ได้นานกว่าหนึ่งชั่วโมงเลย ถ้าผมต้องนั่งนานขนาดนั้น ผมก็จะเริ่มมองกระจก ซ้อมเต้น ฟังเพลง หรือแม้แต่ขยับเขยื้อนร่างกายแล้ว ตอนที่ผมอ่านหนังสือสอบ ผมก็มักจะอ่านไปพร้อมกับเปิดเพลงฟังไปด้วย"

การที่คุณสอบเข้ามหาวิทยาลับ Kyung Hee (Post Modern Music Major) ได้เนี่ยะ เก่งทีเดียวนะคะ

"JYP บอกกับผมว่า ถ้าผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ เค้าจะไม่ปั้นผมให้เป็นนักร้อง พอเค้าบอกกับผมแบบนั้น ผมก็ทำอะไรไม่ถูกเลย มีเวลาเหลืออีกแค่ 102 วันเท่านั้นผมก็จะต้องไปเข้าสอบครั้งสำคัญที่จะตัดสินว่าผมจะเข้ามหาวิทยาลัยได้หรือไม่ ผมก็เลยไปที่ร้านหนังสือและซื้อหนังสือติวสอบที่หนาประมาณ 300 หน้ามาเล่มหนึ่ง ผมบอกกับตัวเองว่า 'เราสามารถอ่านหนังสือได้วันละ 3 หน้า'

จากวันนั้นเป็นต้นมา ผมก็จะอ่านหนังสือวันละ 3 หน้า ผมท่องจำทั้งคำถามและคำตอบ ผมจ้องหนังสือติวเล่มนั้นทั้งยามกิน ยามเดินไปตามถนน และตอนที่ผมฝึกซ้อมการเต้น และในวันที่ผมรู้สึกเหนื่อยจากการเต้น ผมก็จะนั่งอ่าน
หนังสือทั้งคืน และนั่นก็ทำให้ผมสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ในที่สุด"

ก่อนที่จะมามีชื่อเสียง ช่วงไหนของชีวิตของคุณที่ยากลำบากที่สุดหรือคะ?

"ถึงผมจะผ่านการคัดเลือก แต่นั่นก็ยังไม่ได้หมายความว่าผมจะได้เป็นนักร้องในทันที JYP ทำการทดสอบผมทุกอาทิตย์หลังจากนั้น ผมกังวลใจมากครับ ผมคิดเสมอว่า จะเป็นยังไงถ้ามีวันใดวันหนึ่งที่ JYP เดินเข้ามาและบอกผมให้เก็บกระเป๋าและไปซะ มีหลายครั้งหลายหนที่ผมอยากจะยอมแพ้ ผมเคยคิดถึงเรื่องนี้ถึงสองสามครั้ง แต่ผมก็ต้องต่อสู้กับตัวเองเพื่อที่จะเอาชนะมันให้ได้"

คุณมีแฟนผู้หญิงที่อายุมากกว่ามากมาย พวกเค้าเชื่องช้า ตรงไปตรงมามาก คุณรู้สึกอย่างไรบ้างคะ?

"แฟน ๆ ของผมที่เป็นวัยรุ่นมักจะขี้อายที่จะเข้ามาใกล้ ๆผม ส่วนแฟน ๆ ในวัยยี่สิบกว่า ๆ ก็แค่อยากได้ลายเซนต์ของผม แต่แฟน ๆ ในวัยสามสิบกว่า ๆ ถึงห้าสิบกว่า ๆ จะตีก้นผมและบอกให้ผมตั้งใจทำงาน ผมคิดว่าพวกเค้าเป็นผู้ที่คอยค้ำจุนผมอย่างเยี่ยมเลยนะครับ" (น้องพีตอบไม่ตรงคำถามวุ้ย เอิ๊กกส์)

รูปร่างของคุณที่แฟนๆ สาวๆ ที่แต่งงานแล้วชื่นชอบอย่างมากเนี่ยะ คุณเกิดมาเป็นแบบนี้เลยหรือเปล่าคะ?

"ตอนที่ผมอายุยังน้อย ผมอ่อนแอมากนะครับ ตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นประถม ผมเป็นคนนึงที่ชอบโดนรุมรังแก แต่แล้ววันนึงเมื่อผมรู้สึกว่าผมไม่อยากถูกรังแกอีกแล้ว ผมก็เลยไปเรียน คาราเต้ และเริ่มไป Health Club และพอเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ผมก็คิดว่าผมควรจะสร้างกล้ามเนื้อให้มากกว่านี้ ร่างกายของคุณเป็นสินทรัพย์ที่มีค่ามากนะครับ ดังนั้นคุณควรจะต้องมีสุขภาพดี และผมคิดว่าในอนาคตเมื่อผมได้ไปยืนอยู่ต่อหน้าผู้คน ผมก็ควรจะมีรูปร่างที่ผมสามารถอวดได้อย่างภาคภูมิใจ" (เห็นแล้วน้ำลายหกเลยอ่ะน้องพี )

ดูเหมือนว่าคุณจะทุ่มเทใส่ใจดูแลร่างกายของคุณมากเลยนะคะ แล้วคุณคิดว่าคุณใส่ใจดูแลจิตใจของตัวเองมากน้อยแค่ไหนคะ?

"อันดับแรก ผมเชื่อว่ามันคือการลงทุนในเรื่องของการศึกษาหาความรุ้ แต่ก่อนหน้านั้นผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องไปลงทุนในเรื่องนั้น แต่การศึกษาคือจุดเริ่มของทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิต มันจะดีกว่ามากถ้าคุณรู้มากๆ และยิ่งคุณรู้มากเท่าไหร่ มันก็จะเป็นการง่ายที่คุณจะไปคุยถึงเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในโลกใบนี้ ผมจะซื้อหนังสือพิมพ์มา แม้ว่าผมจะไม่ค่อยมีเวลาอ่าน แต่ผมก็พยายามที่จะอ่านมัน ซึ่งอันที่จริงแล้ว มันก็ไม่ค่อยสนุกนักหรอก ผมไม่รู้จริง ๆ ว่า การเมืองคืออะไร ดังนั้นมันก็เลยยากที่จะเข้าใจในสิ่งที่ผมกำลังอ่าน แต่ผมคิดว่าถ้าผมอ่านมันไปเรื่อย ๆ มันก็คงจะมีประโยชน์กับผมในทางใดทางหนึ่ง

และมันก็สำคัญมากที่จะต้องมีความรู้ว่าทำอย่างไรถึงจะไม่โดดเดี่ยวและไม่รู้สึกหดหู่ ผมได้ยินมาว่าในอเมริกา พวกศิลปินและนักกีฬามักจะต้องไปพบกับจิตแพทย์ แต่ผมไม่คิดว่าผมจะถึงขนาดที่ต้องไปพบจิตแพทย์ ในเวลานี้ผมมีผู้
จัดการและรถมอเตอร์ไซค์ที่ช่วยทำให้สภาพจิตใจของผมเป็นปกติได้"

คุณก็เลยไปขี่มอเตอร์ไซค์เพื่อบรรเทาความเครียดหรือคะ?

"ก็แค่การขี่ไปใกล้ๆ เพื่อสูดอากาศนะครับ เวลาที่ผมเครียดมาก ๆ ผมและผู้จัดการจะไปเตะฟุตบอลหรือเล่นกีฬาอื่นๆ ด้วยกันครับ การเป็นคนที่มีเชื่อเสียงเนี่ยะ มันยากที่จะพูดถึงเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง ถ้าผมพูดอะไรซักอย่างที่ไม่ถูกต้องไปกับคนๆ หนึ่ง หรือไปบอกความลับกับอีกคนอื่น เรื่องมันก็อาจจะหลุดออกไปถึงคนข้างนอกและนั่นก็จะทำให้ผมอับอาย มันอาจจะไปเป็นข่าวพาดหัว
อยู่บนหนังสือพิมพ์ ดังนั้นพวกคนที่มีชื่อเสียงก็เลยต้องมีคนดีๆ สองสามคนที่พวกเค้าจะสามารถคุยเรื่องเหล่านั้นด้วยได้ และโชคดีที่ผมมีคนมากมายที่ผมไว้ใจได้ให้ผมพูดคุยด้วย"